bura gəlməyimizi də istəmirmiş, çünki biz ona mane oluruq. Məni ələ saldı, özünü çox kobud apardı.
Culian doluxsunmuş bacısını qucaqladı.
– Fikir vermə, – o dedi, – biz yanındayıq, səni ondan qoruyarıq. Gəlin aşağı düşüb səhər yeməyimizi yeyək.
Uşaqların üçü də bərk acmışdı. Mətbəxdən gələn qayğanaq qoxusu onların iştahasını bir az da artırırdı. Odur ki qaçaraq pilləkənləri düşdülər, süfrə hazırlayan Fanni xala ilə salamlaşdılar. Əmiləri Kventin masanın baş tərəfində oturub qəzet oxuyurdu. O, uşaqları görəndə yalnız başını tərpətməklə kifayətləndi. Uşaqlar dinməz-söyləməz keçib öz yerlərində oturdular. Fikirləşirdilər ki, görəsən, burada yemək vaxtı danışmağa icazə verilir, ya yox? Öz evlərində danışmağa icazələri var idi, ancaq Kventin əmi elə acıqlı görünürdü ki, bu barədə soruşmağa ürək eləmədilər. Corcina da burada idi, əlindəki çörək diliminə yağ sürtürdü. Arabir uşaqları qaşqabaqlı şəkildə, gözucu süzürdü.
– Qaşqabağını sallama, Corc! – anası ona təpindi. – Ümid eləyirəm ki, siz artıq dostlaşmısınız. Sən bu səhər uşaqları körfəzə baxmağa aparmalısan. Harada çimə biləcəklərini onlara göstərərsən.
– Mən bu gün balıq tutmağa gedəcəyəm, – Corc dilləndi.
Atası bu sözləri eşidən kimi gözlərini qəzetdən çəkib ona tərəf baxdı.
– Xeyr! Balıq tutmağa getməyəcəksən! – Kventin əmi dedi. – Sən əvvəl-axır özünü tərbiyəli qız kimi aparmalısan, ya yox? Uşaqlara körfəzi göstər! Eşitdin?
– Yaxşı, – Corc hirsli-hirsli mızıldandı.
– Əgər Corc balıq tutmağa getmək istəyirsə, körfəzi biz özümüz də gəzə bilərik, – Enn dilləndi.
Qız fikirləşirdi ki, bu acıqlı əmiqızı ilə yol yoldaşı olmaqdansa, körfəzə elə özləri getsələr, yaxşıdır.
– Corc nə deyilibsə, onu da eləyəcək! – Kventin əmi dedi. – Əgər eləməsə, özündən küssün!
Beləliklə, səhər yeməyindən sonra uşaqlar dördlükdə çimərliyə yollandılar. Maili cığır onları düz körfəzə aparırdı. Uşaqlar sevinclə üzüaşağı qaçmağa başladılar. Hətta artıq Corc da qaşqabağını tökmürdü. Tezliklə günəşin şüaları altında par-par parıldayan mavi dəniz göründü.
– İstəyirsənsə, balıq tutmağa gedə bilərsən, – sahilə çatanda Enn Corcinaya dedi. – Atana bir söz demərik. Biz sənə mane olmaq istəmirik. Əgər bizimlə qalmaq istəmirsənsə, özün bilərsən.
– Ancaq, hər bir halda, bizim yanımızda qalsan, çox şad olarıq, – bu dəfə Culian dilləndi. Onun nəinki bu kobud qızdan zəhləsi getmir, hətta Corcinanın dikbaşlığı bir az xoşuna da gəlirdi.
Qız Culiana ötəri nəzər saldı.
– Mən sizinlə qohum olduğumuza görə, ya da başqa səbəbdən dostluq eləmək fikrində deyiləm, – Corcina dedi. – Mən yalnız xoşuma gələn adamlarla dost oluram.
– Elə biz də, – Culian cavab verdi. – Bəlkə, heç sən də bizim xoşumuza gəlmirsən?
– Hə?! – qızın üzündə elə ifadə vardı, sanki bu ehtimal heç vaxt onun ağlına gəlməmişdi. – Əlbəttə, belə də ola bilər, – o, bir az fikirləşəndən sonra dilləndi. – Həqiqətən də, məndən çox adamın xoşu gəlmir.
Enn gözlərini körfəzin mavi sularına zilləmişdi. Birdən onun nəzərləri dənizin ortasındakı adaya ilişdi. Adanın lap ortasında qədim qəsrin xarabalıqlarını xatırladan dağıntılar vardı.
– Necə də maraqlı yerə bənzəyir. Görəsən, necə adlanır? – Enn dedi.
– O, Kirrin adasıdır, – Corcina üzünü əmisi qızına tutub dedi. – Çox gözəl yerdir. Əgər mənim xoşuma gəlsəniz, bəlkə, nə vaxtsa sizi ora apararam. Ancaq hələlik heç nə vəd eləmirəm. Bir də ki, ora yalnız qayıqla getmək olar.
– Bəs bu ada kimə məxsusdur? – Culian soruşdu.
Corcinanın cavabından uşaqların gözləri bərələ qaldı.
– Mənə, – qız dedi. – Hər halda, əvvəl-axır bu belə olacaq. Kirrin adası və oradakı qəsrin sahibi özüm olacağam.
Qəribə əhvalat və yeni dost
Bu sözləri eşidən uşaqlar heyrətlə Corcinaya baxdılar, qız da gözlərini onlara zilləmişdi.
– Sən nə demək istəyirsən? – nəhayət, Dik soruşdu. – Kirrin adası sənə məxsus ola bilməz. Boş yerə lovğalanma.
– Heç də lovğalanmıram, – Corcina cavab verdi. – İnanmırsınızsa, anamdan soruşarsınız. Əgər dediklərimə şübhə ilə yanaşsanız, bundan sonra ağzımı açıb bir kəlmə də danışmayacağam. Çünki heç vaxt yalan demirəm. Yalançıları qorxaq adam hesab eləyirəm, mən isə qorxaq deyiləm.
Həmin vaxt Culian Fanni xalanın Corcina haqqında söylədiklərini xatırladı. O demişdi ki, Corcina dürüst qızdır, heç vaxt yalan danışmır. Odur ki oğlan boynunun ardını qaşıyıb bir daha diqqətlə qıza nəzər saldı. Bəlkə, o, düz deyir?
– Əlbəttə ki, biz sənə inanmaq istərdik, – Culian dilləndi. – Ancaq bilirsən, bu, bir qədər qəribə səslənir. Adətən, uşaqlar ada sahibi olmurlar. Hətta bu ada kimi balaca olsa belə…
– Bu heç də balaca ada deyil, – Corcina etiraz elədi. – Orada adadovşanları var, ələ öyrəşiblər, adanın o biri tərəfində isə nəhəng qarabatdaqlar6 yaşayır. Bu adaya müxtəlif quşlar uçub-gəlir. Adadakı qəsr də çox-çox qəşəngdir, düzdür, bir az dağılıb…
– Maraqlıdır, – bu dəfə Dik dilləndi. – Lakin, Corcina, bizə deyə bilərsənmi bu ada haradan sənin olub?
Corcina ona qəzəblə baxıb dillənmədi.
– Bağışla, – Dik tələm-tələsik əlavə elədi: – Çaşıb sənə Corcina dedim, əslində, Corc demək istəyirdim…
– Davam elə, Corc. Bizə danış görək, niyə belə hesab eləyirsən ki, ada sənə məxsusdur? – Culian bunu deyib qəzəbli əmisi qızının əlini tutmaq istədi, ancaq Corcina dərhal onun əlini geri itələdi.
– Bir də belə eləmə! – qız dedi. – Mən hələ bilmirəm, sizinlə dost olacağam, ya yox!
– Yaxşı, yaxşı, – Culian hirslə dilləndi, – istəyirsən, lap düşmən
