yelləncəklərin birindən düşüb o birinə minən uşaqların səsi, gülüşü eşidilirdi. Lemi yerindən qalxıb parkın içinə keçmək, uşaqlarla birlikdə yellənmək, əylənmək istədi. Ema xala narahat halda cəld yerindən qalxıb onu çiyinlərindən basaraq geri oturtdu:
– Hələ ora getmək olmaz, bizi buraxmazlar. Əvvəl işləyib pul yığaq, axşam səni aparıb bütün yelləncəklərə mindirərəm.
Lemi ürəyində onunla razılaşmasa da, sözündən çıxmadı, oturub axşamı gözləməyə başladı, çünki nə qədər sərbəst böyümüş olsa da, özündən yaşca böyük olan daha təcrübəli adamların sözünü saymağa vərdiş eləmişdi. Buna görə də axşamı gözləyərək xəyallar qurarkən haradansa peyda olan bir qadın onu fikirlərindən ayırdı. Üst-başından, geyimindən elə Ema xalaya oxşayan bu qadın bir əlini belinə qoyub onun qarşısında dayanmışdı.
– Bura bax, sən haradan çıxmısan? – deyə o, rişxəndlə soruşdu.
Ema xala tez yerindən müdaxilə elədi:
– Ey, ey, uşaqla işin olmasın! Nə sözün var, mənə de!
– Ema, indi də bu kələyə əl atmısan?! Bu uşağı haradan tapmısan?
– Heç yerdən! Dost-doğmaca bacım qızıdır, yanıma gəlib!
– Məni dolamısan?! Sənin nə vaxt bacın oldu ki, qızı da olsun?!
– Bacım olmasın, xalam qızı olsun! Sənə nə var?
– Necə yəni?! Camaat cibini burda boşaldıb bizim yanımıza əliboş gəlir, – deyə qadın özündən çıxıb pulla dolu qaba bir təpik vurdu, – bu qızı durğuz, rədd elə burdan, yoxsa mən onu…
Ema xala yerindən sıçrayıb qadının qarşısını kəsdi. Onlar qışqırışmağa başladılar.
Lemi bu qalmaqaldan heç nə başa düşmürdü. Bu qadın nə istəyir, niyə ona hücum edir, niyə Ema xalaya qışqırır, – bunları heç cür anlamırdı. Ancaq onu dəqiq bilirdi ki, bu qadın onun üçün təhlükəlidir, ondan ehtiyatlanmaq, qorunmaq, özünü müdafiə etmək lazımdır. O, fikrini bir yerə cəmləyib bu təhlükə mənbəyinə diqqətlə baxdı, instinktiv olaraq özünü qorumaq üçün bütün ehtiyat enerjisini toplayıb ona yönəltdi. Ema xalanın qarşısında dik-dik dayanıb əllərini ölçə-ölçə danışan qadının gözü birdən Lemiyə sataşanda sözü ağzında qaldı, sifəti dəyişib üzü əyildi. Qızın gözlərindən çıxan qırmızı qığılcımlar qadının beyninə işlədi, onu fikirləşmək və danışmaq qabiliyyətindən məhrum elədi. Ema xala təəccüblə ayaqları bir-birinə dolaşa-dolaşa qaçıb gedən qadının ardınca baxdı, sonra Leminin yanına gəlib başını sığalladı:
– Qorxmadın ki?
– Yox!
– Sən ona nə elədin?
– Heç bir şey!
Qadın dağılmış pulları bir yerə toplayıb yerində oturandan sonra uzun-uzadı bir nöqtəyə baxıb fikrə getdi…
Günortadan sonra Ema xala Lemini kiçik bir yeməkxanaya apardı. Qadının kefi kök idi: adətən, bir həftəyə yığdığı pulu bu gün bir neçə saatın içində yığmışdı. Gülə-gülə içəri keçmək istəyəndə cavan bir oğlan onların qarşısını kəsərək kobudcasına: «Olmaz! Biz burada ehsan vermirik!» – dedi. Yalvarmağa vərdiş eləmiş Ema xala yazıq görkəm alıb: «Vallah, pulumuz var, yediklərimizin pulunu ödəyəcəyik», – deyə and-aman eləməyə başladı, lakin oğlanın ona yox, əlindən tutduğu Lemiyə fikir verdiyini görüb: «Bu uşaq da acdır, özü də qonaqdır. Belə gözəl qızcığazı içəri qoymayacaqsan?» – deyə vəziyyətdən istifadə etməyə çalışdı. Oğlan bir qədər tərəddüddən sonra kənara çəkildi. Onlar yeməkxananın küncündə qoyulmuş masanın arxasında oturdular. Ema xala qızardılmış toyuq, qutab və dovğa sifariş verdi, sonra da bir ovuc xırda pul sayıb hesabı əvvəlcədən ödədi. O, ömründə belə ürəklə pul xərcləməmişdi və heç vaxt belə iştahla yeməmişdi. Qadın Lemiyə qulluq eləyir, onu daha çox yedizdirməyə çalışır, onun bütün suallarına səbirlə, gülə-gülə cavab verirdi. Arada o, söhbəti hərləyib bayaqkı qalmaqalın üstünə gətirdi:
– Bu parkda həmişə adam çox olur. Varlılar uşaqlarını buraya gəzməyə, əylənməyə gətirirlər. Burada işləyib pul yığanlar bir neçə nəfərdir. Biz parkı sahələrə bölmüşük, hərə öz sahəsində çalışır. O həyasızın gəlib bizim işimizə qarışmağa haqqı yox idi.
Lemi sakitcə qulaq asaraq bir söz demədi. Ema xala əyilib pıçıldadı:
– O səndən niyə qorxdu? Nə dedin ona?
– Heç bir şey.
Ema xala həmin hadisə vaxtı arxası Lemiyə tərəf olduğundan heç nə görmədiyinə təəssüfləndi. O, hiss eləyirdi ki, bu qızda onun görmədiyi, başa düşmədiyi nəsə var ki, o biri qadın bunu görmüş və qorxmuşdu. Amma nə? O, Lemini bir də başdan-ayağa süzüb öz-özünə gülümsədi: «Eybi yoxdur, onsuz da gec-tez biləcəyəm». Masanı tərk edəndə Ema xala nahardan qalan hər şeyi – qutabı, pendiri, çörəyi, hətta çörək qırıntılarını yığıb kağıza bükərək çantasına qoydu.
Parkın girəcəyində iki polis nəfərinin onları gözlədiyini görəndə Ema xala çaşıb-qaldı.
– Sizdən şikayət var, – deyə polislərdən biri donquldandı.
Ema xalanın dili topuq çaldı:
– Necə? Nə şikayət?
– Ay arvad, başını aşağı salıb pulunu yığmaq əvəzinə hoqqa çıxarırsan!
Ema xalanın dil-dodağı əsdi:
– Siz ki məni çoxdan tanıyırsız, nə vaxt hoqqa…
– Uzun sözün qısası, bu qızı haradan tapmısan?
– Bacım qızıdır, – o, səsini alçaltdı, – ağıldankəmdir, yanımda hərləyirəm.
– Bizə nağıl danışma, düzünü de görək!
– Vallah, düzünü deyirəm, özündən soruşun.
Polislərin nə istədiyini anlamayan Lemi mat-mat onların üzünə baxır, arabir gülümsəyirdi.
– Polis məntəqəsində hər şeyi aydınlaşdırarıq!
Polislər Ema xala ilə Lemini qabaqlarına salıb yola düzəldilər. Rəngi qaçmış Ema xala hey yalvarırdı:
– Qurban olum, buraxın bizi, kimə neyləmişik ki? Allah mərdimazarın evini yıxsın!
Polislərdən biri Ema xalanın,
