атта – шулар дөнья көтә,Кем егылып калган – шул атсыз!
Син өйрәткән атка йөгән салып,
Дәүләтеңне талый һәр затсыз.
Безнең курку белмәс яугир кавем
Ат өстендә җиргә яралган.
Йөгәнлисе, иярлисе иде
Бу җиһанны кабат, яңадан!
Ризасызлык
Мәйданга козгыннар җыелган,
Әйтерсең арада мәет бар:
Дәшми дә, күрми дә тик торсаң,
Телеңне, күзеңне чукыйлар.
Халыкка, хаклыкка сансызлык…
Хокуксыз кавемгә урын тар…
Алышта абынсаң, сөрлексәң,
Таптарлар, изәрләр, сытарлар…
Кыядан берәүләр мал саный,
Биектән түбәнгә упкын бар.
Төпкелсез карашлар дәшмәс, тик…
Каһәрле бәддога укырлар…
Рәхмәт, Мәскәү!
(Ироник шигырь)
Рәхмәт, Мәскәү!
Син булганга – без исәнбез.
Синең хакта күпме михнәтләр чиккәнбез.
Син измәсәң, син сытмасаң – нишләр идек?
Гамьсезлектән бетәр идек бик күптән без.
Рәхмәт, Мәскәү!
Без – татарга гамь биргәнсең,
Җан тартышып яшәү өчен тәм биргәнсең.
Файдаң тиде – йоклатмадың, уяу иттең.
Рәхмәт булып, бәгыремдә кайный үтем.
Рәхмәт, Мәскәү!
Син өйрәттең эшкә безне.
Ишәкләрең бер иртәдә тышау өзде.
Һәр көтүнең була диләр көтү башы.
Һәр кавемгә башбирмәс баш була изге.
«Изге» ләрне, рәхмәт, кулга ияләштердең.
Сиңа ихлас соклануым һич яшермим.
Синең болыт каплаганга мин яшенлим.
Син булмасаң, йә, әйтеп бак!
Кем инде без?
Син булганга тешләнелгән бу телебез.
Янә рәхмәт!
Тел авыртмый – юк тешебез.
Син хөсетне көнләштергән татар ич без!
Суккан саен сырт куярлык бар көчебез.
Рәхмәт!
Безне гел кожгыттың, кызыктырдың,
Биеттердең, уйнаттырып үз кубызың…
Марҗа, диеп җыермадык борыннарны —
Колач җәеп каршы алды синең кызың.
Син җәберләп безне һаман маташсаң да,
Уртак онык тыпырчына катнаш канда.
«Папа» димәс, «әти» дияр ул бер таңда.
Урыс тапмас, татар табар безнең марҗа.
Рәхмәт, Мәскәү!
Үз башыңа көчәнгәнгә:
Без татарны чукындырган, көчләгәнгә…
Без яшибез син кысканга үҗәтләнеп,
Без исәнбез һаман сиңа үчләнгәнгә!
Иске Казан – кирмән нигезе
(Лирик поэма)
Казан – Арча тимер юлының Камай тукталышыннан ерак түгел «Иске Казан» музей тыюлыгы урнашкан. Тарихи елъязмалар һәм борынгы риваятьләр буенча биредәге шәһәрлектә – хәрби корылмада – кайчандыр тулы канлы тормыш кайнаган.
Үзенә тартып торучы сихри табигатьле бу урында татар яшьләре 2000 еллардан башлап, җәй көннәрендә табигатькә чыгып, җыеннар үткәрә, шанлы чорларыбызны искә алып, фәлсәфә кора, ял итә, агачлар утырта…
Казансудан
