üç universitet var. Bəlkə də, ən azı, beş gün eyni vaxtda, eyni yerə gəlir, amma…
Allah amandır, indi lap axmaq oldum! Bircə o qal-mışdı ki, bu üç universiteti bir qızdan ötrü ələk-vələk edim.
Külək bərkidi. Evə getsəm, yaxşıdır. Bir az da qal-sam, özümə hörmət etməyəcəm.
– Alo? İmran? Nə olub səsinə? Salam, salam. Mən həmişəki kimi. İşə getmişdin? Bülleten? Belə de… Yox, elə-belə. Bəs universitetdəki dərslərini kim əvəz edəcək? Hə, tanıyıram. Bəlkə, sənə dərman alım? Ne-cə istəyirsən. Sən deyən olsun. Salamat qal.
İmrana güvənirdim, o da ki… Nə isə. Yəqin ki, bir az gözləməli olacağam, ən azı, bir həftə.
Deyəsən, qapı döyülür. Bircə Tahir olmasın.
– Hə… sizsiniz, Sevil xala? Keçin içəri.
– Salam, a bala. Dedim bir əl gəzdirim ev-eşiyə…
– Mən bilən, bu gün sizin ev təmizləyən gününüz deyil axı.
– Elədir, əslində, sabah gəlməliydim. Amma saba-ha qonşum xahiş edib ki, ona şəkərbura bişirim. De-dim, sənin işini bir gün qabaq görsəm, bir şey olmaz.
– Yanvarın ortasında şəkərbura qonşunuzun nəyinə gərəkdir?
– Nə bilim, ay oğul. Deyib gəl, mən də gedirəm, imkansızlıqdandır, bilirsən. İndi nə deyirsən, evi yığış-dırım, ya yox?
– Artıq gəlmisiniz, neyləmək olar?
Mən də deyirdim, kitab oxuyum. İndi, gəl, Sevil xa-lanın bitməyən söz-söhbətlərinin sədası altında bir şey oxu.
– Bura gələndə sənin o axmaq qonşun Tahirlə rast-laşdım. Əl çəkmir ki! Elə bir şey tapıb atır ortaya.
İndi gəl Sevil xalaya başa sal ki, o da elə sənə oxşa-yır. Sevil xala elə inciyər… Bir də gəlməz buralara.
– Nə dediniz? Fikirliydim, eşitmədim.
– Məndən səni soruşurdu.
– Məni?!
– Elədir ki var. Səni, ay oğul. Özü də nə desə yaxşı-dır: “Sənin bu müştərinə nə olub, ay Sevil bacı? Oxu-maq onu birtəhər edib, deyəsən. Adamla belə bir cür danışır”. Mənim də ki, bilirsən də, bu ermənini görmə-yə gözüm yoxdur. Elə söz dedim, yeddi qatından keç-di, vallah. İnanmayacaqsan, amma dedim.
– Nə dediniz?
– Dedim ki, nədir, ay qoca çərənçi, olmaya adını çaşıb Tiqran deyib? Deyibsə də, əsl adındır da, niyə in-ciyirsən?
– Necə?! Lap elə dediniz?
– Öz canımçün, bax belə də dedim. Alçaq elə yazıq sifət aldı ki, elə bil kimsə onu qatlayaraq çamadanın bir küncünə basdı. Üzünü döndərib getdi, bircə söz də demədi. Bir az yazığım da gəldi, intəhası onu da yerin-də oturtmaq lazımdır. Düz demirəm, bəyəm?
– Tahiri iki gündür ki, nokaut vəziyyətinə salırlar.
– Necə bəyəm?
– Mən də dünən Tahirin sözünü ağzında qoydum.
– Nə dedin ki?
– Eh, indi bunun heç bir mənası yoxdur. Onsuz da, mənim dediyim siz verən cavaba çatmaz.
– Necə də utanmaz-utanmaz gülürük, a bala. Am-ma xətrinə dəymişik a.
Gülürük? Mən gülmədim axı. Heç Sevil xala özü də gülmədi. Bəs niyə belə dedi? Bəlkə, dediyi sözlərə artıq peşman olub?
Bəs görəsən, Sevil xala fikir verdi ki, biz birinci də-fədir, belə uzun müddət söhbət edirik? Çətin. Sevil xa-la mənim kimi düşünmür. Düşünə də bilməz. Tama-milə başqa insandır, başqa təbəqənin nümayəndəsidir. Belələri aramızda çoxdur. Elə bilirlər ki, təkcə gündə-lik işlərlə, məişət problemləri ilə məşğul olsan, bəsdir. Bütün maraqsız həyatlarını belə yaşayıb, nəhayət, ge-dirlər. Heç kəs də onları yada salmır. Daha başa düş-mürlər ki, insanın daxili aləmi də var. İnsan qarnını doyurmağa can atdığı kimi, ruhunu da doyurmağa can atmalıdır. Savadlı insanlara hörmətlə baxan belə-ləri, əslində, ömrünü oxumağa, maariflənməyə həsr edənlərə şübhə ilə yanaşırlar. Belə insanlarda Allaha inam ona and içməklə tamamlanır. Əqidə, dini məslək sözləri onların məişət lüğətində heç vaxt səslənmir. Amma onlar mənim kimi insanlardan qat-qat xoş-bəxtdirlər. Düşüncələr onların beynini yemir, mükəm-məl olmağa can atmırlar. Dostlar da ki… Ürəyin istə-yən qədər. Mənimsə bircə dostum var. O da İmran. Ancaq mən İmranın çoxsaylı dostlarından biriyəm. Görəsən, niyə heç kəslə dostlaşa bilmirəm? Uşaqlığım-dan bəri bu suala cavab axtarıram. Lakin bir həqiqət də var ki, heç dost axtarmağa can atmıram da. Yadım-dadır, mən balaca olanda evimizə gələn qonaqlar bə-zən soruşardılar ki, bəs sənin dostun var? Mən də “var” deyərdim. Sonra tez qonşumuz Aytəngilə qaçıb onun pişiyini istəyərdim. Pişik Aytənin idi, amma o özü də etiraf edirdi ki, pişik məni daha çox istəyir. Heç ya-dımdan çıxmaz, Aytəngil köçəndən sonra düz bir ay valideynlərimə yalvardım ki, mənə pişik alsınlar. İndi onu özüm də ala bilərəm, Tanrıya şükür, işimə qarışan yoxdur, amma düşünmürəm ki, mənə indi pişik lazım-dır.
– Ay oğul, təkcə sənin otağın qalıb. Çıxırsan, bura-ları qaydaya salım?
– Sevil xala, bilirsiniz də, əgər kitablardan bircəsi də yerindən tərpədilsə…
– Yox, yox. Əl vuran deyiləm. Dəliyəm bəyəm? Yadımdadır keçən dəfə neylədin.
– Lap yaxşı.
Minnətə bir bax. Hər dəfə deyirəm, kitablara əl vurma, xeyri yoxdur. Təzə çıxıb, kitabları rənginə görə düzür. Hələ bir inciyir də.
Sevil xala gələnədək nəyi düşünürdüm? Hə, pişik! Qonaqlar görəndə ki, mənim dostum pişikdir, gülər-dilər. Anama da: “Bu uşağa qardaşdan-bacıdan lazım-dır” deyərdilər. Amma mən evin tək uşağı olaraq qal-dım.
Çox maraqlıdır ki, pişiyi o cür sevirdim, ancaq adını heç xatırlamıram. Bir neçə dəfə yadıma salmağa cəhd göstərmişəm, lakin alınmayıb. Bəlkə, anamdan soru-şum? Görəsən, mənə gülməz? Deyirəm, elə indi… Yox, Sevil xala gedəndən sonra.
– Sevil xala, işinizi bitirəndən sonra mənə bir stəkan çay verərdiniz, zəhmət olmasa.
– Yaxşı, bəs acmamısan?
– Xeyr. Mümkünsə, işinizi yekunlaşdırın,
