en skulpe. Die slaapkamer het fresko’s van wingerde en sipresse en blomme. Rafaella verstom haar aan alles. Daar is selfs ’n deur wat uitloop op ’n klein balkon met gegote-ystertraliewerk. Die kamers is skynbaar aan die voorkant van die huis, want sy sien die kronkelpad waarmee hulle opgery gekom het. Van haar balkon af kyk sy uit oor die tuin en die vallei, tot by die ommuurde heuweldorp Cortona.
Sy gaan weer in na waar Natalia werskaf, en sug verruk. “Jinne Natalia, dis darem mooi hier.”
Die vrou glimlag. “Ja, dis baie mooi. Julle sal lekker bly. Verskoon my, ek gaan maak net seker of signora Continari iets nodig het. Ek hoor sy was baie siek. Maak u tuis, signorina.”
“Dankie. Ja, my ma was baie siek. Sy is hier om te rus en te herstel.”
Nadat die huishoudster weg is, stort Rafaella gou en trek skoon klere aan. Daarna bestudeer sy elke skildery, elke mooi ding, in haar kamer. Sy gaan weer uit op die balkonnetjie om in die rigting van Cortona te tuur. Haar Romeo-en-Juliet-balkonnetjie, dink sy geamuseer. Sy sien in haar verbeelding hoe ’n minnaar ’n vrou van onder af in die maanskyn die hof maak.
Nou sien sy ook ’n motor in die verte aankom en hoor sy vaagweg die dreuning. Dit is seker Louisa. Sou Giulio by wees? Die motor word meteens verbygesteek deur ’n rooi sportmotor wat opjaag tot by die oop hek. Dit ry soos blits by die kronkelpad op en hou voor die huis stil. Die groot motor verskyn ook en parkeer langs die rooie. Rafaella hou die motors nuuskierig en gespanne dop. Die man wat uit die sportmotor klim, is nie Giulio nie. Dié man het ligte hare, hoewel die postuur baie na Giulio s’n lyk. Meteens besef sy – dit moet Luigi wees, die operaster. Sy is erg nuuskierig om dié fenomeen te ontmoet.
Die groot motor, ’n model wat sy nie ken nie maar wat sy veronderstel Italiaans is, het statig en stadig aangery gekom. ’n Vrou klim nou uit. Louisa is herkenbaar, al het sy ’n groot strooihoed op wat haar gesig wegsteek. Niemand is by haar nie. Rafaella kan die teleurstelling nie onderdruk dat Giulio nie ook tuis is nie. Moenie verspot wees nie, die man werk seker, berispe sy haar. Waarom sou hý juis hier wees om hulle te ontvang?
Sy gaan klop aan haar ouers se deur en haar pa maak oop. “Papà, die mense is hier – Louisa en iemand wat seker Luigi is.”
Oor sy skouer roep hy: “Cara, kom jy? Ons moet ons gashere gaan groet.”
Hulle stap in die gang en by die trappe af na die portaal waar Louisa, nou sonder hoed, met Natalia staan en praat. Die jong man staan eenkant en lyk of hy deur posstukke kyk.
Louisa kyk op en sien hulle by die trap afkom. “Aha, hier is julle! Welkom, Continari’s. Ek is verheug om te sien jy lyk so goed, Rachel. Ek was só bekommerd oor jou. Jammer ek was nie hier toe julle aankom nie, maar ek moes dringend Cortona toe gaan. Ek het gedink Luigi sal voor my by die huis wees om julle te verwelkom, maar toe kom ons gelyk hier aan. Kom ek stel julle voor.”
Tydens die gegroet en voorstellery bestudeer Rafaella vir Luigi. Aantreklik is hy gewis, op ’n gesofistikeerde, geboetseerde manier. Sy klere en skoene is van die duurste en beste. Sy dik, ligte hare is deur ’n meesterkapper gesny. Hy lyk gemanikuur, gepamperlang. Met blou oë soos sy ma s’n bekyk hy Rafaella van kop tot tone, talmend, opsommend, en toe glimlag hy. Kyk te lank in haar oë. Dié man is seker dat hy al wat vrou is aan sy voete kan laat val, dink sy. Arrogant. Bedorwe. Té selfversekerd. Vir hom moet mens oppas. Hy is jakkals en wolf in een. Waar Giulio haar onmiddellik aangetrek het, stoot Luigi haar eerder ligweg af.
“Dit is ’n voorreg om ’n beroemde sanger soos jy te ontmoet,” sê sy, want sy glo hy verwag bewondering.
Hy soen haar hand. “Dit is ’n plesier om so ’n skoonheid uit Suid-Afrika te ontmoet.” Sy stem is welluidend, asof hy sing. ’n Geoefende vleier, dink Rafaella geamuseer.
“Giulio kom eers later vandag huis toe,” sê Louisa. “Sy praktyk is nogal besig. Kom ons gaan sit op die terras en drink iets. Dan kan ons inhaal.”
Op die terras word hulle met eet- en drinkgoed bedien deur Natalia en ’n jong meisie in uniform. Deurentyd is Rafaella bewus van Luigi se takserende blik op haar. Sy maak asof sy onbewus is daarvan en gesels met Louisa oor haar ma se behandeling.
“Luigi, ek hoor jy gaan die rol van die Duca di Mantova in Rigoletto in La Scala sing,” hoor sy haar pa sê. “Ons sal dit graag wil kom kyk.”
“Ja, een van my gunstelingrolle,” antwoord Luigi. “Julle kan gerus kom. In Suid-Afrika het julle seker nie die gehalte van opera wat hier te sien is nie.”
“Die beroemde sopraan Maria Vallerta neem die rol van Gilda,” sê Louisa. “Hulle twee sing dikwels saam. Julle moet hoor hoe sing Luigi ‘La donna è mobile’. Mens kry skoon hoendervleis.”
Hy glimlag asof die lofprysing hom toekom, dink Rafaella afkeurend. Sy ma behoort nie so voor hom met hom te spog nie, maar sy is natuurlik vreeslik trots op dié talentvolle kind van haar.
Hy gaap liggies. “Ek sou eintlik Teresa Simoni as sopraan verkies het, al is sy minder ervare. Maar nou ja, ek kan ook nie in álles my sin kry nie.”
“Hoekom sou jy Teresa Simoni verkies het bo die sopraan wat as een van die bestes in die wêreld beskou word?” vra Jacopo.
“Ag, sy is jonger, mooier, maerder en minder temperamenteel. Maria is so veeleisend.”
Rafaella onthou iets wat Louisa of Giulio in Pretoria gesê het – Maria en Luigi is ’n item. Hy het nou seker moeg geword vir haar; sy oog dwaal in elk geval. Sy hou nie van die manier waarop hy haar heeltyd van kop tot tone beskou nie. Hy maak haar selfbewus en sy haat dit. Sy wens dit was eerder Giulio wat hier was, al gee dit haar pa skynbaar groot plesier om dié operasanger te leer ken. Vir Luigi sal sy liefs op ’n afstand hou.
Hy fokus egter sy aandag op haar. “Ek hoor jy is ook ’n dokter.”
“Ja.”
“Waarom kom werk jy nie in Italië nie? Dit sal dalk vir jou lekker wees om hier te bly. Ek hoor dit gaan maar rof in Afrika.”
“Ek dink eintlik aan verder studeer,” sê sy op die ingewing van die oomblik.
“Mooi vroue behoort nie te geleerd te wees nie,” grinnik hy.
Rafaella vererg haar vir dié manlike chauvinisme, maar sy sê niks. Draai net haar kop weg en kyk in die rigting van Cortona.
“Sal julle my asseblief verskoon?” vra hy. “Ek moet gaan repeteer.”
“Natuurlik,” sê Jacopo dadelik.
Rafaella kyk hom vlugtig agterna – die arrogante houding, die een hand in die broeksak. Die man wat sy broer se meisie afgevry het en haar nie eens regtig wou gehad het nie.
6
Die son gaan al onder en almal sit in ’n elegante sitkamer met aperitiewe. Rafaella het moeite gedoen om mooi te lyk – vir Giulio. Luigi het verklee en sy wit hemp is van ’n blinkerige sy. As sy ontvanklik was, sou sy met bewondering na hom gestaar het. Hy lyk besonder aantreklik. En besonder bewus daarvan. Dit is egter nie die soort aantreklikheid waarvan sy hou nie. Dit is soos volroomsjokolade wat te soet smaak, te smelterig is. Hy kom sit langs haar en vra haar uit oor haar werk. Wat sy hom van haar besige en veeleisende werksdag by ’n oorvol hospitaal vertel, vind hy ooglopend afgryslik.
“Ek dink nie so ’n mooi vrou moet so hard werk
