hield ervan om haar te zien slapen. Als bewaker sliep hij niet zoveel als een mens, dus hij had veel kansen om gewoon te zitten en naar haar te kijken zonder dat ze het wist. Toya's gedachten dwaalden af naar de kus ... beide kussen.
Zoals hij het zag, was hij nog steeds zichzelf, zelfs toen zijn demonische kant het overnam ... beide kanten maakten deel uit van hem. En hoewel ze in die liefdesbetovering verkeerde ... was zij het nog steeds. Trouwens ... het was maar een kus. Zijn gouden ogen fonkelden van zilver bij de herinnering aan de hartstochtelijke kus, waardoor hij ineenkromp toen de honger weer op hem afkwam.
Begreep ze niet dat hij haar nooit zou kunnen afwijzen, niet als het erop aankwam dat ze een kus van hem wilde? Wat hem eigenlijk verdrietig maakte, was dat geen van beide kussen echt was geweest. Hij gromde inwendig en probeerde dat feit weg te jagen. Voor hem was het echt geweest.
Toen het eerste ochtendgloren kwam, klom Toya weer uit het raam en ging op een tak van de boom zitten ... wachtend.
Kyoko werd wakker terwijl ze zich uitrekte en opende haar ogen. Ze voelde meteen dat er iets niet klopte. Ze ging rechtop zitten en keek rond in haar kamer. Ze fronste en voelde de hete plek onder haar hand. Ze zag meteen de afdruk waar iemand was geweest ... naast haar. Ze kon de kleine glimlach die haar lippen sierde niet helpen. Toya was bij haar geweest.
Hoofdstuk 5 “Onuitgenodigd”
Kyoko kleedde zich haastig aan om naar school te gaan. Sinds ze terug was, zou ze vandaag zeker gaan. Ze had al zoveel gemist en daarnaast miste ze haar vrienden van deze wereld. Kyoko borstelde haar kastanjebruine haar totdat het glom en beloofde zichzelf dat ze niet zou nadenken over wat er in de andere wereld zou gebeuren en gewoon zou genieten van wat het was ... normaal. Ze liet de borstel weer op de wastafel vallen, ging naar beneden en kwam in de eetkamer.
Opa keek verbaasd op, “Kyoko, jij thuis? Ga je vandaag naar school? Ik heb al een goed excuus bedacht als je het nodig hebt.” Hij grijnsde naar haar.
De familie was eraan gewend geraakt dat Kyoko de priesteres was waar hun voorouders zo lang geleden over hadden geschreven. Het maagdenschrijn achter het huis was van hun familie geweest zo ver ze het konden traceren en ze hielden het geheim veilig.
Kyoko kreunde. “Bedankt opa, maar ik wil gaan dus bewaar het maar voor de volgende keer oké?” Ze wist dat haar opa alleen maar probeerde te helpen, maar sommige ziektes die hij bedacht om haar school en vrienden voor de gek te houden, gingen echt te ver.
Tama grijnsde omdat hij wist dat hun grootvader het Kyoko vaak moeilijk maakte om zelfs maar haar gezicht te laten zien op school, vooral nadat ze had gezegd dat ze een onbekende ziekte had die besmettelijk was. Tama kuchte in zijn hand om zijn lach te verbergen, pakte toen een stuk toast van het bord en liep de deur uit.
“Ik denk dat je het idee dat ze zwanger is, voor de volgende keer moet bewaren, opa.” Zijn knieën knikten bijna bij de blik op zowel Kyoko's gezicht als dat van zijn grootvader. Tama veranderde snel van onderwerp en begon achteruit de kamer uit te lopen. “Zus, wil je misschien opschieten als je niet weer te laat wilt zijn.” Hij zwaaide naar haar toen hij naar buiten rende.
Na een paar minuten bijgepraat te hebben, kuste Kyoko haar moeders wang en liep toen de deur uit. De dag was al perfect, niet te koud of te warm terwijl ze langzaam de weg opliep naar school. De wind voelde goed aan op haar gezicht en het was een leuke onderbreking om niet alert te hoeven blijven voor het geval er om de hoek demonen op de loer lagen.
Dit was één van de redenen waarom ze altijd terugging naar het tijdportaal. Om deze wereld veilig en vrij van demonen te houden, moest ze de rest van het kristal vinden en terugbrengen naar deze kant van het tijdportaal voordat de hel losbrak ... letterlijk.
Ze was nog niet zo ver de straat uit toen haar vrienden in zicht kwamen. Ze stopten met lopen, wachtend tot ze zich bij hen voegde. Kyoko versnelde haar pas om hen glimlachend in te halen. Normaal zijn had nog nooit zo goed gevoeld.
Toya zag Kyoko haar huis verlaten en uit nieuwsgierigheid was hij haar gevolgd, met de bedoeling om te vertrekken zodra hij wist dat ze veilig op school was. Hij zag hoe verschillende meisjes naar haar zwaaiden en ze haalde hen in, alsof ze allemaal tegelijk aan het praten waren. Toya weefde onopgemerkt door de bomen, zodat hij kon horen wat ze zeiden.
Eén van de meisjes vertelde Kyoko dat iemand naar haar had gevraagd. Toya's hoofd schoot in het rond toen hij een man Kyoko's naam hoorde roepen en rennen om hen in te halen. Toya verstijfde toen de man zijn handen naar Kyoko uitstak. Ze glimlachte naar hem, knikte en legde haar boeken in zijn uitgestrekte armen.
“Bedankt Tasuki.” Kyoko bloosde. Hij wilde haar boeken altijd dragen alsof ze te zwaar voor haar waren en nadat ze hem in het verleden zo vaak had afgewezen, had ze eindelijk toegegeven, zich realiserend dat hij alleen maar zou blijven vragen totdat hij zijn zin kreeg. Hij was erg volhardend maar niet opdringerig en dat vond ze leuk aan hem.
Toya keek naar Tasuki met koude, doordringende ogen. Hij hield niet van het feit dat de jongen zo dicht bij Kyoko liep of de manier waarop hij naar haar keek. Hij kon zien dat Tasuki haar wilde en het maakte hem nog meer kwaad toen Kyoko naar hem glimlachte alsof ze meer waren dan alleen vrienden. De andere meisjes waren vooruitgelopen en lieten Tasuki en Kyoko alleen lopen. Toya volgde hen dichterbij en probeerde te horen wat er werd gezegd. Met behulp van zijn bewakersgehoor ving hij elk woord op.
Tasuki staarde naar Kyoko terwijl ze liepen. Ze was het mooiste meisje dat hij ooit had ontmoet en hij was vanaf de eerste dag dat ze elkaar ontmoetten verliefd op haar. Dat was de eerste klas geweest, maar hij had toen al een besluit genomen. Hij hoopte maar dat ze op een dag hetzelfde voor hem zou voelen. Hij wist dat ze niet ziek was, zoals haar familie de school altijd deed denken, maar hij liet dat niet merken.
“Kyoko, wil je vanavond uit? Ik bedoel …” Tasuki draaide de boeken met een nerveus gebaar van de ene naar de andere arm. “Ik zie je bijna nooit meer.” Zijn zachte ogen ontmoetten de hare met een hoopvolle blik.
Kyoko wist niet zeker of het wel een goed idee was om gewoon op een date te gaan met alles wat er de laatste tijd in de andere wereld was gebeurd. Maar ... hij was tenminste normaal en uit haar wereld. Hij zag er zo schattig uit en staarde haar met hoopvolle ogen aan. Hoe kon ze nee tegen hem zeggen? “Oké, kun je me vanavond rond zeven uur bij mij thuis ontmoeten?” Ze schonk hem een winnende glimlach.
Tasuki straalde toen hij eindelijk zijn zin kreeg. “Het zou mij een genoegen zijn.” Hij pakte onschuldig haar hand terwijl ze wat sneller liepen om de anderen in te halen.
Toya kookte van woede toen hij hoorde dat die man Kyoko mee uit vroeg en haar ja hoorde zeggen. Zijn ogen brandden een gat in de rug van de jongen toen ze op de weg verdwenen. “Ze gaat niet met hem uit, nu niet en nooit niet.” Gromde hij. “Niet als ik er iets mee te maken heb.”
*****
Kyoko was de schooldag doorgekomen zonder al te veel te verknoeien. Ze haalde zelfs een goed cijfer voor haar wiskundetoets, wat geweldig was, aangezien ze nauwelijks tijd had om te studeren. Terwijl ze heen en weer wisselde tussen werelden zoals zij deed, was het een wonder dat ze haar niet al van school hadden getrapt. Het was een fijn gevoel voor haar dat haar grootste probleem hier was wat ze zou dragen en waar Tasuki haar naartoe zou brengen. Het was zoveel beter dan je zorgen moeten maken over het bestrijden van demonen.
Ze ging haar huis binnen, nog steeds in gedachten verzonken, zwaaiend naar haar moeder en opa terwijl ze langs de keuken liep op weg naar haar kamer. Ze keek in de spiegel, schudde haar hoofd naar het schooluniform dat ze droeg en opende haar kastdeur om te kijken naar de kleren die ze had opgehangen. Kyoko trok haar shirt uit, klaar om een paar outfits
