trek. Maar dis genoeg om hom dadelik na haar te laat reik. Met een haal trek hy haar teen hom vas, maar toe hy haar wil soen, sê sy hard: “Wanneer, Alfons? Wanneer gaan ons ophou om in die bosse skuil te hou uit vrees dat mense ons saam sal sien?”
“Jy laat dit baie lelik klink,” sê hy stug, maar sy lippe rus lig op haar voorkop.
“Dit lyk lelik,” antwoord sy sag. “En ek wil nie hê dat dit lelik moet lyk tussen ons nie. Vir my is dit so mooi.”
Haar stem het hortend en bewoë geklink, en hy druk haar spontaan teen hom aan, soen haar tóg totdat sy sag en gewillig teen hom leun.
“Vir my ook,” kry hy oplaas uit. “Dis die heel mooiste ding in my lewe. En, Danien … ek voel vir jou wat ek nog nooit in my bestaan vir enige mens gevoel het nie. Nie vir my ma nie, want ek het haar te kort geken, nie eens vir my tant Fienie vir wie ek bitter baie lief was nie. En … ek onthou die oomblik toe ek dit die eerste maal besef het. Jy was in matriek. Beeldskoon en skugter in jou eerste bikini. Ek kon my oë om die dood nie van jou afhou nie. So erg was dit dat tant Fienie my later daaroor aangespreek het. Kyk in jou gedagtes, Alfons, het sy gesê. Maar nie so oop en bloot nie. Jy sal die arme Danien skoon verskrik.”
Sy sit doodstil en luister na hom, hoor sy stem vlak teen haar oor, en sy wens met haar hele wese dat alles in ’n oogwink reg wil kom. Dat hierdie … hierdie ding wat hulle twee van mekaar weghou, so seker as wat die strand die skeiding tussen land en see is, wil verdwyn.
“Alfons,” sy sug, “vir my was jy altyd die een wat my beskerm het. Vreemd genoeg het ek dit dwarsdeur die jare met jou bly assosieer. Dié gevoel van totale geborgenheid. En dit net omdat jy my daardie dag op pad Klippiesbaai toe van die rots afgehaal het. Selfs honderde kilometers weg van jou af, kon ek my dáármee troos as iemand my selfvertroue wou aantas.”
Met die kort intrek van sy asem wat sy nou al leer ken het, draai hy haar om in sy arms en sy lig haar gesig met ’n glimlag na hom. Hy soen haar met ’n warme besitlikheid en groeiende drif en sy gee gewillig mee onder sy sterk hande wat haar vasvat asof hy ’n skielike skrik met fisieke aanraking wil besweer.
“Jy sê sulke mooi dinge,” praat hy oplaas teen haar mond, maar die bewing van sy liggaam teen hare en sy styf geklemde vingers om haar boarms, praat ’n ander taal.
“Wat is dit, Alfons?” Dit voel asof dié vraag uit haar binneste skeur, en sy moet op haar lippe byt om die trane te keer. “Wat is dit wat jou só maak?”
“Hoe?” kry hy dit skor uit.
“Bang … Jy is bang vir iets.”
“Wat ons van mekaar kan wegneem, ja. Ek sal sterf as ek jou nou moet verloor, Danien. Só lankal koester ek hierdie droom. En ek het altyd geweet dat as ek eenmaal toenadering soek en dit by jou vind, dit vir my onherroeplik sal wees. Tog het ek nooit besef dit sal so heeltemal wonderbaarlik wees nie. Dit sal my heeltemal verpletter as … as daar iets moet gebeur.”
“Soos wat?” vra sy, en haar stem klink skerp bó die suising van die see.
Hy los haar stadig, sit terug teen die koud geworde duin. “Soos dat jy sal ophou om vir my lief te wees.”
“Ek sal nooit!” roep sy gedemp-driftig uit. “Nooit, hoor jy?” Met dié dat sy vooroor leun om hom aan te raak, verloor sy haar balans in die los sand van die skuinste en tuimel vooroor bo-op hom. Hy gryp haar vas en lag, en toe sy weer voel, rol hulle al twee met die duin af tot onder. Toe hulle tot stilstand kom, hou hy haar nog ’n oomblik hartstogtelik teen hom aan, toe trek hy haar orent en vee met sy hande haar hare en los sandkorrels uit haar gesig.
“Kom,” sê hy sag, “kom ons gaan loop in die vlak brandertjies.”
“Om af te koel?” spot sy.
“Beslis, ja,” antwoord hy amper bedees. “Jy gaan vreeslik gou na my kop toe.”
Hulle draf ligvoets oor die breë strand en sy sien dat die maan in die loop van hul gesprek teen die duin uit die see geklim het. Die water en die sand is koel en silwerig. Hand aan hand staan hulle ’n ruk met hul voete in die skuimerige soom van die see. Toe sê sy: “Vertel my, Alfons?”
“Ek kan werklik nie, my liefste.”
“Waarom nie? Vertrou jy my dan glad nie? Dink jy dat ek nie jou probleme saam met jou sal kan hanteer nie?”
“Dis nie dit nie. Maar soms is die lewe te gewigtig vir ’n mens. Dan moet jy stilbly en verduur en jou verpligting so goed moontlik nakom. En as dié verpligting jou absolute swye eis, dan moet jy dit gee. Al is dit ook hóé moeilik.”
Sy stem het streng geword, en hy het haar hand laat los.
Moenie, dink sy paniekerig, moenie van my af weggaan nie. En sy draai haar na hom, skuif haar arms om sy lyf en druk haar kop soos ’n kind teen hom aan. Sy voel hoe hy haar dadelik vashou, sy mond op haar hare druk en prewel: “Vertrou my in hemelsnaam net.”
“Goed,” sug sy swaar. “Goed dan.”
Die nag het ’n blinkblou glans gekry. Die maan sweef hoog bo die berg en ’n koel windjie waai ’n mistigheid van die kim af aan toe hulle eindelik stadigaan terugstap. Maar bo-op die duin hou hy haar terug.
“Danien, as ek dalk nie kans kry om jou te kom groet voordat ek weer teruggaan nie, moet jy net weet dat ek elke oomblik wat ek nie by jou is nie, aan jou sal dink.”
“Teruggaan?” fluister sy. “Wanneer dan?”
“Weet nie,” sê hy kortaf. “Dalk sommer gou. Nog voor Nuwejaar. Maar, my lief, ek het nie vergeet dat dit Kersfees is nie.” Hy klink opeens verleë en vroetel in sy broeksak om ’n klein pakkie, in silwer papier, uit te haal. “Dis joune. Ek wil hê jy moet dit dra om jou aan my te laat dink. Sal jy?”
Sy neem dit sprakeloos by hom, hou dit naby haar gesig om mooi te sien toe sy dit oopmaak. En haar asem dam in haar keel. Op haar hand lê daar ’n ragfyn kettinkie. Dit glim blink in die maanskyn. Byna soos silwer sandkorreltjies aan ’n spindraadjie. En daar is ook ’n dun silwerringetjie met ’n fraai krulpatroon wat dit antiek laat lyk. Hy vat dit uit haar palm en neem haar regterhand om dit aan haar vierde vinger te steek. Die kettinkie kry hy met ’n bietjie sukkel om haar nek vasgemaak.
“Nou’s jy myne,” sê hy tevrede. En toe eensklaps: “Wat het Paul vir jou gegee? As dit iets persoonliks is, moet jy dit teruggee.”
Sy lag. “Niks persoonliks nie. Net ’n silwerkraffie en ses kelkies vir wyn.”
“Hm …” sê hy nadenkend. “Jy kan dit as ons eerste trougeskenk beskou. En soen my nou.”
Sy doen dit met sóveel oorgawe dat hy behaaglik sug toe hulle weer aanstaltes maak om te loop. Maar dis tog of daar ’n beswaardheid aan hom kleef, want hy praat niks verder nie.
Net voordat sy wil indraai na hulle huis toe, sê hy weer: “Ek weet nie wanneer dinge sal regkom nie. Dis nie in my hande nie. En ek weet nie wanneer ek jou weer ná die vakansie sal kan kom sien in die Kaap nie. Sal jy moed hou en uithou?”
’n Rilling glip by haar ruggraat af toe sy antwoord: “Ek sal … Jy moet ook.” Maar net toe sy wil nagsê, onthou sy van die gordel wat sy vir hom gekoop het. “Wag onder die stoeppaal,” sê sy opgewonde, “ek gooi vir jou ’n presentjie af! Ek hoop
