каным ничә гасырлык соң,Әле һаман шом бар эчемдә.
Сөялмәскә! Үрә басып миндә
Карусызлык шыта шым гына.
Манарадан аска карап торам —
Чынбарлыгым каба тыныма.
Баш июдән тыям үз-үземне,
Язма димен, берүк, акылдан.
Тезләнергә хакым булмаса да,
Таянырга сиңа хакым бар!
Хакым бар!
Исәнме?!
Кылкаләм очында төсләрем буталган —
Мин синле дөньямны сурәткә төшердем:
Рәшәле хисләрне, әрнүләр көшелен…
Киндернең читендә култамгам – КИЧЕРДЕМ!..
Ноталар биеште – ул көйнең тулгагы
Сызлатты кабаттан! Кабаттан кабындым!
Исемең киңәйтте дөньямның калыбын —
Иң соңгы аккордта – иң соңгы САГЫНДЫМ!..
…Мольбертым каршында каушарсың үсмердәй,
Юргаңны тышаулар җырымның аһәңе.
Сиздеңме, дөньяңда өзелде өзәңге?! —
Упкынга кул суздым. Соңгы кат: ИСӘНМЕ!..
Исәрме мин?
Мин җиремдә янып торган йөрәк эзлим!
Яратуга тулган күзләр эзлим кабат!
Таптым дисәм – сүнеп барган учак көле…
Һәм бәгырьдә нидер әрни… канап-канап…
Исәрме мин? Кыямәттә шашып көлсәм?
Йә еласам – йозагына элеп җанны?
Мине аңлау «акыллылар» өчен – авыр,
Минем белән «җүләрләргә» шундый җайлы!
Богауларын өзгәннәрне эзләп табып,
Бер йотлыгып эчәр идем хөрлек суын.
Эзлим… эзлим – аның саен чоңгылына
Йота гына бара кебек хәтәр уен…
Тыпырчынам, каударланам – кайда? Кайда —
Яшим, диеп, күк күкрәтер ярсу кирәк!
Ябып куйган гыйфритләргә ирек бирәм —
Очса очар минем якка гөрзи-күсәк…
Екса егар – минем төсле исәрләрнең
Күмерләнгән йөрәкләре – тезем-тезем…
Ничәнче кат маңгай үбә тырма сабы —
Яратудан янып торган күзләр эзлим!
Август шәүләсе
Алмалы чәемдә – августның шәүләсе,
Соңарган җылыңны кәгазьгә күчерәм…
Сине дә, мине дә җәйләрдә аерган
Давыллы җилләрне кичерәм… Кичерәм…
Ничәнче мәртәбә төшенәм югыйсә:
Августның кояшы – рәшәгә ымсыну!
Тынгысыз җаныма ничекләр аңлатыйм:
Коткарса коткарыр – тәкъдиргә буйсыну…
Буйсыну бер уйга – дөньялар аерым,
Аерым сулыйсы һава да… Күкләр дә…
Алмалы августта юаныч – аҗаган —
Тавышсыз әрнүләр… Инде соң күкрәргә…
…Ышанып көтәргә өр-яңа янулар,
Кемнәндер – табыну, кемнеңдер – тәүбәсен…
Алмалы чәемдә – августның шәүләсе —
Бәхеткә ишарә! Кичерәм… һәммәсен…
Себер яна
Котылырга мөмкин идеме соң?
Ут тирәли ярсып биештек…
Җәһәннәмгә җанны тапшырдык та,
Бәхилләшеп, соң кат үбештек…
«Балам» дигән күмер күзләр калды…
«Әни!»
