so beroemd is dat hulle nêrens kan gaan sonder om ongewenste aandag te kry nie.
“Ons twee sal Arezzo later besoek,” sê Jacopo. “My vrou is hier om te rus, nie deur stede te wandel nie. Volgende week gaan ek mense in Florence besoek wat vir my inligting vir my boek oor die krygsgevangenes kan gee, en ek neem haar liewer nie saam nie. Sy is nog te broos.”
“Voel Mamma oukei?” vra Rafaella besorg.
“Ja wat. Ek het mos gekom om te rus, nie waar nie? Nou rus ek. Daar sal altyd later tyd wees om die toeriste-ding aan te pak.”
“Ek gaan ook streng wees met die voorskrif dat u liewer moet rus as rondloop,” glimlag Giulio.
Toe die vier van hulle dié Saterdagoggend vroeg in die voorportaal bymekaarkom, gaap Luigi asof hy sy slaap vreeslik moes inkort. Hy en Maria is modieus dog fleurig geklee. Giulio en Rafaella is in ontspanningsdrag, maar sy dra darem ’n mooi linnebroek eerder as jeans, aangesien sy daarop bedag is dat dié klomp nogal swierig aantrek. Maria het ’n geel sonrok, ’n hoed, ’n groot sonbril, ’n reuse goue sak en goue skoene aan. Sy lyk na ’n filmster op vakansie by die see. Luigi is stylvol in ’n ligte pak met oopnekhemp, duur leerskoene en ook ’n donkerbril – Dolce & Gabbana, lees Rafaella op die raam.
Sy merk op dat Giulio hulle skepties aankyk, asof hy dink ’n paar kleurryke poue soos dié gaan onnodig aandag trek, al verbeel Maria haar dat hulle kastig vermom is.
Luigi en Maria klim agter in die viertrek en sy sit styf teen hom. Giulio laat Rafaella voor langs hom sit. Sy geniet dit weer om hom skelmpies dop te hou – die mooi hande, sy profiel. Sy gaan elke oomblik van die dag indrink en geniet, vertel sy haarself met die borreling in haar bloed asof sy heelwat sjampanje gedrink het. Sy raak dit nou al gewoond om dít naby hom te ervaar.
Die sonskyn en die landskap is besonder mooi. Arezzo lê op ’n heuwel bo die vallei van die Arno-rivier en hulle kan dit van ver af bewonder. Giulio tree soos ’n wafferse toergids op.
“In die boonste deel van die dorp moet ons die katedraal, die stadsaal en die Fortezza Medicea – die Medici-vesting – gaan besigtig. Rafaella wil die fresko’s van Piero della Francesca sien en dit is in die kerk van San Francesco di Arezzo, daarom gaan ons soontoe. Daar is ook werke van Cimabue in die kerk van San Domenico.”
“Ek wil asseblief nie na kerke gaan kyk nie,” kla Maria pruilmond. “Dit is al oorbekend. Ek wil iewers lekker gaan eet en op die Piazza stap.”
Giulio kyk na haar in die truspieël en dit lyk vir Rafaella asof hy nogal geïrriteerd is. “Ek en Rafaella sal die kerke gaan kyk, want sy wil dit graag sien. Sy het al die pad uit Suid-Afrika gekom om ons kunswerke te sien. Julle kan jul eie gang gaan. Ek sal parkeer by die Delmonico-restaurant, en dan stap ons van daar af. Dis naby die Piazza. Ons kan mekaar weer by die restaurant kry.”
Die dorp met sy antieke en Middeleeuse geboue fassineer Rafaella toe hulle inry, maar Maria gesels land en sand met Luigi oor operavriende en kyk nie eens na die besienswaardighede nie. Giulio ry by die parkeerarea van die restaurant in, betaal ’n wag en hulle klim uit. Rafaella kyk verwonderd om haar rond. Hier in Italië is eenvoudig alles vir haar mooi. Sy raak skoon sentimenteel daaroor. Seker deels oor sy dit met Giulio assosieer.
Die Delmonico-restaurant is van die groot, blink, duur soort. Nie ’n plek waar sy wil kuier nie. Sy dink aan die gawe trattoria in Cortona waar sy en Giulio gaan eet het. Dit is die soort plek wat sy verkies, maar sy gaan nie veeleisend wees soos Maria en aandring om eerder by so ’n plek te eet as die ander hier wil wees nie.
“Kom ons gaan drink eers koffie,” stel Maria voor.
Giulio skud sy kop. “Nee, dit gaan net ons kosbare tyd mors. Ek en Rafaella gaan reguit na die Piazza. Jy en Luigi kan koffie drink.”
Luigi is egter steeks. “Nee, ek gaan saam met julle.”
Maria is verplig om die koffie te los en saam te kom, maar sy lyk dikbek. Hulle loop van die restaurant af met een van die smal ou straatjies langs. Daar is baie mense en voertuie beur ook deur die massas. Die groot, skuins Piazza vou ruim voor hulle oop, omring deur pragtige ou geboue.
“Oe, is dit nie wonderlik nie!” roep Rafaella verruk uit. “Die toeristebrosjures kan skaars reg laat geskied hieraan. ’n Mens moet dit met jou eie oë sien om dit regtig te waardeer.”
Terwyl hulle oor die Piazza wandel, kom Rafaella agter dat mense in hul rigting kyk. Nee, hulle kyk net na Maria en Luigi, besef sy.
“Is ons twee operasterre so bekend dat mense hulle oral sal herken?” vra sy vir Giulio.
Hy kyk oor sy skouer na sy broer en Maria. “Ja, mense herken hulle ongelukkig. In elk geval hier in Italië. Ons moes al relletjies deurmaak, want mense wil met hulle praat en vra handtekeninge. O nee, ek sien al klaar kameras te voorskyn kom. Fotograwe kan hier baie vinnig iewers uitpeul. Die paparazzi spioeneer altyd op mense soos hulle. My pa het ook op sy dag goed deurgeloop. Jy weet dit nie, maar hulle hou ons landgoed ook dop. Hulle is baie skelm en kruip goed weg, maar as ons die foto’s in die koerant sien, weet ons hulle het ons afgeloer.”
Daar is reeds ’n klein groepie mense om Luigi en Maria. ’n Fotograaf het ook nadergedraf en neem druk foto’s.
“Dis ook maar swaar om ’n glanspersoonlikheid te wees,” grap Rafaella.
Giulio vat haar hand – vir die eerste keer. Dit is so lekker dat sy haar net staan en verlekker terwyl die skare aangroei.
Luigi beur deur die mense na hulle. “Ons sal ons uit die voete moet maak, dit gaan te erg word.” Hy lyk half ergerlik, half gevlei.
“Ja, roem ís maar swaar om mee saam te lewe,” spot Giulio. “Ek het jou gewaarsku dat dit weer soos laas gaan gebeur, maar jy wou nie luister nie.”
Rafaella sien mense om hulle saamdrom en voel meteens effens benoud. Die mense roep Luigi se naam en ’n vrou druk ’n pen en papier onder sy neus. Hy deins terug, maar glimlag. Duidelik geniet hy die aandag, en tog irriteer dit hom.
“Gaan red vir Maria, asseblief, Giulio,” vra hy.
Giulio los Rafaella se hand en beur deur die mense. Tot Rafaella se afgryse sit Luigi sy arm om haar skouers en trek haar teen hom aan. Kameras flits in haar gesig. Sy voel asof sy moet koes, maar staan tog roerloos en kners op haar tande. Het hy dit nou met opset gedoen om aandag te trek? Sy gaan in koerante verskyn! Langs hóm!
Giulio kom teruggehaas met Maria aan die hand. “Gaan julle twee operasterre liewer weg na ’n stil plek,” hyg hy. “Ek en Rafaella, wat anoniem is, sal op ons eie Arezzo besigtig.”
Hy wink vir iemand en Rafaella draai om. Daar is twee polisiemanne. Hulle kom nader, maar die een herken skynbaar vir Maria en grinnik breed.
“Sal julle asseblief dié twee mense beskerm en hulle hier wegkry?” vra Giulio. “Ons kry julle later waar ons geparkeer het,” sê hy vinnig vir Luigi.
Die twee beamptes is glimlaggend inskiklik. Met baie scusi’s en handegebare dryf hulle die mense terug, open ’n pad en lei die twee operasterre na waar ’n voertuig staan. Terwyl die mense agternabeweeg, gefassineer deur die twee beroemdes, vat Giulio weer Rafaella se hand en haas met haar weg, in die rigting van ’n kerk. Hulle draf naderhand. ’n Fotograaf agtervolg hulle sowaar.
Giulio trek haar vinnig by die deur van die kerk in, na ’n donker hoek, neem haar in sy arms en
