ayılmışdı, ürəyi bərk yanırdı, istəyirdi Fəridəni çağırsın, lakin səsləməyə heyi qalmamışdı. Diliylə dodaqlarını islatdı. Bir müddət təəccüb elədi ki, ona nə olub? Ayağı, başı niyə belə sızıldayır? Sol ayağını heç tərpədə bilmir ki! Baho, boynu da dönmür… Qəribədir, bədəni alışıb yanır, amma qulaqları, alnı, başı, hətta beyninin içi üşüyür. Görəsən niyə?
Birdən hər şey, daha doğrusu dalana girməyi, bir qırmızı «Jiquli»nin onun üstünə şığıması yadına düşdü… Bəs sonra? Yox, sonrasını xatırlamır.. Bəs ondan əvvəl? Hə, hə, yadına düşdü. Lap yaxşı yadına düşdü. Bərk tələsirdi. Niyə? Çünki yaman hirslənmişdi. Niyə? Bu da yadına düşdü…
…Sahə rəisi Yaqub deyəndə ki, hazır ol, sabah komissiya gəlir, Qafar heyrətləndi.
– Nə komissiya?
– Necə yəni nə komissiya!? Sabah dövlət komissiyası bizim tikdiyimiz binanı təhvil alacaq.
– Yaqub, dəli olmusan, nədir, bina hazırdır ki?
Deyəsən Yaqub əvvəlcədən belə cavab gözləyirdi, qapqara qaralsa da, bu bircə an çəkdi, hətta acı-acı qımışdı da.
–Eh, Qafar, Qafar! Ağıllanmadın ki, ağıllanmadın. Bütün dünya ayıldı, amma sən hələ də qəflət yuxusunda şirin-şirin yatırsan. Lap ayı kimi qış yuxusundasan.
– Sizin vicdanınız var? Ə, de görüm bircə qram… heç o kökdə binanı da təhvil verərlər?
Yaqub hirslənmək əvəzinə irişdi. Bu da Qafarı təbdən tamam çıxartdı.
– Yox, mən bir iş icraçısı kimi razı deyiləm. Bina hələ yarımçıqdır. Bu vəziyyətdə təhvil vermək…
– Noolub, ay prorab?!
Qafar çevriləndə gördü ki, bənna Sadıqdır. Sevindi ki, yaxşı oldu, bəlkə Sadıq kişi Yaqubun başına ağıl qoyar… Əhvalatı hirsli-hirsli ona danışdı. Lakin bənna Sadıq da qəzəblənmək əvəzinə çox sakitcə dedi:
– Bala, sən bu mərdüməzarlıqdan haçan əl çəkəcəksən?
– Nəə? Nə dedin, Sadıq əmi? Mən… – Qafar doluxsunmuşdu, boğulurdu.– Mən kimə mərdüməzarlıq eləmişəm ki?
– Bizə.
– Sizə? A kişi, ağsaqqal adamsan. vic… allahın yoxdur belə danışırsan?
–Bala, binanı tez təhvil vermək nə deməkdir?
– Tez təhvil vermək ayrı şeydir, yarımçıq təhvil vermək…
– Yox, sən mənim sözümün ağzını özgə səmtə, dərə-təpəyə salma, de görüm binanı vaxtından qabaq təhvil verəndə nə olur? Dinmirsən? Qoy mən deyim. O olur ki, birincisi– illərlə ev gözləyənlər sevinirlər. İkincisi– biz də sevinirik, çünki mükafat alırıq.
Qafar da acı-acı gülümsündü.
– Həə, heç yadıma düşmürdü, siz axı mükafat alırsız.
– Təkcə biz yox, hamımız. Sən də. İş içraçısı Qafar Vəlizadə də! Bəlkə yalan danışıram? Bəlkə sən o mükafatı «Uşaq evi»nə verirsən? Ha-ha-ha-ha, ay verdin ha! Özünə çatır ki, başqasına da əl tutasan! Mən bənnayam, bax bu əllərim,– Sadıq kişi bağa çanağına oxşayan yekə, qabar-qabar əllərini ortaya uzatdı. Qafar onun əllərinə çox baxa bilmədi.– Əziyyət çəkib ev tikib, indi də haqqını istəyir.
– Bunu heç kəs danmır, Sadıq əmi, ancaq yarımçığımız çoxdur. Santenika işlərimiz lap yarıtmazdır, kanalizasiyanı abırlı birləşdirməmişik, hətta bir neçə blok səhv quraşdırılıb…
– Bunların mənə dəxli yoxdur. Mən öz işimi vaxtında, həm də keyfiyyətli başa vurmuşam?
– Vurmusan.
– Onda zəhmət çək, mükafatımı ver!
– Bizdə mükafat ayrı-ayrı işlərə görə yox, bütün binaya…
– Çox nahaq! Elə bu cür elədiyinizə görə də biri o birisinin kölgəsində yatır, yaxşıynan pis ayırd olunmur.
– Bu qaydanı mən yaratmamışam.
– Bilmirəm, kim yaradıb, haçan yaradıb, niyə yaradıb, heç bilmək də istəmirəm. Mən bənnayam, qara fəhləyəm, mənimki başımı aşağı salıb namusnan-qeyrətnən işləməkdi. Qandın? Evdə bir çətən külfətim var, hamısı da gözünü o mükafata dikib, verməsən yoxsa bax, bu əlləri sənin gözlərinə soxaram. Qandın?
Sadıq kişi kor-kobud əllərini onun gözlərinin qabağında oynatdı, o əllərin soyuq yeli Qafarın yanaqlarını üşütdü və qoca bənna uzaqlaşandan xeyli sonra da dalınca baxa-baxa qaldı.
Yaqub qəhqəhə çəkdi.
– Nooldu, iş icraçısı? Qazın yatdı? Buna da fəhlə deyərlər, adamın ciyərini çıxarıb şişə çəkər və özünə yedirər!
– Qoy çəksinlər. Qoy birdəfəlik fəhlələr bizim ciyərlərimizi çıxartsınlar, bəlkə camaatın canı qurtara əlimizdən.
– Di, ağlını başına yığ! Sabah…
– Hə, düz deyirsən, qoy qalsın, sabaha. Sabah komissiyanın qabağında hər şeyi ayırd edərik.
Heç yarım saat keçməmiş Qafarı tikinti idarəsinin rəisi yanına çağırdı. Qafar kabinetə girəndə rəisin sifəti əyildi, pəncəsini stola dayayıb, yavaş-yavaş kreslodan aralandı– elə bil üstünə çox qorxunc, yırtıcı bir heyvan yeriyirdi və rəis də özünü müdafiəyə hazırlayırdı. Qafar qapının ağzındaca dayandı. Rəis qışqırdı:
– Sən nə kəndir olub keçmisdin boğazımıza? Çöldə qalmışdın, pislik elədik, çörək verdik? Qudurmusan? İstəyirsən qovum?.. Başa düşürsənmi ki, səni qovmaq məndən ötrü su içməkdən də asandır!– Rəisin qabağında armudu stəkanda çay vardı. Çay çoxdan soyumuşdu. O, stəkanı götürüb bircə qurtuma başına çəkdi.– Bax beləcə asandı. Qandın?
– Yoldaş İslamov, axı…
– Yoldaş İslamov da ölsün, sən də, səni bizə calayan da!
– Axı, bina tam hazır…
– Nəyi hazır deyil? Divarı var? Var! Tavanı, döşəməsi qapısı, pəncərəsi var? Var! Daha camaata nə lazımdır?
– İçərisi… İçərisi tam hazır deyil, camaat köçən kimi təmirə başlamalı…
– Lap
