die idee dat jy kan weet wat in ’n dier se kop aangaan, dís vir my vreemd,” sê hy afgemete, asof hy bang is sy verstaan weer verkeerd.
Cilla wil haar vererg, maar sluk dit weg en probeer verduidelik. “Dit is nie so vreemd nie. As jy mooi daaroor dink, kommunikeer jy sekerlik ook met die diere op jou plaas. Jy is dalk net nie bewus daarvan nie.”
“Nou wanneer kan jy kom?”
Hoekom het sy tog gedink hy sal verstaan? “Ek hoef nie eintlik daar te wees nie, jy kan ook net vir my ’n foto stuur van Bravo. Ek doen dit dikwels so.”
“Is jy nou hééltemal …” Cilla hoor hoe Reynecke sy asem hard intrek. Sy kan glad hoor hoe hy op sy tande byt.
“Ek sal verkies as jy weer hiernatoe kan kom. Ek sal jou natuurlik vergoed vir jou tyd, die petrol … en raad, natuurlik.”
Cilla sluk liefs aan ’n katterige aanmerking. Sy wil regtig graag die perd help, so sy moet maar sy eienaar se nukke trotseer.
“Wel, ek hou skool, so ek sou volgende naweek eers kon ’n plan maak.”
“Nee, dis te lank. Wat van môre?”
Cilla stap terug na die tafel en kyk vraend na Imke. “’n Vriendin kuier by my. Ek sal hoor of sy wil saamkom, dan kan ons so teen …”
“Kom so elfuur, ek sal sorg dat hier iets te ete is. En, uh … dankie.”
Cilla kyk verstom na haar foon. “Hy het die foon in my oor doodgedruk! Hy bel my, sukkel vreeslik om ’n verskoning uit te kry, beveel my dan om môreoggend op sy plaas te wees en voordat ek iets kan sê, druk hy die foon dood! En o ja, ons tweetjies gaan skynbaar kos kry, Imke.” Sy gooi haar hande in die lug.
Imke glimlag. “Klink my na een ou wat nie dadelik oor homself val om jou te plesier nie. En hy hinder jou bietjie. Baie interessant.”
“Allesbehalwe interessant. Ek wil nog sien of hy regtig vir my gaan toelaat om te doen wat ek goeddink met sy perd. Is dit oukei dat ons môre gaan?” vra Cilla dan en kyk eers na Imke en dan na haar ma.
“Wel, my naweek saam met my meisiekind is korter as wat ek gedink het, ek is glad nie beïndruk met die man nie,” sê haar ma gemaak kwaai, “maar ons sien jou darem seker volgende naweek? Imke, jy weet jy is ook altyd welkom.”
Cilla buk af en gee haar ma ’n drukkie. “Natuurlik. Ná ’n week van my en Imke se kookpogings kan ek nooit wag om ordentlike kos te eet nie.”
“Dankie, tannie,” sê Imke, “maar ek gaan waarskynlik volgende naweek Hermanus toe saam met die klomp jong onderwysers. Cilla, gaan jy dan nie saam nie?”
“Ek het al vergeet van die plan. ’n Naweek op Hermanus klink lekker, maar ek wil maar graag Saterdag hier wees vir die kinders. Ek weet die studente kom help, maar daar is van die outjies wat nog nie op hulle gemak is nie. En ek wil nie dat Ma nog naweke ook werk nie. Ma is besig genoeg in die week.”
“Ek is nog nie oor die muur nie, my kind. Ek kan maar af en toe uithelp oor ’n naweek.”
Cilla druk haar ma se hand. “Dankie, Mamma, maar dis regtig nie nodig nie. Ek kan miskien daarna deurry Hermanus toe.”
“Waar gaan julle bly? Julle is mos welkom om ons strandhuis te gebruik,” sê haar pa van die braai af.
“Dankie, Pa, maar ek dink hulle het verblyf gereël. Maar ek sal by die huis gaan inloer en kyk of als reg is, ek het mos ’n sleutel.” Dan draai sy na Imke. “Kom jy nou môre saam as ek na die perd gaan kyk? Ek sal verstaan –”
“Ek gaan beslis saam! Hierdie oulike, sexy, aantreklike man wat jou so laat frons móét ek ontmoet,” terg sy. “Kan nie onthou dat jy al ooit so baie oor een man gepraat het nie, dink tannie nie ook so nie?”
Cilla se ma glimlag. “Ek wil alles hoor, Imke. Jy maak seker jy mis niks wat gebeur nie. Dis tyd dat iemand die kind van my bietjie hinder.”
“Julle hou vir julle snaaks, nè? Maar kyk hom môre deur, dan praat ons weer, Imke. Hy’s ’n regte chauvinis. Van die soort wat nie kan glo dat ’n vrou enigiets kan doen nie. Ek sal darem graag wil hoor wat jy vir so ’n man te sê het.”
2
“Waar is die huis?” vra Imke en leun vorentoe tot byna teen die voorruit om beter te kan sien. Dis skuins voor elf die Sondagoggend.
“Daar by die bloekomlaning,” beduie Cilla. “Jy behoort dit nou te sien … daar, sien jy?”
“Sjoe, dis pragtig. En kyk, mens kan sowaar die see sien. Dis amazing. Jy’t niks gesê nie!”
Cilla klik met haar tong. “Ek was so vies vir die man, ek het skoon vergeet van die mooi uitsig. Ek sal baie graag wil weet wat hom nou van plan laat verander het. Gister was hy bang ek toor sy perd en vandag moet ek kom help. Moet omtrent desperaat wees.”
Cilla draai af in die paadjie wat na die opstal lei. Sy het ’n dowwe hoofpyn en is sommer vies vir haarself. Sy het omtrent nie geslaap nie. Sy het gehoop dat sy ná gister se perdryery so moeg sou wees dat sy net sou omval en slaap. Maar moenie glo nie. Die oomblik toe sy haar oë toemaak, het honderde pare donkerblou oë uit alle rigtings na haar gekyk. Party het gesmeul, ander gepleit, sommige het gegloei, een paar wou verlei … Álmal het haar verdomp uit die slaap gehou. Sy hoop sy hoef ná vandag die man nooit weer te sien nie.
Hulle hou voor die huis stil en nog voordat hulle uitklim, gaan die voordeur oop en twee mans stap uit op die stoep.
Imke trek haar asem in. “Oelala! Wat het ons hier, Cillatjie? Wat het ons hiér? Wie’s die sexy manne? En hoekom het jy nie gesê daar’s twee van hulle nie? En dat al twee mens kortasem maak,” prewel Imke.
“Ag toe nou, mens sal sweer jy sien nooit mans nie. Die een met die blou hemp is Reynecke. Ek weet nie wie die ander ou is nie. Lyk na mekaar, seker sy broer? Ma het mos gisteraand gesê sy dink daar is twee seuns.”
“En gelukkig vir ons is hulle nie meer seuns nie,” giggel Imke.
Cilla klim stadig uit. Reynecke knik in Imke se rigting en stap om die motor na Cilla toe. Hy steek sy hand na haar uit en sy wag ’n oomblik voordat sy hare uitsteek. Gaan sy weer so ’n ek-weet-hoe-jou-vingers-om-myne-voel-gevoel kry, of het sy haar gister net verbeel? Sy vingers sluit om hare en sy kyk verbouereerd op na hom. Sy voel sowaar weer dat sy die hande ken, presies weet hoe hulle om hare moet voel, dat sy al die hitte ervaar het wat teen haar arm op beweeg. Sy pluk haar hand vinnig uit syne en beduie in Imke se rigting.
“Dis … dis Imke.”
Cilla kyk na Imke en knip verbaas haar oë. Wat gaan nou hier aan? Die man by Imke het albei haar hande in syne geneem en sy vingers speel met hare.
“Uhm … Imke?”
Imke lag verleë en trek haar hande uit die vreemde man s’n. Haar oë blink. “Jy … e … het nie vir my gesê die mans hier rond is so glad met hulle monde nie,” sê Imke verleë en kyk op na die groot man voor haar.
Reynecke beduie na die man. “Cilla, dis Philip, my broer.”
Terwyl Philip vir Cilla groet, stap
