staan so vinnig op dat haar stoel agteroor val. Sy byt eers op haar tande en probeer kalmeer. Sy het nog nooit aan haarself gedink as die bakleierige soort nie, maar die man maak haar so kwaad, sy kan slange vang!
“Soos ek gesê het, dit is dalk glad nie ons Maggie nie. Buitendien is sy nie te koop nie, beslis nie aan jou nie.” Haar asem jaag en sy en gluur Reynecke aan. “Om Bravo se onthalwe sal ek haar hierheen bring. Tydelik.”
Sy tel die stoel op, gaan sit weer en sit haar hande voor haar op die tafel. Sy wag totdat hulle ophou bewe. Dan kyk sy liewer na Koen.
“Wat julle ook moet onthou, is dat elke perd ’n unieke persoonlikheid het. Nes mense. Ons is nie almal dieselfde nie en reageer nie dieselfde op goed nie. Ek sal meer tyd saam met Bravo moet deurbring om regtig te weet, maar ek dink hy is ’n regterbrein-ekstrovert. Hy’s impulsief, kan nie stilstaan nie, senuweeagtig, skrik maklik. Hy’s energiek en atleties, met uithouvermoë, en hy neem dinge om hom waar. Dis belangrik om te weet presies wat sy persoonlikheid is, dit help mens om te weet hoe om hom te hanteer. Reg te hanteer.”
Reynecke kom vinnig nader gestap en vou sy arms voor sy bors. “En nou wil jy seker vir my ook ontleed?”
Cilla wring haar hande styf inmekaar, maar kyk hom koel aan. “Nee, dis nie deel van my werk nie. Maar as jy ’n perd was, het ek gesê jy is ’n linkerbrein-introvert. Jy hou van argumenteer, jy’s steeks en koppig en jy reageer nie op wat ander vir jou sê nie.”
Hy trek sy oë op skrefies en sy sien hoe hy hard op sy tande byt. Voordat hy enigiets kan sê, draai sy weer na Koen. “Laat weet my maar as ek vir Maggie kan bring. Dis nou as jy hierdie man kan oortuig dat ek nie ’n verskuilde agenda het nie.”
Reynecke blaf ’n sarkastiese lag. Cilla ignoreer hom.
“Bravo is verveeld ook, julle hanteer hom te sag. Hy wil sy bene gebruik, hy’t veel meer aktiwiteit nodig. Laat hom los rondhardloop. Hy is gefrustreerd en benoud. Want nog iets, iemand gebruik ’n sweep naby hom.” Haar oë blits vlugtig. “Moenie dit toelaat nie, dis heeltemal onnodig. Geweld is nie die antwoord nie.”
“Het jy enige idee hoe belaglik jy klink?” vra Reynecke afgemete. Hy staan weer met sy hande op sy heupe, sy kake opmekaar geklem.
Cilla draai net haar kop in sy rigting en praat verder sonder om haar aan sy onderbreking te steur. “Onthou, in die natuur is ’n perd die prooi. Daarom is hy van nature bang en skrikkerig. Hy is ook ’n kuddedier en hy soek leiding. Gee hom liefde en respek en jy sal nie probleme hê nie. Ek sou ook voorstel dat julle iemand kry wat akupunktuur doen. Die aura aan sy linkerkant lyk wit, die chi-energie vloei nie goed nie. Dit kan op bloedarmoede dui, maar ek’s nie seker nie.”
Reynecke gooi sy arms in die lug en los ’n string vloekwoorde wat sy nog nooit in daardie presiese volgorde gehoor het nie.
Cilla staan op. “Wel, dis my raad, maak daarmee wat jy wil. Jy glo my nie, jy vertrou my nie – soek dan ’n ander oplossing. Onder die omstandighede dink ek nie dis ’n goeie idee dat ons vir ete …”
Imke kom ingewarrel. “Cilla, die man kook soos ’n engel! Jy moet kom proe. Hy is besig met –”
“Ek dink ons moet liewers gaan, dis –”
“Jy’s laf, man, as jy eers gesien het …” Dan bly sy stil en kyk stip na Cilla. “Hy wil nie glo wat jy sê nie?”
Cilla knik en vat Imke aan die arm. “Dis beter dat ons gaan.”
Moet hy nou huil of lag? wonder Reynecke terwyl hy die twee vroumense aangluur. Sê vir hom sy perd is verveeld en alleen, wil haar merrie hiernatoe bring, praat van auras en energieë! Die vrou is met die maan gepla, van haar sinne beroof, heel waarskynlik al twee.
Philip kom ingestap van die kombuis af, ’n vadoek oor sy skouer. “Wat gaan hier aan? Baie negatiewe vibes, sjoe,” glimlag hy.
Reynecke gluur hom aan. “Moet jy nie ook nog begin nie. Verskoon my.” Hy draai vinnig om en stap vasberade voordeur toe.
Vars, skoon lug is wat hy nou nodig het. Sy praat sulke onsin. Waar de hel kom sy aan haar idees? Sy is skoon verwyder van die realiteit.
Maar bliksem, sy’s mooi. Toe sy hom so koeltjies aankyk en hom vertel hy is ’n linker- of regter-wat ook al, wou hy net om die tafel stap, haar opraap en …
En kan sy haar vir hom vererg! Onder daardie oënskynlike koel oppervlak kook en borrel die passie van ’n volbloed vrou. Behoort baie interessant te wees om haar te sien wanneer sy vergeet om so beheersd op te tree. Sy bloed raak warm by die blote gedagte. Hy stap vinniger. Die laaste ding waaraan hy nou moet dink, is die vroumens.
Hy kom tot stilstand voor die stalle. Hy moet sorg dat hy so ver as moontlik van daardie girl af wegbly. Sy dop hom om en uit met een kyk. Hy bal sy vuiste.
Hy het lankal vas besluit hy gaan nie dieselfde pad as sy pa loop nie. Hy het eerstehandse kennis van wat ’n obsessie met ’n vrou aan ’n man kan doen. Hy moes as kind elke dag daarmee saamleef.
“Wat het jy vir hom gesê?” vra Philip vir Cilla, ’n glimlag steeds om sy mondhoeke.
“Ek het gesê Bravo is verveeld, dat hy ’n spesifieke merrie in gedagte het wat hy wil dek en dat sy aura dui op moontlike bloedarmoede.”
Philip begin lag.
“En sy’t vir hom gesê hy wat Reynecke is, is ’n linkerbrein … wat nou weer?” voeg Koen by, en die twee mans lag heerlik.
Teen dié tyd het Cilla heeltemal genoeg gehad van mans, en veral van die klompie wat sy vanoggend ervaar het. Sy trek aan Imke se arm. “Kom, ons moet ry.”
Philip gryp elkeen van hulle aan ’n hand. “Ekskuus. Cilla, as jy my broer ken soos ek hom ken, sal jy verstaan hoekom hy so reageer en hoekom ons so lekker lag. Asseblief, bly? Ons het lanklaas twee sulke stunning meisies hier gehad.”
Koen piets hom op die skouer. “Gmf, julle het nog nóóit meisies hier gehad nie, wat nog te sê sulke mooi vroumense. Ek gaan bietjie stalle toe en dan gaan ek my vrou se kos geniet. Dankie, juffrou Naudé …”
“Sê asseblief Cilla,” glimlag sy.
“Nou goed, dankie, Cilla. Ek dink nie ek verstaan alles wat jy sê nie, maar ek sal kyk wat ek kan doen. En ek sal seker maak niemand kom weer naby Bravo met ’n sweep nie. Ek hoop jy sal weer vir ons kom kuier. As jy met perde kan doen wat jy met skoolkinders doen, glo ek alles wat jy sê. Daai klong van ons lees dan al glad boeke! Nie gedink ek sal ooit die dag sien nie.”
Hy stap voordeur toe en waai oor sy skouer. “Nou ja, ek hoop ons sien jou gou weer.”
Philip trek haar en Imke aan die hand. “Ek hét nou kos gemaak, julle gaan nêrens heen nie. Kom, ons eet sommer in die kombuis, ek het daar gedek.” Hy trek hulle agter hom aan tot in die kombuis. “Sit julle solank, ek maak vir ons wyn oop. Reynecke …” Hy skud sy kop en gooi sy hande in die lug.
“Hy was nog baie klein toe ons ma dood is. Sy is van ’n perd se rug afgegooi. My pa het dadelik van al die perde ontslae geraak. Dit was ’n dubbele slag vir Reynecke. Hy was baie na aan ons ma en hy’t haar liefde vir perde gedeel. Skielik was sy nie daar nie, die perde ook nie. En ons pa …” Hy haal sy skouers op. “Pa was net nooit weer dieselfde nie.
