wat Federale besluitnemers omkoop vir persoonlike gewin. En les bes die hoëklas-prostituut wat voor ’n trein op die New York-stasie beland het nadat ’n foto van haar saam met MacArthur in ’n poniekoerant verskyn het – ’n foto wat MacArthur as “gedokter” afgemaak het. En in geen van die gevalle kon die polisie bewyse van gemene spel kry nie.
Wat Lipinsky ongemaklik laat voel, en wat hy nog nie hardop aan enigiemand genoem het nie, is die feit dat sy kollega Donaldson in ’n vliegongeluk oorlede is. Tot dusver kon die lugvaartowerhede nog geen verklaring gee oor waarom die splinternuwe sessitplek-vliegtuig skielik enjinprobleme ontwikkel het nie.
Maak dit die toeval nie net soveel groter nie? wonder Lipinsky. En nie een van sy kollegas het ’n wenkbrou daaroor gelig nie. Dalk omdat Donaldson met soveel groter sake besig was, het die MacArthur-konneksie ongesiens verbygegaan.
Hy kyk weer na die string name van MacArthur se vriende en kennisse wat Donaldson gelys het. Die meeste is politici, invloedryke sakemanne en bekende vermaaklikheidsterre.
Hy steek by een naam vas: Willie Nel, kommunikasiekonsultant en beeldpoetser van Chicago – ’n man wat MacArthur gereeld daar besoek, volgens Kearnsey, ’n plaaslike FBI-agent, skryf Donaldson.
Waarom ’n beeldpoetser van Chicago inspan terwyl daardie spesie so volop in Washington is? En tussen hakies: Stel ondersoek in oor hom. Dié inskrywing deur Donaldson was ’n week voor hy in die vliegongeluk omgekom het.
Lipinsky klik op sy rekenaar om hulle Chicago-kantoor se telefoonnommer te kry. Hy sal by Kearnsey moet hoor of Donaldson iets meer oor Nel met hom bespreek het.
* * *
Willie is verlig toe hy die oproep van Viking kry.
Alles het seepglad verloop, rapporteer Viking. Kriel se vrou is suksesvol uitgeskakel en hy het die oggend niksvermoedend in die bakkie geklim. Hom effe teëgesit toe hulle hom wou blinddoek, maar gou ingestem toe Fortuin ’n yster onder sy neus druk.
“Ons sal later met hom oor die job en sy pay gesels. Ons gee hom eers bietjie alleentyd in sy nuwe sel,” sê Viking met ’n runniklaggie.
Toe Willie die foon dooddruk, is sy gedagtes gou weer by sy nuwe opdrag.
Ná sy gesprek met MacArthur het hy dadelik drie van sy knapste dirt-grouers gekontak om Lipinsky se verlede te fynkam. Daar is altyd die moontlikheid dat iemand iewers skeefgetrap het. Soos die keer toe hulle iets moes kry om ’n Kongreslid mee af te pers. Dit was op die oog af ’n onmoontlike taak en selfs MacArthur was skepties oor hul kans op sukses.
Die Demokraat was vroeër ’n predikant, gelukkig getroud en bekend in sy tuisstaat as ’n eerbare politikus met ’n onkreukbare rekord. Sy enigste seun het egter vir die deurbraak gesorg. Dié is as twintigjarige van dronkbestuur aangekla, maar het in die hof skotvry daarvan afgekom toe sy bloedtoetse onverklaarbaar verdwyn het. Willie se grawers het dieper gegrou en die polisieman opgespoor wat die saak hanteer het. Vir ’n stewige omkoopsom het die polisieman met die waarheid uitgekom dat die Kongreslid hom betaal het om van die bloedtoetse ontslae te raak. Hy het ’n verklaring afgelê wat anoniem aan die Kongreslid gestuur is met die waarskuwing dat dit aan die media gelek sal word as hy nie na MacArthur se pype dans nie. Tot vandag toe eet die man uit MacArthur se hand.
Willie se maag trek op ’n knop. Met so min tyd aan hul kant gaan deeglike werk oor Lipinsky se verlede ’n helse uitdaging wees. En MacArthur het gesê as hulle nie binne die volgende twee dae iets bruikbaars kry nie, moet die laaste uitweg gevolg word.
Hy kan ook nie sy ongemak oor Kriel se vrou afgeskud kry nie. Sy was ’n onskuldige slagoffer. Soos Kriel ook gaan wees. Het MacArthur hom dan in ’n totale monster verander?
Sy gedagtes keer onwillekeurig terug na Sue Kriel. Met ’n kussing versmoor, het Viking terloops gesê. Die toneel speel voor Willie se geestesoog af: die weerlose vrou wat deur twee groot mans op ’n bed vasgedruk word, haar gesmoorde krete, die spartelende bene …
12
Die gloeilampie teen die plafon verskaf genoeg lig dat Frankie uit die staanspoor besef daar is nie uitkomkans nie. Die staaldeur en vensterlose sementmure laat selfs ’n tronksel in Pollsmoor na ’n vriendeliker omgewing lyk.
Op die vloer lê ’n dun matrassie met ’n opgerolde slaapsak bo-op. Langsaan is ’n bottel water, ’n halwe brood en ’n appel op ’n stuk koerantpapier uitgepak. In die hoek staan ’n toiletrol langs ’n leë verfblik. Die plek ruik na ou motorolie.
Frankie gaan sit plat op die matrassie, skud die slaapsak oop en vou dit om hom. Dis vrek koud hier binne. Sy gedagtes hardloop soos wegholperde oor die oggend se gebeure. Hoekom het die mans in die bakkie hom ontvoer en hier opgesluit? En hoe weet hulle van Sue? Duidelik was dit ’n liegstorie dat sy karprobleme het en hulle gevra het om hom by Pollsmoor te gaan oppik.
Sy moet teen dié tyd al van haar kop af wees van bekommernis. Hulle was seker skaars weg by die tronk toe sy daar opgedaag het. Sy sou nou al by die gevangenisowerhede navraag gedoen het, maar dit gaan niemand help nie. In die skemer sou niemand hom in die bakkie sien klim het nie.
Hy swets onderlangs. Wat veronderstel was om die gelukkigste dag in sy lewe te wees, het in ’n aaklige nagmerrie verander.
Hy spits sy ore, maar hoor steeds geen geluide van verkeer of mense in die omgewing nie.
* * *
“Die ou mannetjie by wie ek nou was, sal nie eers ’n duik in ’n drol kan slaan nie, wat nog te sê vir Dippenaar om die nek gryp en dooddruk!” blaas Rooi in Kassie se oor toe hy sy selfoon antwoord. “Ons mors ons donnerse tyd!”
Kassie glimlag. “Ek weet, maar dit gaan nie help om daaroor te kla nie. Hoeveel mense moet jy nog sien?”
“Vier. En hulle bly flippen ver uitmekaar.”
“Ek’t darem net drie oor. Een is met vakansie.”
“Lucky you,” sug Rooi.
“Nou toe, sien jou môre,” sluit Kassie die gesprek af.
Hy kyk weer op sy kaart om seker te maak van die roete na die volgende belegger, maar sy foon lui voor hy kans kry om die kar aan te sluit.
Dis Piedt, buite homself van opgewondenheid.
“Colyn het gesê ek moet jou ook inform. Helse breakthrough, bru! Die receptionist is Maartens se dogter! Wat sê jy dáárvan?”
Kassie fluit deur sy tande. “Sy dogter!”
“Ja, nou married met ’n ander surname, maar beslis sy dogter.”
“Het julle die brigadier al gesê?”
“Ons is nou op pad terug office toe om haar te loop vertel.”
“Bel my as ek en Rooi ons onderhoude kan stop.”
Piedt lag net. “Brigadier Terror sal daai nooit toelaat nie, bru.”
* * *
Die eerste oproep van Willie se aasvoëls is nie bemoedigend nie.
“Tot dusver is Lipinsky silwerskoon. Topstudent gewees by die West Point Military Academy, later ’n gedekoreerde
