style="font-size:15px;"> De jagers waren extreem slim of extreem dom, gezien hun werk. De meeste jagers schenen echter menselijk te zijn zonder buitenzintuiglijke waarneming, dus het kan gewoon onwetendheid van hun kant zijn geweest.
Hij stopte om de vechtstijl te bewonderen van iemand die hem aan Night Hawk deed denken … de mens had een afstammeling van de Indiaan kunnen zijn. Bloed van de demon was over zijn gezicht uitgestreken als oorlogsverf en zijn magie was van hoge kwaliteit. Deze zou Craven moeten onthouden, niet uit angst maar uit nieuwsgierigheid.
Omdat hij zich begon te vervelen, ging Craven terug naar het gebied dat de jagers onbewust mijden. Het was bezaaid met duisternis en bood een toevluchtsoord om het uitschot van deze maatschappij te laten rennen en verbergen. In die duisternis wachtte de macht en voedde zich met het leven dat erin bloeide. Craven stond aan de opening en keek naar binnen voordat hij door de mist stapte die vanaf de oceaan was binnengedrongen in de richting van de zelfbewuste krachtbron die hij had ontdekt.
Ja, zelfbedrog was de perfecte term voor deze kracht. Het voelde zich heel zelfverzekerd, zeker van zijn bewering in de duisternis en Craven naderde het bijna gelukkig. Hij liep het trottoir af en nam het stille geschreeuw van doodsangst en de pijn die ermee gepaard ging.
De weinige vrouwtjes die hij tegenkwam liepen langs hem heen en gaven hem verlangende blikken, maar hielden afstand – liepen bijna van de rand van het trottoir af het verkeer in, of drukten bijna hun rug tegen de muren van de gebouwen.
De mannetjes waren niet anders, behalve dat hun uitingen alles behalve verlangend waren. Angst en haat leken uit hun poriën te vloeien wanneer ze naar hem keken. Hij had lang geleden geleerd dat sterfelijke vrouwen hem mooi vonden en de mannen waren jaloers op dat feit. Craven voelde niets voor de levenden … tovenaars hadden zelden last van een ziel die nog steeds aan haar lichaam was gehecht of een lichaam dat nog leefde.
Zo weerzinwekkend als het was, schonk Craven nu aandacht zodat hij de meesterdemonen kon vinden die de levenden controleerden. Ze moesten niet lichtvaardig genomen worden omdat hun legers in de toekomst ook een bedreiging zouden kunnen vormen voor zijn eigen territorium in de toekomst.
Bij het bereiken van een kruispunt, stond Craven op de rand van het trottoir en keek even naar de verkeerslichten. Een diep gegorgel trok zijn aandacht, blokkeerde het geluid van het ochtendverkeer en hij draaide zijn hoofd naar het geluid. Zijn ogen gloeiden van opwinding voor het gevecht dat zou komen. Hij volgde het geluid van een mens die jammerde van angst dat het hem naar zijn doel zou leiden.
Toen hij langs een korte loopbrug liep die tussen twee gebouwen leidde, stapte hij op een parkeerplaats waar een dichte mist was neergestreken, opgesloten tussen de gebouwen. Mensen zaten in een losse cirkel in het midden van de kavel en keken hoe één of andere worsteling plaatsvond.
Slechts een blik op hen zei tegen Craven dat de mensen bezeten waren door schaduwdemonen. Hun zielen waren nog intact, maar de demonen hadden ze overgenomen. Nogmaals schudde Craven mentaal zijn hoofd om menselijke zwakheden. Terwijl hij zich een weg baant tussen de bezeten mensen, stopte Craven net buiten de binnenste cirkel om te zien hoe een schaduwdemon zich een weg baande in de mond van een menselijke vrouw.
De vrouw was gekleed in een soort rokpak met haar spullen verspreid over de grond om haar heen. De demon had zich zo ver gewerkt dat alleen het uiteinde van zijn staart als een zwarte glinsterende wolk uitstak, heen en weer kronkelend. Craven had terecht geconcludeerd dat de schaduwdemonen samenwerkten om slachtoffers te vinden … en naar het uiterlijk groeide hun aantal snel.
Hij hield zijn hoofd op de borst in fascinatie toen het lichaam van de vrouw heftig begon te trillen door de indringer. Terwijl haar strijd tegen het onvermijdelijke langzaam ophield, rolden haar ogen achter in haar hoofd waardoor alleen het witte een moment zichtbaar was voordat ze terugkeerden naar het normale … volledige bezeten.
De lippen van Craven vormden een wetende glimlach en hij onderdrukte volledig zijn macht toen hij voelde dat de echte dreiging in hoog tempo naderde. Een lang stuk glinsterende schaduw kwam om de hoek van één van de gebouwen bij daglicht. Het was zoals hij had gedacht. Deze demon was een schaduwmeester … maar zelfs schaduwen hadden een zwakheid die hij kon misbruiken.
De schaduw smolt samen op de grond naast de voeten van de vrouw en zag eruit als een plas dikke teer. Het lag er een tijdje voordat het een menselijke vorm begon aan te nemen. De schaduw leek van de vorm af te druppelen voordat hij eindelijk stabiliseerde en een lange man met een donkere huid onthulde. Zijn hoofd was kaalgeschoren, geen haar op zijn hele lichaam dat Craven kon zien, behalve een Fu Manchu snor op zijn gezicht.
De schaduwmeester liep naar de vrouw toe, zijn zwarte Afrikaanse kniebroek zwierde rond zijn benen. De halslijn van de dashiki was sierlijk versierd met rode en gouden draad, waardoor hij weinig sieraden nodig had, maar een groot gouden medaillon hing aan zijn nek en een enkele oorring met gouden band was door zijn linkeroor gepierced.
Hij keek naar de vrouw en vernauwde zijn nachtelijke zwarte ogen. "Van wie ben je?" Vroeg de schaduwmeester, zijn stem klonk als een diepe bariton.
De mond van de vrouw opende en sloot een paar keer voordat haar stem uiteindelijk besloot om naar behoren te werken.
"Ik hoor bij jou … meester," zei ze met een verwarde stem.
"Zeer goed, sta nu op en dien mij."
De vrouw kwam langzaam terug op haar voeten met schokkerige bewegingen alsof ze niet gewend was aan het lichaam dat ze bewoonde. In zekere zin was het een volledig nauwkeurige beschrijving. Wanneer een mens volledig in bezit was, kon aanvankelijk de schaduwdemon niet volledig de meest elementaire lichaamsfuncties besturen.
"Wat verlang je van me?" Vroeg de dame, haar stem bijna normaal, maar nog steeds een beetje verdwaasd.
Craven grinnikte lomp en werd al moe van het voorspel. Met neerbuigende stem antwoordde hij op de vraag van de vrouw, “hij wil dat je nietsvermoedende mannen gaat zoeken en ze hierheen brengt, zodat ze ook bezeten kunnen worden en zijn zielige leger zal groeien.”
Zowel de vrouw als de demon keerde hun hoofd in zijn richting om naar Craven te kijken. Hij kantelde zijn hoofd opzij toen de bezetenen ook naar hem toekwamen. Hun ogen begonnen abrupt te verdoezelen, in enkele seconden van saai grijs naar zwarter dan zwart.
De schaduwmeester keek hem aan alsof hij een gemakkelijke prooi was en Craven weerstond de drang om opnieuw te gaan lachen. Hoe weinig ze wisten. Hij wachtte geduldig terwijl de mensen langzaam naar hem toe liepen. Toen de eerste hand zijn schouder vastpakte, gooide Craven zijn hoofd achterover en opende zijn armen wijd. Een vloedgolf van zielen begon uit zijn lichaam te stromen en dwars door de mensen heen … om uit de bezetene te komen met de schaduwdemonen in hun greep.
Craven voelde geen medelijden met de mensen die onder de betovering van de schaduwmeester waren geraakt … het bevrijden van hen die uiteindelijk zouden proberen zijn territorium binnen te vallen was slechts een bijwerking van het verwijderen van hun bezit. Hij merkte op dat de schaduwmeester genoeg intelligentie had om in zijn menselijke vorm te blijven waar de zielen hem niet konden aanraken.
"Zeer indrukwekkend tovenaar," mompelde de schaduwmeester met zijn dikke accent. "Maar je stelt alleen het onvermijdelijke uit."
Craven grijnsde, “dat is waar, misschien moet ik je dan maar gewoon vermoorden en er klaar mee zijn.”
De schaduwmeester gromde diep vanuit zijn borst en rende naar Craven. Hij draaide zich naar de zijkant om een vuist te vermijden en vervolgens naar de andere kant om de tweede te ontwijken.
"Te traag," spotte Craven. Toen de demon zijn been naar Cravens hoofd draaide, boog Craven zich naar achteren zodat de trap over zijn hoofd heenging. Met behulp van het momentum
