style="font-size:15px;"> Həmin axşam mən iki gözəl qol haqqında (birini özüm vurmuşdum, o birini isə ötürməmlə vurmuşdular) və dalbadal üçüncü dəfə «Sarmaşıq Liqası»nın qalibi olmaq şansımız barədə düşüncələrə dalmışdım. Dartmut üzərində qələbə nəticəsində çempionluq artıq ovcumuzda idi.
– Vanna qəbul edirsən, Olli?
Gələn məşqçimiz Ceki Felt idi. O həm də özünü bizim mənəvi atamız təyin etmişdi, qayğımıza qalırdı.
– Yox, maşın sürürəm. Səncə, mənim burada gördüyüm iş nəyə oxşayır, Felt?
Məşqçi güldü, sifəti axmaq ifadə aldı:
– Bilirsən, sənin dizinlə bağlı probleminin səbəbi nədir, Olli? Deyim?
Mənim dizimi göstərmədiyim həkim qalmayıb, amma, Felt, əlbəttə, özünü onlardan bilikli hesab edir.
– Sən düzgün qidalanmırsan.
Söhbəti davam etdirməyə həvəs göstərmədim.
– Sən duzlu şey az yeyirsən.
Görəsən, ona inandığımı desəm, əl çəkər?
– Oldu, Cek, bundan sonra duzlu şey çox yeyərəm.
Aman Tanrım! Alındı! Cek borcunu axıradək yerinə yetirmiş adam kimi özündənrazı halda, sifətində həmin axmaq ifadə çıxıb getdi. Əsas odur ki, mən tək qaldım. Boğazacan isti suya batdım, ağrılı əzalarımın şirin sızıltısından ləzzət ala-ala gözlərimi yumdum. Oxay-y-y-y-y-y…
İlahi, Cenni! Cenni bayırda məni gözləyir. Yəni ümid edirəm, hələ gözləyir. Görəsən, nə qədər vaxtdır ki, mən burada isti suyun içində nazlanıram, Cenni isə Kembricin soyuğunda titrəyə-titrəyə qalıb?
Mən sürətlə geyinməkdə bütün dünya rekordlarını qırdım. «Dillon»un mərkəzi qapısından güllə kimi çıxanda hələ kifayət qədər qurumamışdım.
Soyuq hava sifətimi yandırdı. Əsl şaxta idi. Ətraf qaranlığa bürünmüşdü. Bir neçə ən sadiq azarkeş qapının ağzını kəsdirib gözləyirdi. Bunlar, əsasən, hokkeyə dəlicəsinə vurğunluqlarını heç cür ürəklərindən çıxara bilməyən köhnə universitet məzunlarımız idi. Qoca Cordan Cenks kimi, istər öz meydançamızda olsun, istər səfərdə, bir oyun belə buraxmırdılar. Böyük bir bankın rəhbəri ola-ola Cenks buna necə vaxt tapırdı, hələ də başa düşə bilmirəm. Ən başlıcası isə bu onun nəyinə gərək idi?
– Səni bu gün yaman sıxışdırdılar, Oliver.
– Elədir, cənab Cenks. Özünüz bilirsiniz, bunlar necə oynayırlar.
Boylana-boylana Cennini axtarırdım. Bəlkə, gedib? Görəsən, belə soyuqda və qaranlıqda Redkliffə qədər uzun yolu tək necə keçib?
Azarkeşlərdən üç-dörd addım aralanıb gözlərimi qaranlığa zillədim.
– Cenni?
Qəflətən kollardan birinin dalından üzünü şərflə sarımış, yalnız gözləri görünən qız çıxdı.
– Ey, Preppi, burda cəhənnəm soyuğu var.
Onu görməyə necə də şad idim!
– Cenni!
Elə sevinmişdim ki, özümü saxlaya bilməyib yavaşca onun alnından öpdüm.
– Mən sənə icazə verdim?
– Nəyə?
– Məni öpməyə icazə verdim?
– Bağışla. Sevincdən ağlım başımdan çıxdı.
– Mənimsə ağlım üstümdədir.
Azarkeşlər dağılmışdı, biz tək qalmışdıq. Ətraf zülmət, hava çox soyuq idi. Mən onu yenə öpdüm. Amma bu dəfə alnını nişan almadım və öpüş yüngül olmadı. Ah, o uzun və gözəl saniyələr! Nəhayət, mən aralandım, Cenni isə paltomun qolunu buraxmadı.
– Bu heç xoşuma gəlmir.
– Nəyi deyirsən, Cenni?
– Səninlə öpüşməyin xoşuma gəlməyini.
Geriyə piyada qayıtdıq (mənim maşınım vardı, amma Cenni gəzmək istədiyini dedi). Bütün yolu o, paltomun qolundan yapışmışdı. Mənim yox, paltomun qolundan. Niyə, özüm də bilmirəm. Biz «Briqqs Holl»un kandarında sağollaşanda onu qəsdən öpmədim.
– Qulaq as, Cenni, ola bilsin, bir neçə ay sənə zəng etmədim.
O, bir müddət dinmədi. Nəhayət, soruşdu:
– Niyə ki?
– Ola da bilsin, otağıma çatan kimi birinci sənə zəng etdim.
Bunu deyən kimi dönüb uzaqlaşdım.
– Əclaf! – arxadan Cenninin səsini eşitdim.
Ayaq saxladım və sonuncu «zərbə»ni vurdum:
– Görürsən, Cenni, başqalarını ələ salmağı xoşlayırsan, özün isə eyni şeyə dözmürsən.
Bu dəqiqə Cenninin sifətinin ifadəsini görməkdən ötrü ürəyim gedirdi, amma geri dönmək olmazdı, tətbiq etdiyim strategiya buna qadağa qoyurdu.
Evə qayıdanda otaq yoldaşım Rey Strattonu iki nəfər futbolçu dostu ilə poker oynayan gördüm.
– Hello, begemotlar.
Onlar müvafiq surətdə xortuldayaraq salamımı aldılar.
– Bu gecə işlərin necədir, Olli? – Rey maraqlandı.
– Bir ötürmə, bir qol, – Dartmutla oyunumuzu nəzərdə tutub cavab verdim.
– Kimin qapısına, Kavillerinin?
– Sənə qalmayıb, – acıqlandım.
– O kimdir, – deyə begemotlardan biri soruşdu.
– Cenni Kavilleri, – Rey izahat verdi, – əyiş-üyüş bir musiqiçi qız var.
– Mən beləsini tanıyıram, – ikinci vəhşi də söhbətə qoşuldu. – O ki ölüvayın biridir.
Bu kobud və səfeh əbləhlərə baş qoşmadan telefonu götürüb yataq otağıma keçdim.
– Özü də
