let op hoe dikwels hy na Rafaella kyk en daar is vurige venyn in haar geskreefde oë. Rafaella doen haar bes om nie met een van die twee oogkontak te maak nie. Sy probeer ook om nie vir Giulio te kyk nie, so met die twee bewonderende vroue weerskante van hom. Aspris gesels sy eerder net met haar ouers en Louisa.
Genade, maar is ons nou hier in ’n byenes van driehoeke, dink sy. Of speel dié Italianers maar altyd sulke speletjies om hul lewens vol drama te hou? Giulio word so besig gehou dat hy skaars na haar kyk. Sy kan amper nie glo hulle het die dag so gesellig en vriendskaplik saam deurgebring nie.
Die contessa en haar kleindogter gaan oorbly en dié aand ná ete is Maria en Luigi veel meer inskiklik as voorheen om vir almal te sing.
Hulle sing die duet “O suave fanciulla” uit La Bohème en Louisa speel liggies op die harp as begeleiding. Luigi sing met sy hande op Maria se skouers en sy kyk verliefderig na hom, sing met oorgawe. Giulio sit tussen die contessa en Violetta, wat gemesmeriseer na die duet luister. Toe die sangers klaar is, roep almal “bravo” en “encore”. Maria moet weer “O mio babbino caro” sing, en Luigi “Nessun dorma”. Daarna dring die ander nie aan om verder vermaak te word nie, want die twee sangers het dit duidelik gemaak dat dit ’n toegewing is vir die contessa en dat hulle eintlik moet rus.
Rafaella verskoon haarself net daarna en gaan kamer toe. Sy het niks lus vir die onderstrominge en die drama nie. Nee wat, sy gaan liewer lê met ’n lekker boek. Giulio gaan in elk geval nie vanaand met haar kommunikeer nie. Al sy aandag word deur die Di Giordani’s opgeëis. Vir haarself vriendelik voordoen teenoor die drie vroue wat haar so duidelik nie goedgesind is nie, sien sy ook nie kans nie. Sy het nog nooit by iemand gekruip nie. As hulle nie van haar hou nie, hoef hulle nie met haar opgeskeep te sit nie.
Sy word in die nag wakker en hoor Luigi se pragtige tenoor buite opklink. Weer sing hy “La donna è mobile” – die vrou is wispelturig. Liewe hemel, hoe gaan sy hom kry om op te hou met die serenades? Sy sluip na die balkondeur, maak oop en loer uit. Laas keer het sy hom gehoor, maar nie gesien nie. Dié slag maak sy uit dat ’n figuur in die skadu’s staan, onder een van die groot bome oorkant die inrit. In die nagstilte klink die lied hard. Kan hy sien sy maak die deur oop en loer uit? Daar is vanaand helder maanlig.
As sy buite op die balkon gaan staan, sal dit vir hom soos aanvaarding en goedkeuring van sy hofmakery lyk. Sy wag dat hy klaar sing. Die skaduwee verdwyn en stilte daal. Die ander mense moes dit tog kon hoor? Wat op aarde dink hulle daarvan? Die contessa en Violetta slaap vanaand oor. Maria is in ’n ander vleuel, maar sê nou net sy hoor dit? Rafaella kreun. Wat sou Giulio dink? Dat hy maar weer moet agteruitstaan vir sy broer?
Nee, sy gaan Luigi vra om asseblief nie weer vir haar te kom serenade nie. Sy sal hom sê om nie die aandkoue te trotseer nie, dit kan gevaarlik wees vir sy stem. As enigiets hom sal afskrik, sal dit só ’n waarskuwing wees.
Rafaella is verlig toe die contessa en Violetta die volgende oggend weer in hul groot, goue motor vertrek. Giulio is weg na sy praktyk en sy wens sy kon weer saamgegaan het.
Sy dwaal rond voor middagete. Geniet die tuin, hou die werkers dop, dié wat bou en dié wat oes. La Renza is eintlik ’n besige plek. Sy gaan vra hoe dit met Franco, die man wat sy vinger beseer het, gaan. Hy is weer op die perseel, sy hand in ’n verband. Hy bedank haar vir haar hulp.
“Grazie! Grazie, dottore! Ek kan darem toesig hou. Die vinger sal gou gesond word.”
“Prego, dit was niks. Wees net voortaan versigtig,” vermaan sy met ’n glimlag.
Hulle kom vir middagete bymekaar en ook Maria en Mimi is daar, met die hondjie, maar Luigi is afwesig.
“Waar is Luigi dan?” wil Maria weet.
Louisa frons bekommerd. “Hy is in die bed. Hy dink hy’s besig om verkoue te kry.”
“Ag nee!” roep Maria dramaties, asof dit iets ernstigs is.
Rafaella voel onmiddellik skuldig. Hy het sowaar koue gevat van in die nag serenade. Sy wou hom ewe “waarsku” om hom af te sit, maar sy het nie gedink dit sal regtig gebeur nie!
“Giulio het vir hom medisyne gestuur,” sê Louisa.
Sy kyk na Rafaella, maar nie verwytend nie. Waarskynlik weet sy nie van die nagtelike sang nie.
“Sal jy omgee om Luigi ná ete te gaan ondersoek, Rafaella? Jy weet, verkoues is iets wat sangers vrees.”
“Sekerlik. Wys my net waar sy kamer is.” Rafaella kan skaars weier, maar sy is werklik teensinnig. Dis gans te intiem, so na die man se kamer.
“Hy was gisteraand nog piekfyn,” sê Maria agterdogtig. “Hoe kan hy nou skielik verkoue wees?”
Rafaella wissel ’n vinnige blik met haar ouers. Hulle het natuurlik die serenade gehoor.
“Mens kan oornag verkoue opdoen,” sê Rafaella.
“Ek sal hom ook gaan sien,” sê Maria. “Mimi het ’n konkoksie met heuning en brandewyn wat sy altyd vir my maak. Dit doen wondere. Sy kan dit vir Luigi ook maak. Hy moet in die bed bly totdat die gevaar verby is.”
Dié mense se stemme definieer hulle. Dit is die spil waarom hul lewens draai, dink Rafaella pligmatig. Sy moet simpatie daarmee hê en nie dink hulle is bespotlik ipekondries nie.
“Ek is seker ons sal hom gou gesond kry,” troos sy.
Louisa lyk ongerus. “Luigi is so versigtig. Toe Francesco so siek geword het, het hy eers gedink hy het brongitis, toe laringitis, maar uiteindelik was dit iets veel erger.”
Natalia kom by die deur uit en kondig aan dat die middagete gereed is. Hulle gaan in. Aan tafel voel Rafaella heeltyd Maria se oë op haar, maar sy vermy oogkontak. Vermoed Maria iets?
Hulle is byna klaar geëet toe Maria se stem skerp opklink. “Het ek nie gisteraand vir Luigi buite hoor sing nie? Of het ek gedroom?”
Rafaella versteen, sê niks.
“Ek het niks gehoor nie,” sê Louisa, haar wenkbroue gelig. “Hy sal mos nie sommer buite gaan sing nie, sal hy? Dit sou mos doodsveragtend wees.”
Rafaella voel ’n blos van verleentheid in haar nek opkruip en sy loer na haar ouers. Hulle sit doodstil, asof hulle van niks weet nie.
“Ons het laat gesit en gesels, ek en Luigi en Giulio en Violetta,” sê Maria. “Ons het seker saam ’n hele bottel port gedrink. Toe gaan slaap ons. Dit was net ná een. Ek kan nie dink dat Luigi toe sou uitgaan nie, tensy …”
Sy gluur Rafaella aan, maar sê niks verder nie. Is dit iets wat hy met vroue doen en Maria weet daarvan, wonder Rafaella verskrik. Is dit ’n gewoonte van hom om vroue te verlei? Dit ontstel haar dat hy dit met háár ook probeer, maar dit ontstel haar meer dat die vier saamgekuier het nadat sy en die ander weg is. Knus bymekaar. Giulio en Violetta. In haar verbeelding sien sy hulle teen mekaar sit. Hoe hulle liggies aan mekaar raak. Hoe haar oë skitter van verliefdheid.
“Dit is seker die drank se invloed wat Luigi laat sing het,” merk Louisa droog op. “Maar ek dink jy verbeel jou dat dit buite was, Maria.”
Louisa neem Rafaella onmiddellik ná ete na Luigi se suite in die vleuel waar die Di Mareneschi’s tuisgaan. Dit is besonder weelderig, met dik matte in lang gange en pragtige skilderye aan die mure, asook foto’s van die familie,
