йөгерә,ай тулып юкарганда.
татлы ис булып ярату
тарала утарларга.
дөньяның кырыс йөрәге
дөп тә дөп тибә һәр төн.
син мине яраткангадыр,
мин – сине… әллә бәлкем…
сулыкка төшә боланнар,
күзләре – өркәк-көрән.
каяндыр, тирән-тирәннән
карый күк төбәп… үткән.
карый күк учар йолдызлар:
Сөт юлы… Кучкар… Сәвер…
без, Күктән иңгән оланнар,
Җир иңләп очкан дәвер…
дөньяның зәгыйфь йөрәге
сулкылдап тибә һаман.
ул безнең буза-даулардан
йончыган инде тәмам.
шулкадәр иркен югыйсә
урманы… тугайлары…
тынлыгын җанга тутырып,
керепләр югалмалы…
Күк тулы учар йолдызлар:
Аждаһа… Тимерказык…
кайсына кайтырбыз кире,
йөзебез ак, дип, базып?!
…тауларда болан кычкыра…
җемелдәп яткан эздән
йөгерә улым…
бөркелә
сөт исе —
чуак
көздән.
Бәхетле бул!
ашыктырма гына язмышыңны.
гомереңне, зинһар, ашыктырма.
кешеләре җирнең, әнә кара,
үз бәхетен эзләп табып тора.
үз вакытын белеп китә кышлар.
килә көзләр – нәкъ үз вакытында.
үз-үзеңә кайтып була бары
җир кабыгын бәреп ватып кына.
татып кына – югалтулар зарын.
һәм очышын мәхәббәтнең – кабат.
урманнарда – эзне буташтырып.
канатларың… җәрәхәттән канап.
табып була.
шуңа – ашыктырма.
күктән кояш, яңгыр ташып тора.
исемем юк минем.
җисемем юк.
мин – өр-яңа туган гашыйк кына.
ул – бик иске бер Җир шары.
зинһар,
куалама аны.
сак бул! сабыр!
үз вакытын белеп эри карлар.
үз вакытын белеп коя яңгыр.
язда калган күзләреңдә күрәм:
нинди якты – үткән.
нинди зирәк.
ашыктырма гына!
ул бит —
сиңа —
бер гомерне яшәр өчен кирәк.
бәхетле бул, димәк!
Күрешү турында баллада
Золотарник и четвёртый камень, Это то, что я тебе принёс, Когда узнал…
Әле һаман синеке мин. Җирдә
Сине оныттырыр көч юктыр.
Төшләремә кунак булып керсәң,
Түргә әйдим:
– Саумы. Уз. Утыр.
Күрмәгәнгә аймы, ел узганмы,
Атыла да шундук каршыңа,
Бармак очларыңны тоюга ук
Әзер йөрәк Күккә ашырга.
Әзер онытырга гомеренең
Синсез узган сәгать… минутын… —
Иреннәрең сутын татыр өчен
Күп тә түгел, бары бер йотым.
Әле һаман шул ук тәм аларда —
Диңгез тозы… әрем ачысы…
Һәм аз гына… сизәр-сизмәс… бераз…
Нарат җиләгенең тамчысы…
Аерылганга аймы, ел
