tion>
Jaco Kirsten
NADRAAI
Tafelberg
1
Iewers aan die bokant van ’n steil skihelling in die Italiaanse Alpe staan ’n middeljarige man en kyk na die wit vallei onder hom. Sy donker stoppelbaard is silwergrys op sy ken en kakebeen. Hy dra ’n swart skibroek en rooi baadjie, donker handskoene, swart skihelm en skibril met spieëllense waarin die berglandskap waarteen hy skaars ’n spikkel is, weerkaats word.
Hy kyk aandagtig na die lang, smal dorpie wat vir twee kilometer van links na regs verby hom strek en asem diep deur sy neus in. Die skoon, koue berglug prikkel sy neusholtes en hy voel ’n nuwe lewenslus in hom opwel.
Net drie dae gelede was hy nog by sy argiteksfirma in ’n snikhete Kaapstad. En omdat hy nie geakklimatiseer het soos wat ’n mens geleidelik doen wanneer die seisoene wissel nie, verwonder hy hom aan hoe amper buiteruimtelik vreemd sy nuwe omgewing vir hom voel. Hy kom al vir dertien jaar elke winter Alpe toe, maar hy kan steeds nie gewoond raak aan hierdie visueel oorweldigende landskap met sy skelwit, blou en groen palet wanneer die son so helder skyn soos vandag nie.
Aan die oorkantste hange, op die wit skuinstes tussen amper groteske rotsformasies en digte lanings bome, sien hy klein, donker spikkels. Spikkels wat vinnig teen die berg af ski met ritmiese, wye boë om die snelheid te beheer. Hy staan en kyk vir ’n rukkie, asof gehipnotiseer, na daardie ritmiese dans van spoed, daardie balanseertruuk tussen swaartekrag, vaardigheid en waagmoed.
Hier waar hy op sy eie ski’s staan, is dit – afgesien van die skihysers se ritmiese klik-klak, die ski’s se “ggggh-ggggh” en die sneeuplanke se meer skor, steurende “ggghôôô”-klanke – ’n stil wêreld omdat alle geluide behalwe dié in jou onmiddellike omgewing deur die sneeu gedemp word.
Hy verstel sy skibril, maak seker dat sy polse deur sy skistokke se lusse gedruk is en stamp sy stewels beurtelings op die ferm sneeu sodat hulle stewig in die bindmeganismes vasgeknip is. Dan haal hy diep asem en leun vorentoe oor die kruin van die steil helling wat amper soos ’n afgrond vir hom lê en wag.
Die kombinasie van die gladde ski’s en die lae weerstand van die goed voorbereide, gekompakteerde helling maak dat hy vinnig versnel. Hy voel die koue Alpynse lug teen sy neus en wange. Sy hart begin vinniger klop en hy konsentreer sterker op sy balans, sy gewigsverplasing op die ski’s en op die ongelykhede van die helling. ’n Ent voor hom sien hy ’n keerheining van oranje plastieknette aan die rand van ’n skerp draai na links, met ’n afgrond na regs.
Hy draai vinnig na regs, in die rigting van die afgrond. Menslike instink en tegniek stry soms teen mekaar wanneer jy, soos hy, eers as volwassene leer ski het. Dan moet jy dit meganies eerder as instinktief benader. Daarom behels elke helling, elke blinde afgrond waarop hy afpyl en elke skerp hoëspoeddraai ewe veel ’n amperse meditatiewe fokus as die adrenalien-inspuiting.
Toe sy draai na regs die punt bereik waar hy al teen vyf-en-veertig grade weg van die helling na die afgrond toe draai, verplaas hy met ’n vloeiende beweging sy gewig van sy linker- na sy regterbeen. Hy verander onmiddellik van rigting. Sy ski’s sny deur die digte sneeu en gooi ’n poeierboog na weerskante, bo-oor die oranje plastieknet op die rand van die afgrond nou skaars twee meter van sy regterski af.
En so hou hy aan: helling na helling, ten spyte van sy brandende bobeenspiere. Die ekstase wat hy ervaar, is bedwelmend.
Rocco de Witt het ’n moeilike jaar agter die rug. Nou en dan ontspan hy op die meer gelyke dele om asem te skep – maar dan hoor hy die kenmerkende “ggggh-ggggh”-klank van iemand wat hom inhaal en neem sy mededingende geaardheid weer oor. Toe hy uiteindelik net voor 13:00 met ’n sierlike boog aan die voet van die helling tot stilstand kom, plant hy sy stokke, maak sy ski’s los en haal sy iPhone uit sy sak. Hy moet uitvind waar Helga is sodat hulle iets by een van die vele nabye restaurantjies kan gaan eet.
Hy het Helga ontmoet toe sy uit Duitsland modelwerk in Kaapstad gaan doen het. Hulle woon reeds vier jaar saam, ten spyte van sy ouers se effense ongemak met die stand van sake – al is hulle darem al verloof. Sy is blond, lenig en beeldskoon. Nes al Rocco se vorige meisies. Behalwe natuurlik dié wat donker, lenig en beeldskoon was. Op twee-en-vyftig voel hy nog steeds nie gereed vir trou nie, maar die verlowing was ’n manier om sy ouers, die gemeenskap en natuurlik ook vir Helga tydelik tevrede te stel. Hulle verhouding is sy langste tot dusver. Soms het hy al gewonder of die feit dat sy Duits is – en derhalwe as redelik gesofistikeerd beskou word – nie meegebring het dat hy haar tekortkominge makliker oor die hoof gesien het nie.
Haar Duitse karakter het hom van die begin af gefassineer. Sy is soms brutaal eerlik, as’t ware taktloos. Ander kere is sy weer byna kinderlik naïef oor sommige dinge. Só het sy ’n hekel in die miljoene Moslem-Turke in haar geboorteland wat volgens haar “besig is om Duitsland se karakter te vernietig”, terwyl sy terselfdertyd voel dat “Afrikaners se onverdraagsaamheid onverskoonbaar is”. Sy kan stug en geïnhibeerd voorkom, net om later die dag aan te dring op die mees avontuurlike seks waaroor enige viriele man kan droom. Net om weer na ’n oënskynlik konserwatiewe persoonlikheid oor te skakel.
Nadat Rocco sy iPhone aangeskakel het, wag hy om te sien of hy ’n SMS gekry het. Na ’n paar sekondes kom daar twee deur. Daar is ook ’n missed call van ’n vreemde nommer.
Helga se SMS lui:
Ich bin im Mario’s
En die een van ’n onbekende selfoonnommer:
ja jou bliksem ek soek jou. antwoord jou foon vir ’n slag. bel my bietjie balsak. Gert Malan
Vir ’n oomblik is Rocco de Witt stoksielalleen, al is hy omring deur ’n klein skare skiërs naby die hyser se draaihekke aan die onderkant van die helling. Trouens, hy is nie eers meer in die Alpynse dorpie Livigno nie. Hy voel nie eers meer die koue lug in sy neusgate nie.
Dis drukkend warm in die groot vliegtuigloods waar die jong donkerkop-luitenant voor sy toerusting kniel. Hy kom agter hy het nie toiletpapier ingepak nie. Dan kyk hy op na die troepe ’n entjie weg wat by hulle eie toerusting kniel en onderlangs gesels. Twee valke van Delta-kompanie, 1 Valskermbataljon, gaan deelneem aan ’n operasie. Valskermsoldate word nie in pelotons ingedeel nie. Dis ’n praktiese reëling, want ’n peloton bestaan uit ses-en-dertig soldate, maar ’n Dakota het net plek vir vier-en-twintig militêre valskermsoldate en ’n Puma-helikopter vir twaalf. Daarom bestaan ’n valk uit vier-en-twintig soldate. Dis weliswaar minder as ’n gewone infanteriepeloton, maar dis ’n uitgesoekte en hoogs gemotiveerde groep jong soldate wat net so hard kan baklei as ’n groep die helfte groter.
“Hei, Van der Merwe!” roep hy uit. “Het jy kakpapier ingepak?”
“Nee, luitenant!”
“Watse sleg troep is jy? Gaan kry vir ons elkeen ’n rol, man!”
“Raait-o, luitenant,” antwoord die troep laggend en begin toilette toe draf.
Vir die soveelste keer gaan hy aandagtig deur die toerusting wat voor hom op die betonblad uitgepak is. Sy battle jacket is klaar gepak, al die pasgemaakte sakke vol. In die een sak is sy A52-radio. In die ander is ekstra batterye, agt magasyne vol ammunisie vir sy R4, nóg ammunisie in boksies, ’n paar M26-handgranate, twee waterbottels, wit-fosforgranate, geel-rookgranate, ’n kaart, bomverbande, ’n paar energy bars en twee klein blikkies kos. Hy sit sy notaboek en pen in sy bosak. Hy’t ’n hol kol op sy maag, amper soos voor ’n groot rugbywedstryd op skool. En ’n snaakse smaak in sy mond, amper metaalagtig. Hoekom is sy mond so droog? Hy’s lus vir nog water. Hy raak bewus van fyn sweet op sy voorkop
