Dənizarxası ölkəylə birləşdirir. Amma gecələr kralın əmriylə onu qaldırırlar ki, biz Yaşıl Çəmənliklər adasında rahat yataq.
– Nə üçün? – soruşdum. – Gecə bizə kim hücum edə bilər ki?
– Cəngavər Kato!
O bu sözləri deyən kimi çöllərə soyuq gəldi, Miramis titrədi.
Cəngavər Kato haqqında birinci dəfəydi ki, eşidirdim, ucadan təkrar etdim:
– Cəngavər Kato!
Bunu demişdim ki, mənim də kürəyimdən gizilti keçdi.
– Qəddar cəngavər Kato, – Yum-Yum əlavə etdi.
Miramis həyəcanla kişnədi və biz susduq. Əlbəttə, çox istəyirdik ki, Sübh Şəfəqi körpüsündən keçək, amma atamdan icazə almamışdım axı. Buna görə də bağa qayıtdıq. Birinci səyahətimiz belə sona çatdı. Həmin gün Miramisi bir xeyli çimizdirdik, yalını daradıq, tumarladıq, Yum-Yumun anasının bizə verdiyi qəndə, çörəyə qonaq elədik.
Yum-Yumla bağda daxma düzəltmişdik. Bütün dadlı yeməkləri orada yeyirdik. Hər şeydən çox xoşumuza gələn şəkər tozu səpilmiş nazik kökələr idi. Kökə deyil, bal idi, bal. Benkanın anası da kökə bişirərdi, hərdənbir dadına baxırdım. Amma Yum-Yumun anasının bişirdiyi kökələr daha dadlı idi. Benka tez-tez mənə Vaksholmdakı bağ evində daxma düzəltməyindən danışırdı. Yaxşı olardı ki, ona yazıb Yum-Yumla düzəltdiyimiz daxmadan danışım. Yazardım ki, burada, Uzaq-uzaq ölkədə özümə elə gözəl daxma düzəltmişəm ki!
ULDUZLAR MUSİQİNİ XOŞLAYIRMI?
Ertəsi gün yenə ata minib Nonnonun yanına getdik. Əvvəlcə onu tapa bilmədik. Sonra təpənin dalından onun tütəyinin səsini eşitdik. Nonno otluqda oturub öz mahnısını çalırdı, qoyunları da sakit-sakit otlayırdı. Bizi görcək tütəyi dodaqlarından araladı, tüpürdü, gülərək dedi:
– Hə, bu da siz.
Gəlişimizə sevinirdi. Biz öz tütəklərimizi çıxardıq və üçümüz də çalmağa başladıq. Bizdə çox gözəl alınırdı, mən heç anlaya bilmirdim ki, belə gözəl tütək çalmağı haradan öyrənmişik.
– Heyif ki, bizim necə çaldığımızı heç kim eşitmir, – deyə ah çəkdim.
– Otlar bizə qulaq asır, – Nonno dedi. – Çiçəklər də, külək də. Ağaclar da bizi eşidir. Gör çayın üzərinə sallanan salxım söyüdlər necə sakit durub.
– Doğrudanmı, bu belədir? – soruşdum. – Bizim musiqi onların xoşuna gəlir?
– Çox xoşuna gəlir, – Nonno cavab verdi.
Biz hələ uzun müddət otlara, çiçəklərə, ağaclara, küləyə mahnı çaldıq. Mən yenə də heyifsilənirdim ki, adamlar bizi eşitmir. Onda Nonno təklif etdi:
– İstəyirsənsə, gedək bizə, nənəm üçün çalaq.
Bütün nağıllarda həmişə xeyirxah qocalar, qarılar olur. Mən hələ əsl canlı nənə görməmişdim. Dostumuz Nonnonun nənəsi ilə tanış olmaq mənimçün də maraqlıydı.
Quzuları, qoyunları, Miramisi də özümüzlə götürməli olduq. Bütöv bir karvan yarandı. Qabaqda Yum-Yum, Nonno və mən gedirdik, sonra qoyun-quzu, lap axırda da Miramis gəlirdi.
Biz tütək çala-çala təpələrdən, dərələrdən keçirdik. Bu şən səyahət, deyəsən, qoyun-quzunun xoşuna gəlmişdi, yolboyu hey mələşir, yan-yörəmizdə atılıb-düşürdülər.
Biz çox yol getdik. Nəhayət, Nonnonun evini gördük. Bu oyuncaq kimi bapbalaca daxma çiçəkləmiş jasmin və yasəmən kollarına qərq olmuşdu.
– S-s-s… – Nonno pıçıldadı. – Gəlin nənəni qorxudaq.
Nonno, Yum-Yum və mən pəncərənin qabağna düzüldük. Nonno komanda verdi:
– Bir, iki, üç!
Biz o dəqiqə şən-şən çalmağa, qoyun-quzu da oynaqlaşmağa başladı. Pəncərənin qabağında qoca, lap qoca bir nənə göründü. Bu, Nonnonun nənəsiydi. O əl çalıb ucadan dedi:
– Ay, nə gözəl musiqidir!
Bu nənə nağıllardakı nənələrə bənzəyirdi, amma əsl, canlı nənə idi.
Sonra biz daxmaya girdik. Nənə soruşdu ki, yemək istəyirikmi. Necə istəməyəydik, axı yolda bərk acmışdıq. Nənə çörək kömbəsi çıxardıb onu iri tikələrə böldü. Bu, qara çörək idi, amma mən ondan dadlısını yeməmişdim.
– Nə ləzzətlidir! – Nonnoya dedim. – Bu hara çörəyidir?
– Adi qara çörəkdir, – Nonno cavab verdi. – Gündəlik ruzidir, hər gün qarnımızı doydurur.
Miramis də bizimlə şam etməyin əleyhinə deyildi. O, başını pəncərədən içəri salıb astadan kişnəməyə başladı. Yaman gülüşdük, əcəb qiyamət oldu. Nənə isə əli ilə Miramisin ağzından tutub öz dadlı çörəyindən ona da verdi.
Sonra su içmək istədim, bunu Nonnoya dedim. O bizi bir bağa apardı, buradakı çeşmədən saf su axırdı. Nonno qədim badyanı bulağın gözünə tutdu və su götürüb bizə verdi. Ömrümdə belə sərin, dadlı su içməmişdim.
– Nə dadlıdır, – Nonnoya dedim. – Bu nə suyudur?
– Ən adi sudur, onunla hər gün susuzluğumuzu yatırırıq.
Miramis də içmək istədi, ona da su verdik, sonra isə qoyun-quzunu içizdirdik.
Nonnonun sürüsüylə birlikdə təpələrin arasındakı otlağa qayıtmaq vaxtı idi. Nənəsindən xahiş etdi ki, ona çoban bürüncəyi versin: gecələr qoyunlarla çöldə yatanda bu bürüncəyə bürünürdü. Nənəsi ona qəhvəyi rəngli bir bürüncək verdi. Xoşbəxt adamdır bu Nonno – çöldə təkcə gecələyə bilir. Mənə isə hələ belə xoşbəxtlik nəsib olmayıb. Benkayla valideynləri şəhər kənarına əsl turistlər kimi velosipedlə gedirdilər. Sakit bir meşə kənarında çadır qurur, yataq kisələrində gecələyirdilər. Benka inandırırdı ki, bundan yaxşısı yoxdur, mən də həvəslə inanırdım.
– Bəxtin gətirir, – dedim Nonnoya. – Gecə çöldə yata bilirsən.
– Sənə mane olan kimdir? – Nonno soruşdu. – Gedək mənimlə.
– Yox, – etiraz elədim. – Axşam evə qayıtmasam, atam narahat olar.
– Mən krala xəbər göndərərəm ki, sən çöldə gecələyəcəksən,
