se een arm glip om haar keel.
Dis asof ’n stuk staal teen haar lugpyp druk. Sy begin wurg, hyg na asem. “Hggg.” Paniekerig roggel sy. Sy grawe met haar naels in sy voorarm in, maar sy baadjie is te dik. Dok Papenfus se oë rek agter sy brillense. Swart kolle voor haar oë …
Haar knieë swik.
En saam met haar stort Micha in sy volle lengte op die lelike kantoormat neer.
Iemand skree om hulp. Sý?
Skielik is daar voete reg rondom haar. Hakskoene van die sekretaresses, grasgroen tekkies van meneer Barnard, swart puntskoene van Paap.
Plat op die vloer lê sy toe die paar groen tekkies by haar hurk en haar regop help. “So ja, ounooi. Jy’s weer reg vir nog ’n ronde in die kryt. Vanmiddag bou ons daardie robot klaar.” Meneer Barnard klop haar op die rug en wals by die kantoor uit.
Dierbare meneer Barnard, hulle verstrooide Robotika-onderwyser is beter met robotte as met mense.
Sy vat aan haar keel. Séér. Haar hand bewe. Sy hoes. Doktor Papenfus gee vir haar ’n glas water van sy lessenaar af aan.
“Is jy reg, Dylicia?” vra hy met ’n snaakse stem. Hy het geskrik, nes sy. Hy druk haar op ’n stoel neer. “Dit was die klok. Die geraas, verstaan? Mense soos Micha kan geraas nie hanteer nie.”
Sy knik. Haar stem is nog nie terug nie.
Toe sien sy vir Micha. Hy sit opgekrul onder die lessenaar, soos ’n gogga wat iemand met gif gespuit het.
Oorfone op, wieg hy heen en weer.
“Ek’s jammer, ek’s jammer, ek’s jammer,” prewel hy. Sy oë is toe. Die lang wimpers lê nat teen sy wange vasgeplak.
Haar hart wil breek. Hy lyk dan nou nes ’n klein seuntjie, een wat kan huil wanneer hy ’n fout gemaak het.
Hoe sê sy nee vir hierdie projek?
⋅ 5 ⋅
Bees: “Ek hoor daar was drama in Paap se kantoor. Nuwe laaitie het uitgehaak.”
Dewald: “Ek hoor hy’t Delicious aan die keel gegryp. Ek donner daai psycho dood.”
“Micha lê in die siekekamer. Hy is uitgeput. Ek het hom met sy spesiale kombers toegegooi.”
Dylicia staan in die gang buite die kantoor. Sy luister onbeskaamd af. Die skool se kopdokter is nou by dok Papenfus. Sy hoor mevrou Celia Koen se effense lispel, wat al haar s’e laat fluit. Dylicia ken haar. Die gryskopvrou kom een keer ’n week na die huis vir ’n sessie met Edward. Elke Woensdagmiddag sit sy en Ed vir ’n uur agter ’n toe deur en gesels. Maar hier by die skool ken die kinders haar as tannie Koekoes, die antie wat die koekoes kids se koppe moet uitsorteer in haar kantoortjie agter die saal.
Netnou het sy vir Dylicia gewys hoe Micha se spesiale kombers lyk. Dis ’n sware ding, die ene loodballetjies. Om een of ander rede kalmeer dit hom. “Dis die gevoel van diep druk,” het Koekoes verduidelik. “As hy ’n uitbarsting kry, moet hy styf vasgehou word. Jy kan selfs bo-op hom gaan lê. Dan bedaar hy baie gou.”
In jou drome, Koekoes. Wat is die kans? Dis nie dat sy uit vrye wil in die siekekamer saam met Micha is nie, dit was ’n opdrag van die Paap. Sy moes gewag het dat die kantoortannie vir haar skokdruppels kom ingee het voordat die adjunkhoof haar self huis toe sou neem. Want ja, Paap en Koekoes het besluit dat sy en Micha uitgeteken moes word. Hulle skooldag is verby nog voordat dit eens begin het.
Nou wag sy dat dok Papenfus klaarkry sodat hulle kan ry. Maar as sy so na die stemme in die kantoor luister, klink dit asof dit ’n lang staan in die gang gaan wees. Dat sy en Micha die onderwerp van die gesprek is, is duidelik. Koekoes se s’e fluit steeds wanneer sy hul name noem.
Nou ja, Dylicia gee ’n tree nader aan die deur, as ek beskinder word, wil ek dit eerstehands hoor.
“Gaan hierdie ding werk, Celia?”
Dylicia skuif nog ’n babatree nader aan die halfoop deur van Paap se kantoor. Sy stem klink bekommerd. “Ek het nie besef hy kan so gewelddadig raak nie. Hy kan iemand beseer. Erger, selfs. Genugtig. Hy het die arme meisiekind amper verwurg.”
“Hy is geniaal, Herman. Ek het nog nooit so ’n IK getoets nie. Mens kom dalk een keer in jou lewe ’n IK bo 150 teë.” Sy sug. “Maar hy moet leer sosialiseer voordat hy kan gaan studeer. Hy kan beurse by Cambridge of Oxord of Yale kry. Enige universiteit in die wêreld sal hom wil hê, maar net as hy sosiaal kan funksioneer. Dink net wat hy vir die skool se beeld kan beteken. Sy matriekuitslae gaan voorblaaie haal. Hy het reeds twee matriekvakke afgeskryf, albei met onderskeiding. Wiskunde en Rekenaarwetenskap.”
Dylicia se mond val oop. Wat? Wie skryf in graad nege al matriekvakke af?
Maar Koekoes is nie klaar nie. “Hy gaan saam met die matrieks vanjaar Mandaryns skryf, Herman. En hy het tussendeur, op sy eie, twee van die Japannese alfabetsisteme baasgeraak, kanji en hiragana. Weet jy hoe ongelooflik moeilik hulle is? Hy is een van daardie wonderkinders wat die wêreld kan verander.”
“Of hy kan agter tralies beland. Wat op die oomblik meer waarskynlik lyk.”
In haar verbeelding kan Dylicia hoor hoe Paap se vingers op die tafel trommel. “As jou oggend soos myne begin het, met die streke van ’n vandalis en die drama van ’n outis, dan smag jy na ’n paar trekke sterk twak. Waar’s my pyp?”
Dylicia glimlag. Sy kan ook sommer sien hoe hy die dooie pyp tussen sy tande vasbyt. Die skool is ’n rookvrye sone, maar dit keer Paap nie om aan sy dooie pyp soos aan ’n fopspeen te suig nie.
“Ek moes Dylicia eers voorberei het, Herman. Maar jy wou nie.”
“Ek was bang jy skrik haar af.”
“En ek het gesmeek dat sy hond vandag moet saamkom. Maar jy wou nie.”
“Genugtig, Celia. Ek wou nie dat die seun soos ’n spektakel hier opdaag nie. Hy moes ongemerk inskakel. ’n Hond sou almal net op loop gejaag het. Die graadneges is ’n wilde spul …”
“Die hond kon vanoggend se klein drama verhoed het. Sy is opgelei om Micha se uitbarstings te hanteer. Micha gryp sy hond vas wanneer hy sensories oorlaai word. En dis presies wat hier gebeur het. Die skrillende klok het hom oorweldig. Gracie, dis nou sy hond, sou begin blaf het om die klok se geraas te verdoof. En dan sou Micha kans gehad het om sy oorfone in sy ore te kry. Bach se musiek kalmeer hom.”
Haar stem raak smekend. “Ek vra jou mooi. Gee hom net ’n week of wat kans. Ek werk al sewe jaar met Micha. Ek weet waartoe hy in staat is.
“Hy is waarskynlik die naaste wat ons land sal kom aan ’n akademiese Nobelprys. ’n Jong Stephen Hawking, die nuwe Albert Einstein.”
Paap se stoel kraak. Hy staan op. “Nou reël dan dat die hond môre saamkom. Ons gee hom nog ’n week kans. Dis deksels sensitief terwyl sy ma juis môre ook hier inval.” Hy hoes ’n aaklige rokershoes.
Dylicia gril vir die slymerigheid wat sy tot in die gang op sy stembande kan hoor ratel. “En lig die meisiekind volledig in. Ek dag jy sê sy weet hoe om met gestremdes te werk?”
“Edward
