йорттан…Һәм сурәтләр —
Анда
Шундый бәхетле сез!
Шул бәхетне ялгыш югалтудан куркам!
Шагыйрь
Пуля у виска. Пуля наверняка. улыбайся только своим.
ялгыз килгән җиргә, ялгыз китә.
ә калганы аның – язмыш эше.
ул – урманнан тотып алып кайткан
киек сыман.
юкса – шул ук кеше.
бар тапканын, барлык югалтканын
чәркәләргә салып кат-кат чайкый.
җанындагы упкыннардан качып,
мәгарәгә керә, җирне айкый.
юк, белми ул шул җанында кайчан
галәм шартлап, йолдыз атыласын.
янартаулар уянасын…
әле
җир күрмәгән энҗе табыласын.
күзләренә карамый да, кайчак
тоя үзе бимазасын ятның.
яна, яна, яна…
тынга каба!
ә акылы… аек кала, салкын.
ул һичкемгә яр да түгел, пар да —
кияүгә бир аны, хет өйләндер.
авызлыгын чәйнәп, чабыш көтә
фатирларда,
яшәп кем беләндер.
көтә мәхәббәтнең һичберәүгә
очрамаган иң бөеген…
хагын…
һәм ваз кичә аннан ул сөюдән:
«тапмадым, дип, ул булмадың тагын…»
ул капшанып бара, бара, бара
чытырманнан —
эз салмаган бәндә.
«минеке бу туфрак!
һәм Җир шары!..» —
шапырына…
тик…
үзе дә хәтта —
үзенеке түгел.
ил, чорныкы…
чәркәдәге ялкын түзми, чатный.
авызлыктан ычкынырга теләп
бәргәләнә…
юк!
ычкына алмый!
…ычкынса да… ычкыначак бары —
мәңгелеккә.
монда —
бу «урман» да —
ялгыш кулга төшкән бер киек ул —
уңыш елмаймаган бер сунарда.
улый, улый, улый…
җиңәлмичә
үзеннән мең тапкыр олы көчне.
дөнья чигәсеннән тишеп уза…
ә калганы инде —
Ходай эше.
Кичке пастрол
урамнарга кич кергәндә,
җил төргәндә – сине, мине,
баш очында йолдызлана,
коңгызлана Аның иле…
дөнья җиргә яңа туган,
күзен ачкан сабый ише.
кайсыбызның өнедер бу,
кайсыбызның, белмим, төше.
белмим.
көләм!
кыңгыраулар
көлә ерак басуларда.
– алар, дисең, шундый наян,
һәм нәзберек – ачулана —
ялгыш кына орынсаң да…
кыңгыраулар —
Күгең төсе.
тып-тын гына эри бу кич,
биләвенә төреп
безне.
кичләр хәзер сиңа охшаш —
үзе сабый,
бакый үзе,
дөнья җиргә яңа туган:
тибрәп тора
ап-ак бүзе —
урамнарга кич кергәндә…
– томан, – дисең. —
көзге… томан…
мин кыңгырау
