икең биш икән чишелеш?!Дөрес адәмнәр төзәтер, җайлап:
Кагыйдә, канун, тәртип бар, имеш!
Беркем ышанмас, синең илеңдә
Елгалар акса үрләргә табан.
Алай булалмый! Ике икең дүрт!
Диеп тукырлар җаныңа һаман.
Куып кертергә бердәм кысага —
Тиеш! Ярамый! Яхшы түгел лә!
Һәм аның саен минем Күкләрем
Офык артына ташып түгелә!
Ике икең биш! Кояшым – яшел!
Чирәмем – зәңгәр, чиксез галәмем!..
Кисәткән идек, дияр күргәннәр
Җирдән сөрүен мине гавәмнең.
Качып бетәрләр дөрес иптәшләр,
Ваз кичәр, бәлкем, бүгенге дус-иш.
Үзгәрер гәүдә. Үзгәрмәс иман.
Бигайбә, дөнья, ике икең биш!
Көтмә син!
Көтәсең… «Көтмә!» дип сорадым,
Көтмә дип үкседем, ялварып.
Җилләрдән үтендем: илтегез,
Сөйми дип, сүзләрнең ялганын!..
Ничә кат киселгән өметләр,
Өеңдә җиде ят ут элгән…
Юлыма төбәлгән күзләрең,
Көтмә син! Көтмә син… Үтенәм…
Чакрымнар, дәверләр, дөньялар
Кайчандыр аерган кисәкләп…
Йөгәннәр кулда дип, кем генә
Бәхетне туа соң исәпләп?
Көтәсең… Чытырдап кысылган
Учыңда – дәвасыз әрнүең.
Нигә соң җаннарны кузгатмый
Һәр китү? Һәр кайту? Һәр үлем?
«Көтмә, дип, көтмә!» дип, юлларны
Бураннар иркенә тапшырдым.
Ә үзем… чарасыз тәкъдирдән
Кар күмгән эзеңә баш ордым…
Бәхиллек сорады иреннәр:
Гафу ит!.. Риза бул!.. Көтмә син!..
Күшеккән җанымда – әманәт:
Минем дә көткәнне белмәсен…
Кояш исе
Бу дөньяның төксе чыраена
Ияләнгән идем! Күптәннән…
Арган идем, Кеше тапмый йөдәп,
Карашларын җирдән күтәргән…
Вак җаннарның эре адымына,
Түбәннәрнең биек үренә…
Күнеккән дә кебек иде күңел,
Юшкын яткач бәгырь түренә.
Иртәләре – гадәтләнгән иртә,
Җайлы ласа атлау бер эздән!
Кояш исе!
Кояш исе керде! —
Тансык тамчы тамды күземнән.
«Кояш исе!» – читән-коймаларда,
Черем иткән киртә очында!..
Ышанмыйча, тезгеннәрен тарттым:
Рәшәдер ул, күңел, очынма…
«Кояш исе!» керде һәм туктады
Егыла-тора чапкан дөньясы.
Колакларга тынлык пышылдады
Фани җирнең бакый догасын.
Чуар уйлар эңгерләрдә калды,
Гамь йөгерде кинәт каныма.
Рәхәт бәхет: күнегәсем килә
Кояш исе! кергән җаныма.
Барыбер
Тимәгез җаныма, керсен дә бикләнсен —
Гасырга, мең елга… инде бит барыбер…
Барыбер – шом тулган бу сүзнең дәһшәтен
Аңларга ничек тә бер йөрәк табылыр.
Табылыр! Ваемсыз изрәгән җилләрне
Уятып йөрер дә, офыкка кул изәр.
«Ә-һә-һәй!»
