donker kant van beroemd wees. Dit was net so met my oorlede man. Ek het met die vroulike bewonderaars saamgeleef, en met die versoeke. As mens nie oppas nie, neem dit jou lewe oor.”
“Ek kan my indink dat dit erg moet wees,” sê Rachel en wissel ’n geamuseerde blik met Rafaella, wat haar glimlag agter haar hand moet wegsteek en afkyk. Toe sy weer opkyk, is dit vas in Giulio se oë. Effens geskreefde oë. Dink hy dalk hulle spot? Sy kry baie skaam.
Luigi verskoon homself voordat die ander klaar is. Hulle eet nog nagereg en drink koffie. Daarna gaan hulle terug na die sitkamer.
“Kan ek vir julle grappa vir die spysvertering skink?” vra Giulio toe almal weer sit.
Jacopo aanvaar, maar die vroue sê nee dankie. “Wat van Amaretto, of Frangelico?” vra Giulio.
“Frangelico vir my, dankie,” sê Louisa.
“Vir my ook, dankie,” sê Rafaella.
Rachel wil niks meer drink nie. Giulio skink vir almal by die drankkabinet en gee dit aan. Hy kom sit langs Rafaella en hou sy glas in die lug.
“Salute.”
“Salute.” Sy proe aan die soet likeur, erg bewus van sy nabyheid. Sy ruik die heerlike geur van ’n naskeermiddel of cologne wat hy aangewend het en kyk na sy sterk, bruingebrande hande met lang vingers en skoon, kortgeknipte naels. Die versorgde hande van ’n geneesheer.
“Aan tafel het ek gedink julle moet my hierna verskoon, dat ek nie die konsert sou bywoon nie, maar ek sal tog gaan. Ek het jou darem lanklaas gesien.”
Rafaella glimlag. “Dankie dat jy om my onthalwe bly. Hoe gaan dit met jou praktyk?”
“Geweldig besig. Ek kan deesdae skaars voorbly en dan wil ek nog die rusoord ook van die grond af kry. Jy kan eendag kom kyk na my spreekkamer in Cortona, maar net nie môre nie. Ek het môre eenvoudig te veel wat my aandag gaan verg. Sodra dit ’n bietjie stiller raak, laat ek jou kom. My spreekkamer is ingerig in ’n baie ou gebou, maar pragtig gerestoureer. Ek het die wagkamer ook so gemeubileer dat dit vir die pasiënte lekker en rustig moet wees om daar te sit – sagte kleure, ’n dik mat, mooi meubels en skilderye. Waarom moet wagkamers altyd klinies en strak wees en ruik na ontsmetmiddel? Nee wat, die mens se gees is tog belangriker as sy liggaam. Daar speel sagte musiek en my personeel is mooi en bekwaam. Ek wil nie ou hekse daar hê wat bitsig is en mense aangluur nie.” Hy lag en neem ’n sluk van sy grappa.
Ag tog, hy het nog mooi ontvangsdames ook, dink Rafaella moedeloos. Hy voel vir haar ál minder bereikbaar terwyl sy net ál meer tot hom aangetrokke raak.
“Ek stem saam,” sê sy egter. “As mense ly of swaarkry, kan die dokter maar gerus hul lewe op allerlei maniere aangenamer probeer maak.”
Giulio vra Rachel uit oor haar kanker en luister aandagtig na wat sy vertel.
“Ek is bly dit gaan nou goed,” sê hy vir Rachel. “Maar u lyk vir my moeg. Rus is wat u nodig het. Sit bedags op die terras en vat dit rustig. Moet u nie ooreis nie. Eet gesond.”
Louisa staan op. “Ek gaan net gou hoor of Luigi reg is vir ons.”
Sy kom na ’n kort rukkie terug. “Hy is reg. Kom ons gaan na die musiekkamer.”
Dié kamer is nogal ver van die voorhuis af, in ’n ander vleuel van die gebou. Toe hulle daar kom, is Rafaella verstom. Dit is nie ’n blote kamer nie, maar ’n konsertsaaltjie. Sy het een klavier verwag, maar daar is ’n reusevleuelklavier, ’n gewone klavier, ’n klavichord, rakke bladmusiek, ’n verhogie met ’n mikrofoon, opnametoerusting, musiekstaanders, vyf rye gestoffeerde stoele, ’n hoë plafon en parketvloere, en ’n groot, goue harp. Daar is panele aan die mure wat haar laat glo dat die plek goeie akoestiek moet hê. Almal se stemme klink inderdaad baie duidelik, selfs haar ma se fluistering van “genade, maar dis indrukwekkend”.
“Wat ’n lieflike harp,” sê Jacopo.
“Ja, is dit nie,” sê Louisa. “Maar deesdae oefen ek nie genoeg nie.”
“Mamma speel pragtig,” sê Giulio lojaal. “Papà het destyds gesê dat hy op die engel by die harp verlief geraak het toe hy haar sien. Sy het in ’n simfonieorkes gespeel in Covent Garden, sy’s nie sommer ’n hierjy-harpspeler nie.”
“Ag, toe nou!” lag Louisa. “Kom ons gaan sit.”
Hulle gaan sit in die voorste ry en Luigi kom by ’n deur naby die verhogie in. Hy loop reguit na die vleuelklavier.
“Giulio, jy kan my kom begelei, asseblief,” sê hy.
Rafaella kyk verstom hoe Giulio sorgsaam die vleuel en klawers oopmaak, op die stoeltjie gaan sit en sy hande op die klawers plaas.
“Hy speel goed en begelei soms vir Luigi,” fluister Louisa, wat glimlag vir die verbaasde uitdrukking op die gaste se gesigte. “Ander kere begelei ek weer.”
“ ‘Funiculi funicula,’ ” bestel Luigi, en Giulio begin speel.
Die pragtige tenoorstem is betowerend en hulle sit vasgenael. Rafaella sien dat Giulio inderdaad goed speel. Luigi sing nog twee ligte liedjies ná die bekende een, en buig. Hulle almal klap dawerend. Rafaella kyk na haar pa, wat meegevoer sit. Hoe geniet hy dit nie, dink sy met liefde. Hy roep “bravo” en “encore” toe Luigi klaar is.
“Sing jý nou vir ons ‘Plaisir d’amour’, Giulio,” sê Luigi.
Rafaella is geskok. Hier wil Luigi, wat, as sy dit reg verstaan, Giulio se meisie afgevry het, sowaar hê sy broer moet voor almal sing van liefdesgeluk wat in pyn omsit!
“Nee wat, ek sal te sleg by jou afsteek,” sê Giulio afwysend.
“Ag toe, asseblief,” smeek Louisa. “Jy sing dit só mooi.”
Rafaella sit vasgenael toe hy uiteindelik instem. Giulio se stem is nie die goue tenoor van Luigi nie, maar hy hét ’n mooi baritonstem en sing met gevoel. Trane prik agter haar ooglede, so geroer is sy. Almal klap en roep vir Giulio soos vir Luigi “bravo”.
“Nou sing jy vir ons ‘Der Vogelfänger’ uit Die Towerfluit,” beveel Giulio. “Jy kan dit sonder begeleiding doen, ek sal die tussenin-stukkies fluit.”
“Dis eintlik ’n rol vir ’n bariton, maar Luigi sing dit tog so oulik,” sê Louisa.
Luigi lag en skud eers sy kop, maar toe stem hy in. Hy sing in Duits, lig en pragtig, en Giulio fluit soos ’n voël tussenin. Dit is verruklik. Hul gehoortjie klap en klap.
“Die einde.” Luigi maak sy buiging, hou sy hand na sy broer uit. Giulio staan op en kom maak ook ’n buiging.
Almal lag nou. Rafaella het lanklaas iets só geniet. Die Di Mareneschi’s lyk nou vir haar na ’n gelukkige gesin, ten spyte van die storie van Vanessa. Dit lyk nie asof sy regtig verwydering tussen die broers veroorsaak het nie.
Almal sê nag en Rafaella moet na haar kamer gaan, maar sy sweef nog op Giulio se stem. Sy Frans met ’n Italiaanse aksent, so gevoelvol gesing …
Rafaella skrik wakker en hoor die verruklike klank van ’n manstem wat “La donna è mobile” – die vrou is wispelturig – uit Rigoletto sing. Eers lê sy
