ol…Nədi, ata-anan sağdılar? Həəp-çi!
– Mənim heç vaxt, heç vaxt anam olmayıb, sinyor. Ah, mən necə də bədbəxtəm! – Buratino elə qulaqbatırıcı səslə qışqırdı ki, bu səs Karabas Barabasın qulaqlarına iynə kimi sancıldı.
O, ayaqlarını yerə döydü:
– Sənə dedim axı az ciyildə! Həəp-çi! Atan necə, sağdı?
– Zavallı atam hələ sağdı, sinyor.
– Təsəvvür edirəm, atan biləndə ki, ev dovşanını və iki cücəni qızartmaq üçün səni yandırıb istifadə eləmişəm, o yazıq nə hala düşəcək. Həəp-çi!
– Mənim yazıq atam onsuz da tezliklə ya acından, ya da soyuqdan öləcək. Qoca yaşında mən onun yeganə arxasıyam.
– Lənət sənə, kor şeytan! – deyə Karabas Barabas bağırdı. – Heç bir mərhəmətdən belə söhbət gedə bilməz. Ev dovşanı ilə cücələr mütləq qızarmalıdır. Gir ocağa görüm.
– Mən bunu eləyə bilmərəm, sinyor.
– Niyə? – Karabas Barabas ona görə soruşurdu ki, təki Buratino danışsın, ciyiltili səsi ilə onun qulağını dəng eləməsin.
– Sinyor, mən artıq bir dəfə sınaqdan keçirmişəm. Burnumu ocağa soxan kimi orada deşik açılır.
– Bu nə axmaq söhbətdi! – Karabas Barabas heyrətə gəldi. – Axı sən burnunla ocaqda necə deşik aça bilərsən?
– Sinyor, çünki o ocaq və ocağın üstündə asılmış qazan köhnə kətan üzərində çəkilmiş şəkil idi.
– Həəp-çi! – Karabas Barabas elə bərkdən asqırdı ki, Pyero sola, Arlekin sağa uçdu, Buratino isə yerində fırfıra kimi fırlandı.
– Dediyin kətan parça üzərində çəkilmiş, ocağın üstündəki o qazanı harada görübsən?
– Mənim Karlo atamın otağında.
– Karlo sənin atandı! – Karabas Barabas oturacaqdan sıçrayaraq durdu, əllərini yellədib saqqalını ətrafa dağıtdı. – Hə, deməli, qoca Karlonun otağında gizli…
Görünür, Karabas Barabas bu vaxt sirri açmaq istəmədiyi üçün əlinin ikisini də ağzına təpdi. Bərəlmiş gözlərini sönməkdə olan ocağa dikib xeyli vaxt beləcə oturdu.
Nəhayət, dilləndi:
– Yaxşı, mən dovşanı və cücələri qızartmadan yarıçiy yeyib şam eləyərəm. Səni bağışlayıram, Buratino. Həm də…
O, əlini saqqalının altındakı jiletinin cibinə saldı, oradan beş dənə qızıl pul çıxarıb Buratinoya uzatdı.
– Həm də … Bu pulları götür, apar ver Karloya. Məndən ona salam yetir və bir də de ki, xahiş edirəm nəbadə acından və soyuqdan ölsün, ən əsası, özünün köhnə kətan üzərində ocaq şəkli çəkilmiş otağından bir yana getməsin. Yeri yat, yuxunu al və səhər tezdən qaç evə.
Buratino beş dənə qızıl pulu alıb cibinə qoydu, nəzakətlə baş əyərək dedi:
– Təşəkkür edirəm, sinyor. Siz bu pulları daha etibarlı əllərə tapşıra bilməzdiniz…
Arlekin və Pyero Buratinonu kuklaların yatdığı otağa apardılar. Ocağa atılmağın dəhşətli fəlakətindən xilas olması onlar üçün anlaşılmaz qalsa da, kuklalar yenə Buratinonu qucaqlayıb öpməyə, itələməyə, çimdikləməyə və bir də təzədən qucaqlamağa başladılar.
Buratino pıçıltı ilə kuklalara dedi:
– Burada nəsə bir sirr var.
Buratino evə qayıdarkən iki dilənçi ilə – pişik Bazilio və tülkü Alisa ilə qarşılaşır
Səhər tezdən Buratino pulu hesabladı, qızıl pul onun bir əlində olan barmaqlarının sayı qədər idi.
Qızılları ovcunda sıxıb atıla-atıla evə tərəf qaçaraq pəsdən oxumağa başladı:
– Karlo ataya təptəzə gödəkcə, çoxlu xaşxaşlı üçkünc piroq, çubuqlu nabat xoruz alaram.
Bayraqları dalğalanan səyyar kukla teatrı gözdən itəndə o, toz-torpaq içində qəmgin halda dolaşan iki dilənçini: üç pəncəsi üstündə axsaya-axsaya gəzən tülkü Alisanı və kor pişik Bazilionu gördü.
Bu, dünən Buratinonun küçədə rast gəldiyi pişik deyildi, lakin onun da adı Bazilio idi, bu da onun kimi zolaqlı idi. Buratino istədi ötüb-keçsin, lakin tülkü Alisa ona yaltaqcasına dedi:
– Salam, xeyirxah Buratino. Hara belə tələsirsən?
– Evə, Karlo atanın yanına.
Tülkü ah çəkib bir az da yaltaqlandı:
– Heç bilmirəm, sən o zavallı Karlo atanı sağ-salamat görə biləcəksənmi. Soyuq və aclıq onu lap əldən salıb…
Buratino ovcunu açıb beş dənə qızıl pulu ona göstərdi:
– Bəs sən heç bunu görübsən?
Pulları görən kimi, tülkünün pəncəsi qeyri-ixtiyari ona sarı uzandı, pişiyin isə kor gözləri birdən-birə geniş açıldı, parıldayaraq iki yaşıl fənəri xatırlatdı.
Lakin Buratino bunu hiss eləmədi.
– Ay xeyirxah, sevimli Buratino, sən bu pullarla nə edəcəksən?
– Karlo ataya gödəkcə alacağam… Təzə əlifba kitabı alacağam…
Tülkü Alisa başını yellədi:
– Of, of, əlifba kitabı! Bu oxumaqdan sənə bir şey çıxan deyil… Elə mən də, oxudum, oxudum, görürsən də, indi də üç pəncəmin üstündə gəzirəm.
Pişik Bazilio da qəzəblə bığlarına fınxırdı:
– Eh, əlifba kitabı. Elə mən də bu lənətə gəlmiş oxumağa görə gözdən olmuşam…
Yolun kənarındakı ağacın qurumuş budağında bir qoca qarğa oturmuşdu. Onların söhbətinə quluq asdı, asdı və birdən qarıldadı:
– Yalan deyirlər, yalan deyirlər!..
Pişik Bazilio o dəqiqə yerindən atıldı, qarğanı pəncəsi ilə vurub budaqdan yerə saldı, quyruğunun yarısını da qopardı. Qarğa zorla canını qurtarıb, uçub getdi.
Pişik Bazilio özünü yenə korluğa vurdu.
Buratino
