başqa planetin insanısan – bioloji cəhətdən bizdən fərqlisən.
– Yəni başqa xəmirdən yoğrulmuşam.
– Sənin orqanizmindən gələn siqnallar, auranı təşkil edən elektromaqnit dalğalarının tezliyi başqadır. Əşyalarının da həmçinin. Bizim kiborqların sensorları xoşbəxtlikdən bu tezliyi tuta bilmir, elə öyrədilib ki, səndən və sənin əşyalarından gələn siqnalları qəbul etmir, bir obyekt kimi tanımır.
– Demək, onlar Rüstəmi də tanımayacaq.
– Rüstəm! Onu tamam unutdum! Gərək xəbərdar eləyəydim!
– Yəqin, kolların arasında elə gizlənib ki, nəfəs də almır. – Kənan dostunun necə gizləndiyini təsəvvür edib halına acıdı.
– Tez-gec gizlənməkdən bezib “ağıllı ev”ə yollanacaq. Bura bax, Kənan, Rüstəmin yanına get, ona hər şeyi danış! “Ağıllı ev”ə birlikdə gedərsiniz.
– Bəs sən?
– Mən nə edəcəyimi bilirəm. Onlar məni Y planetinə göndərməzdən əvvəl bəzi araşdırmalar aparacaq. Bu vaxt ərzində, düşünürəm ki, qaçıb yanınıza gəlmək fürsətim olacaq.
– Bəs birdən olmasa necə? Biz nə edəcəyik?
– Sizi darda qoymaram! Mütləq gələcəm!
– O səni eşidir, – Kənan kiborqa işarə edərək Lemini xəbərdar etdi.
– O dediklərimə əhəmiyyət vermir, – Lemi arxayın idi. – Axı o, robotdur, məhdud düşünür. Hazırda ona verilən tapşırığı dəqiq yerinə yetirir – məni harasa aparır, vəssalam.
– O ağılsız qabaqda gedir, heç dönüb arxaya da baxmır. Nə düşmüşük onun dalınca? Gəl qaçaq!
Lemi gülümsədi:
– Bax bunu eləmək mümkün deyil. Onun görmə sensorları 360ْ daxilində siqnal qəbul edir. – Kənanın gözlərini döydüyünü görüb əlavə etdi: – Yəni arxanı da görür.
– Heyif ki, Rüstəm burada deyil! Bizim Eynşteyn mütləq bir şey fikirləşərdi, – Kənan təəssüf etdi.
Kiborq qadın onları meydandakı göydələnə doğru aparırdı.
Kənan əl çəkmir, öz ağlınca bu axmaq kiborqdan xilas olmağın yollarını düşünürdü.
Lemi onun nə düşündüyündən xəbərdar idi. Bu planetin yaşılgözlü insanları telepatiya və telekinez kimi bacarıqlara çoxdan nail olmuşdular. Fikirlərini cəmləşdirib yönəldərək başqa insanın nə düşündüyünü, beynini oxuya bilir, fikrin gücü ilə fiziki obyektlərə təsir eləməyi, hətta əşyaları yerindən tərpətməyi bacarırdılar.
– Kənan, düşündüyünü həyata keçirməyi ağlından çıxart. Bu, mümkün deyil.
Kənan təəccüblənmədi. Leminin bu xüsusiyyətini hələ bir il əvvəl, Yer planetində olarkən öyrənib bilmişdi.
– Lemi! Onu itələyib yıxaq və sən qaç! Sən ki tez qaçırsan – o sənə çatmaz! “Ağıllı ev”ə gedərsən. Mən də Rüstəmi götürüb ora gələrəm.
– Mənim ən yüksək sürətim dəqiqədə 1 km-dir. Onun sürəti isə 1,5 km. Yəni o məndən bərk qaçır.
– Onda onu əzib sındıraq! – Kənan coşmuşdu. – Məhv edək ki, sənin ardınca gələ bilməsin!
– O zaman hər yerə “SOS” – həyəcan siqnalı gedəcək və mənim koordinatlarım bütün kiborqlara ötürüləcək. Onlar yerdən də, göydən də axışacaqlar. Evə çatmamış başımın üstünü alacaqlar.
– Aydın oldu!
– Nə aydın oldu?
– Səni qoyub heç yerə getmirəm. Mənsiz qaça bilməzsən. Görünməz adam sənə kömək edəcək! – Kənan sinəsinə döydü.
Onlar bayaq dostların fərəhlə baxdıqları möhtəşəm binaya lap yaxınlaşmışdılar. Kənan həyəcanla göylərə baş çəkən şüşə binaya baxdı. Bir azdan onun içini də görəcəkdi.
– Səni niyə məhz bura gətirdilər?
– Yəqin ki, ən yaxında olduğuna görə.
Binanın hündür qapıları önündə dayandılar. Lemi dedi:
– Diqqətli ol! Onun hansı kartla qapını açdığını yadında saxla.
Kənan kiborqun hərəkətlərini izlədi: qadın əlini qapının üstünə nizamla bərkidilmiş xanalara uzatdı. Soldan dördüncü, yuxarıdan ikinci xanada yerləşən kartı götürüb iri dəmir qapının orta hissəsindəki ekrana yaxınlaşdırdı. Çıqqıltı eşidildi və iri qapı ehmalca yana sürüşüb açıldı.
İçəri daxil oldular. Kənan heyrətlə ətrafa baxdı. Şüşə divarlar məkana məhdudiyyət qoymurdu. Göz işlədikcə uzanıb gedən yol, yolun kənarlarında ucalan binalar, ağaclar, güllər, üfüq – hamısı içəridən aydın görünürdü. Sanki onlar qapalı məkanda yox, açıqlıqda idilər.
Hündür tavanı saxlayan ağ sütunların arasından keçib liftə yaxınlaşdılar. Kiborq düyməni basıb lifti çağırdı. Qapılar açılanda o, Lemiyə liftə birinci girməyi işarə etdi. Lemi də, öz növbəsində, Kənanı qabağa buraxdı. Beləliklə, hər üçü liftə girəndən sonra qapılar bağlandı. Qadın birinci sırada yeddinci düyməni basdı. Düymənin üstündəki işarəni Kənan başa düşmədiyi üçün düymənin sıra nömrəsini yadda saxladı.
Liftdən çıxan kimi sağa burulub uzun dəhlizlə getdilər. Yeddinci qapıya yaxınlaşdılar. Kiborq qapını açmaq üçün yan tərəfdə asılmış yeganə kartı götürəndə Lemi dedi:
– Kənan, sən içəri girmə, burada qal.
Lemi otağa tək daxil oldu.
Kiborq qadın qapını bağlayıb kartı yerinə asaraq getdi.
Kənan qapının önündə tək qaldı.
Rüstəm
Ölü sükut insanın qulağını batırırdı. Bu qərib məkanda nə külək vardı, nə də otların xışıltısı.
Rüstəm gül kollarının altında bərk-bərk gizlənmişdi. Ətrafda heç kəsin olmadığını bilsə də, hələ tərpənmirdi. Aerobusun göyə qalxıb uzaqlaşdığını boğuq uğultudan anlamışdı. Dostlarının da həmin maşında getdiyini zənn edirdi.
Tək qaldığı üçün qorxurdu. Vahimə onu basmışdı.
Kiborqlar
