meymun, çolaq ayı, çəp keçi»,tovuz quşu imtahana çəkilir..
Toy tutulur təmizliyə, düzlüyə,
pis qabağa, yaxşı yana çəkilir.
Oğru durub doğruluqdan dəm vurur,
nanəciblər nəciblərə tor qurur.
Lal olmuşun gör neçəsi lal durur,
Bağa kimi burda qına çəkilir.
Dünya gözəl, ömür qısa, yol uzun,
bu sevdada kim uduzsun, kim udsun?!
Başımızda bu mərəkə, bu ovsun,
Günəş dağlar arxasına çəkilir.
AYRILIQ
Mən səni həyatda daşa dəyişdim,
torpağa dəyişdim, məzara döndün.
Mən öz baharımı qışa dəyişdim,
çinara dönmüşdün, hasara döndün.
Bir ana bənd imiş bu əbədiyyət,
duydum buza dönən nəfəsini də.
Anamı əlimdən alan təbiət,
gözü götürmədi,
aldı səni də.
Mən bir xəcalətdən çıxa bilmədim,
bu gizli dərdimi açıq desəm də.
Sənə – sənə layiq baxa bilmədim,
səni – sənə layiq dəfn eləsəm də.
Yerə söykədilər mərmər üzünü,
qışqırdım dayanın, əl saxladılar.
Mən özüm örtərdim evdə üstünü,
burda, qəbristanda torpaqladılar.
Sən getdin, dəyişdi həyatın özü,
getdi dadı-tamı, hər şeyi getdi.
Evi bəzərdin ki, gözəl görünsün,
evimin ən gözəl bəzəyi getdi.
Gedib dost-qohumun qəbri üstünə,
gül-çiçək qoymuşuq ikilikdə biz.
– Mən sənsiz ölərəm! –
demişdim sənə, –
Hamısı yalanmış, yaşadım sənsiz.
– Sənə sədaqətdi bütün həyatım! –
deyərdim, baxardın gülümsəyərək.
Səni qəbristanda qoyub qayıtdım,
sədaqət şüarım bu imiş demək.
Bu gün qəbristanda gecikib səhər,
üstünə nur səpir qızıl dan yeri.
Torpaq ot bitirər, ağac bitirər,
burda daş bitirir qəbristan yeri.
Bir gözəllik itib duman içində,
dünya imtahanmış, işləri ovsun.
İlahi, bu qədər insan içində,
bir insan tapmıram söz demək olsun.
Fikirli qalxıram üzüyuxarı,
nə qədər yaxınsan, nə qədər uzaq.
Təzə ot göyərib örtür cığırı,
itirmək istəyir qəbrini torpaq.
Mənsiz darıxırdın evdə hər dəfə,
dözümsüz olmuşdu gecə-gündüzün.
Gedəndə deyirdin tez qayıt evə,
bəs niyə qayıdıb gəlmirsən özün?!
Gözüm yolda qalıb, qulağım səsdə,
gedibsən, qalmışam mən qonaq kimi.
Sən yerin altında, mən yerin üstə, –
biz ayrı düşmüşük kök-budaq kimi.
DANIŞ, QIZSIN ÜRƏYİM
Zərdabi institutu,
qədim Gəncə torpağı.
Üçüncü mərtəbədə
bizim sinif otağı,
sənin gözəl ürəyin,
mənim şeir dəftərim.
Yol çəkərdi gözlərim.
Şeirimi dərsarası
lövhələrə yazardım,
elan kimi asardım.
Guya filankəs üçün
bu, məktub əvəziydi.
Cavanlıq həvəsiydi,
ilk məhəbbət aləmim.
Onda könlüm danışdı,
dilim lal oldu mənim.
Bir qızın əsiriydim,
qızlar mənə gülərdi.
Dəftərdən-dəftərlərə
şeirim köçürülərdi.
Məhəbbətim dolaşdı
ağız-ağız, yadigar.
Heç bilmirəm kim oldu
e'tibarsız, Yadigar.
Danışıram hələ mən
arsız-arsız, Yadigar.
Danış, qızsın ürəyim,
Sən danış, qoy mən axım
xatirələr selində.
Gözüm sənin gözündə,
əlim sənin əlində.
MÜHİT
Şekspirin əsəri
tamaşaya qoyuldu.
Nə məqalə yazdılar,
nə xoş söz deyən oldu.
Müasir müəllifi
gətirdilər səhnəyə.
Məşqindən başladılar
ona tərif deməyə.
MEHR, ÜLFƏT
Belçikada,
kilsədə,
bir keşişin səsində
mən hərarət duyurdum
flamand ləhcəsində.
Yanımda tərcüməçi
pıçıldayıb arada,
– mehr, ülfət istəyir
deyirdi o, dünyada.
– Gərək fikirləşəydi
dedim ülfət istəyən,
NATO-nun qərargahı
uzaq deyil kilsədən.
Yüz addım aralıda
pozulur mehr, ülfət,
ölümlə hədələnir
dünyada
