style="font-size:15px;"> – Bəli, ser.
Hətta ofisiantın axırda gətirdiyi alma piroqu da daş kimi bərk idi.
Təxminən saat on ikinin yarısında onu maşınına qədər ötürdüm.
– Sənin üçün nə edə bilərəm, oğul?
– Heç nə, ser. Gecən xeyrə qalsın, ser.
Və o sürüb getdi.
Əlbəttə, Nyu-York ştatının İtaka şəhərindən Bostona təyyarələr uçurdu. Amma III Oliver Barrett avtomobilə üstünlük vermişdi. Bu uzun yolu maşınla gəlməkdə məqsədi oğluna olan məhəbbətinin böyüklüyünü nümayiş etdirmək deyildi, yox, sadəcə, mənim atam sürətlə avtomobil sürməyi xoşlayırdı. Gecənin bu vaxtında isə ikiyerlik «Aston Martin DBS»də19 rahat və boş şosedə ən yüksək sürət yığmaq mümkün idi. Heç şübhəsiz, III Olivet Barrett ötən il biz Kornell komandasını darmadağın edib «Sarmaşıq Liqası»nın çempionu olandan sonra İtaka–Boston yolunda qoyduğu şəxsi rekordunu təzələməyə hazırlaşırdı. Çünki o, maşına oturanda saata baxdığını gördüm.
Motelə qayıdıb Cenniyə zəng etdim.
Bu zəng həmin axşamdan mənə qalan yeganə xoş təəssürat oldu. Oyun vaxtı dava haqqında hər şeyi detallarına qədər Cenniyə danışdım (təkcə bu davanın casus belli20-sini dəqiq demədim). Deyəsən, əhvalat xoşuna gəldi. Onun sısqa musiqiçi dostları arasında, çətin ki, kimsə yumruq atmağı, yaxud zərbəyə davam gətirməyi bacarardı.
– Ümid edirəm, səni vuran o gədəni yaxşıca əzişdirə bilmisən.
– Hə, kefin istəyən kimi. Xurd-xəşil eləmişəm.
– Heyif, görməmişəm. Yellə21 oyunda birini tapıb mənim üçün bu tamaşanı təkrar edərsən?
– Əlbəttə.
Mən güldüm. O, həyatı bütün adilikləri və qəribəlikləri ilə birgə sevirdi.
4
– Cenni aşağıda telefonla danışır.
Bazar ertəsi axşam Redkliffin yataqxanasına getdim. Mən «Briqqs Holl»a girən kimi, hələ ağzımı açmağa macal tapmamış kommutatorda oturan qız Cenninin yerini söylədi. Yəqin, bu qız «Crimson» oxuyurdu və mənim kim olduğumu özüm demədən də bilirdi. Belə hallarla çox rastlaşmışam. Amma ən başlıcası o idi ki, Cenni mənimlə görüşdüyünü gizlətmirdi.
– Təşəkkür edirəm, burada gözləyərəm, – deyə cavab verdim.
– Kornellə oyunda çox pis hadisə baş verib. «Crimson» yazmışdı ki, orada dörd oyunçu birdən sizə hücum çəkib.
– Hə. Və buna görə mənim özümü cəzalandırdılar. Beş dəqiqə!
– Elədir.
Dostla azarkeş arasında başlıca fərq ondan ibarətdir ki, sonuncu ilə söhbət çox qısa olur.
– Cenni danışıb qurtarmayıb?
Qız kommutatorun lampalarına baxdı:
– Hələ yox.
Maraqlıdır, yataqxanaya gələcəyimi bilə-bilə mənimlə qiymətli görüş vaxtını Cenni kimə sərf edir?
Bəlkə, ayaq üstə güclə duran hansısa musiqiçi oğlana? Bilirdim ki, Martin Devidson adlı birisi – «Adams Haus»un22 sonuncu kurs tələbəsi və «Bax cəmiyyəti»ndə orkestrin dirijoru Cenninin diqqətini cəlb etmək üçün hər şeyə hazırdır. Fiziki mənada yox: inanmıram ki, bu ölüvayın dirijor çubuğundan başqa əlinə alıb yellətməyə nəyisə olsun. İstənilən halda mənim görüş vaxtıma bu həyasız təcavüzün qarşısını almaq lazım idi.
– Telefon kabinəsi haradadır?
– Aşağıda, enən kimi görəcəksiniz, – deyə kommutatorçu qız istiqaməti nişan verdi.
Mən pilləkənlə zala endim. Uzaqdan telefon kabinəsində Cennini gördüm. O, kabinənin qapılarının ikisini də açıq qoymuşdu. Yavaş-yavaş, saymazyana yaxınlaşdım. Güman edirdim ki, bu tərəfə baxan kimi üzümdəki sarğını, ümumiyyətlə, döyüş yaralarımı görəcək, dəstəyi tullayıb qollarımın arasına atılacaq. Bir az da yaxına gələndə qulağıma Cenninin səsi dəydi.
– Hə. Əlbəttə. Tamamilə. Oh, mən də, Fil. Mən də səni sevirəm, Fil.
Yerimdə quruyub qaldım. Kimə deyir bu sözləri? Devidsona demədiyi bəllidir: onun adının nə əvvəlində, nə ortasında, nə axırında «Fil» hissəciyi yoxdur. Tam adına isə çoxdan universitetin qeydiyyat kitabında baxmışam: Martin Ejen Devidson, Riversayd Drayv – 70, Nyu-York. Musiqi və İncəsənət Ali Məktəbinin tələbəsi. Şəklini də görmüşəm: incə, arıq, mənalı sifəti var, çəkisi isə azı 20 kiloqram məndən az olar. Amma niyə mən bu Devidsondan yapışmışam? Tamamilə aydındır ki, Cennifer Kavilleri ikimizi də birdən istefaya göndərib və bizdən üstün saydığı adam kimdirsə, indi ona telefonda öpücüklər yollayır (ürəyim bulanacaq)!
Cəmi qırx səkkiz saatlığına qızı tək buraxıb getmişəm və bu, Fil adlı əclafın birisinə kifayət edib ki, onu dartıb öz yatağına salsın (belə də olmalı idi!).
– Hə, Fil, səni sevirəm. Sağ ol.
Yalnız indi, dəstəyi asandan sonra Cenni məni gördü. Utanıb-qızarmadan üzümə güldü və əli ilə hava opüşü göndərdi. Axı Cenni necə belə ikiüzlülük edə bilirdi?
O, yüngülcə yaralı yanağımdan öpdü.
– Ey, gözümə yaxşı dəymirsən.
– Zədəli adam necə olar, Cen…
– Barı o biri oğlanın görkəmi səninkindən pisdirmi?
– Əlbəttə. Qat-qat. Mən həmişə üstümə əl qaldıranı daha pis günə salıram.
Bunu bacardığım qədər hirslə deməyə çalışdım ki, Cenni, bir növ, başa düşsün: gözdən uzaq, könüldən iraq olduğum müddətdə onu dartıb çarpayısına salan istənilən gədənin baş-gözünü dağıdaram. O mənim pencəyimin qolundan yapışdı və biz qapıya tərəf getdik.
– Hələlik, Cenni, – kommutatorda oturan qız onunla sağollaşdı.
– Hələlik, Sara Ceyn, – deyə Cenni cavab verdi.
Biz
«
«
