itaətə çağırılması özünüsevərlərin rahatlıq yatağı üçün bir tikan idi və eyş-işrətli günlərini qara edirdi. Bu dəvət xalqı onların köləlik zəncirindən azad edir və hiyləgərliklərini, alçaq işlərini üzə çıxardırdı, camaatı tələyə düşməkdən uzaqlaşdırır və beləliklə, qüdrətlərini sındırır, zülmlərini məhdudlaşdırırdı.
İbrahimin odda yandırılması fikri onların ürəyindən oldu. Lakin bu hökmü necə yerinə yetirsinlər? Gərək elə böyük tonqal qalasınlar ki, ürəklərindəki nifrət alovuna bərabər olsun. Onlar hər tərəfdən çoxlu odun və ağac yığdılar. Hər kəs öz bütünə sadiqliyini göstərmək üçün öz gücünə görə bu işdə iştirak etdi. Hətta xəstə qadınlar belə şəfa tapmaq və istəklərinə çatmaq ümidilə odun hazırlanmasında çalışırdılar. Ölkənin bütün şəhərlərindən bu mərasimdə iştirak etmək üçün adamlar dəvət olunmuşdu. Odun hazırlanması bir müddət çəkdi və nəhayət, odun və ağac qalağı dağ boyda oldu. Sonra geniş bir meydan düzəldib orada od qaladılar. Odun qorxunc dilləri göyə ucaldı və uzaq-uzaq yollar işıqlandı. Bu anda İbrahimi qolları bağlı halda alovun içinə atdılar. Şadlıq, çığırtı-bağırtı o vadinin hər tərəfinə yayıldı.
Ürəyi Allah-Taalaya möhkəm imanla, güclü etimadla, qırılmaz ilgilərlə, sonsuz ümidlə dolu olan İbrahim heç qorxu-hürküsüz, arxayınca və sakitcə, açıq və gülər üzlə özünü oda tapşırdı.
İbrahim od-alovun içinə düşdü. Göylərə ucalan şölələr hər tərəfdən onu bürüdü, alovun çırtıltısı səsini batırdı. İndi görək od İbrahimə nə etdi?
Alov İbrahimin əl-ayağına vurulmuş buxovları yandırıb onu azad etdi. Allah-Taala odun yanğısını İbrahimdən uzaqlaşdırdı, onu öz peyğəmbəri üçün sərin və zərərsiz etdi.
Bir neçə gündən sonra, elə ki, tüstü yox oldu və od səngidi, camaat qəribə bir mənzərə gördü: İbrahim salamat və şən, azad və qolları açıq halda onları Allaha itaətə dəvət edir. Bu mənzərə onları heyrətə gətirdi. Onlar utandıqlarından başlarını aşağı salıb dağılışdılar.
Beləliklə, İbrahimin sonsuz möcüzələrindən olan və İbrahimin başına gələn bu hadisə tayfaya aşkar oldu: onlar İbrahimlə mübahisəyə girişdilər, lakin mübahisədə çıxılmaz vəziyyətə düşdülər. Gücə və zora əl atdılar, amma məkr və hiylələri özlərinə qaldı. Onu oda atdılar, lakin Allah onu İbrahim üçün zərərsiz etdi. Axırda məcbur olub başlarını aşağı salıb ziyan çəkdilər.
Camaat bu böyük möcüzə qarşısında elə mat-məəttəl qaldı ki, az qala İbrahimə təslim olub onun dəvətini qəbul edəcəkdi. Onun yolu ilə getməyə bir şey qalmamışdı, ancaq mənfəətpərəstlər dünyəvi ləzzətləri, maddi nemətləri, rütbə və mənsəbi haqdan üstün tutdular. Başqaları isə onlardan qorxdular və nəticədə yalnız bir neçə nəfər İbrahimə iman gətirdi. Onlar isə zalımların qorxusundan imanlarını gizli saxladılar.
İBRAHİM VƏ NƏMRUD13
İnsanı heyrətə gətirən bu hadisə – böyük möcüzə Nəmrudun qəzəbini daha da coşdurub-daşdırdı, çünki o, İbrahimi dəbdəbəli hakimiyyətinin düşməni və qüdrətinin əsasını dağıdan sayırdı. Nəmrud İbrahimi yanına çağırıb onunla dava-dalaşa başladı: "Bu nə fitnədir ki, törətmisən? Bu nə oddur ki, alovlandırmısan? O hansı allahdır ki, sən adamları ona itaətə dəvət edirsən? Məgər məndən başqa bir allah tanıyırsan? Məndən başqa bir məbədgahı ibadət üçün layiq bilirsənmi? O kimdir ki, qüdrəti məndən daha uca olsun?! Məgər görmürsənmi ki, bütün işlər, onların tədbir və çarələri mənim əlimdədir?! Mənim fərmanım nüfuzludur, hökmüm qətidir. Camaat gözünü hökmümə dikmiş, qulağını fərmanıma şəkləmişdir. Hamı mənə ümid bəsləyir və məndən qorxur. Məgər bütün bunlara baxmayaraq mənim allahlığıma şübhə edirsən?" Niyə camaatın birliyini dağıdır, bütləri sındırırsan? Hanı o dəvətinə çağırdığın tanrı? İbadətinə çağırdığın allah kimdir?"
İbrahim sakitcə və təmkinlə Nəmruda belə cavab verdi: "Mənim Tanrım o kəsdir ki, can bağışlayır və can alır. İnsanları yaradan və yox edən yalnız Odur. O saysız-hesabsız insan yaradır, onları ömürlərinin sonunadək saxlayır. Qaçılmaz əcəli də O göndərir".
Burada İbrahimin güclü dəlil daşı Nəmrudun qorxunc dişlərini sındırdı. Lakin Nəmrud qürur və əzəməti üzündən təkəbbür və mübahisə yolunu tutub dedi: "Mən hər kimi istəsəm, onun ölüm hökmünü verəndən sonra öz əfvimin işığında dirildərəm. Həmçinin kimi istəsəm, öz fərmanımla ölümün cənginə tapşırıb bədənindən canını çıxara bilərəm".
Nəmrud hiyləyə əl atdı, bu yolla İbrahimin həyatın mənşəyi, onun bəxş edilməsi və geri alınması haqqındakı sözlərinin mənasını yanlış dəlillər pərdəsi altında örtdü. Lakin özündən razı bu cahil, İbrahimin peyğəmbərlik qüdrətinin və güclü dəlil-sübutlarının qarşısında necə dayana bilərdi?!
Bu anda İbrahim onun cavabında dedi: "Allah-Taala günəşi özünün qüdrət dairəsinə çəkmiş və onun üçün dəyişilməz qayda yaratmışdır: Hər gün onu Şərq tərəfdən çıxarır. Əgər iddia etdiyin kimi, sənin belə bir qüdrətin varsa, onda bu sabit qaydanı dəyişdir və onu Qərbdən çıxar".
Burada Nəmrud özünün itirdi, cəhalətin tərsliyi üzə çıxdı və yalanı aşkar oldu. Əsəbləri titrəməyə başladı və qorxdu ki, zülm taxtının bünövrəsi dağılsın. Lakin bu parlaq sübut və aydın dəlil qarşısında nə edə bilərdi?! Ona görə fikirləşdi ki, əgər onunla çəkişsə və aşkar düşmənçilik etsə, özü daha da rüsvay olar. Odur ki, əlacsız qalıb onu buraxdı və intiqam almaq üçün fürsət gözləməyə başladı.
Nəmrud casuslarını hər tərəfə göndərdi ki, camaatı İbrahimə uymaqdan çəkindirsinlər, ona yaxın düşməyə qoymasınlar. İbrahim Nəmrudun təqibi üzündən öz tərəfdarlarına yaxın düşə bilmədi. Yavaş-yavaş meydan ona dar oldu və vətənindən köçmək fikrinə düşdü. O bərəkətsiz ölkədə Allahın birliyinə inam nəsimi əssə də, bir bar vermədi. Ona görə də İbrahim çağırış nemətini oradan kəsdi və tayfasını əzab içində qoyub Fələstinə üz tutdu. Yolda o bir müddət Hərran14 şəhərində qalmalı oldu.
İBRAHİM SÖHBƏTLƏRİ İLƏ ADAMLARA YOL GÖSTƏRMƏYƏ ÇALIŞIR15
İbrahim özünü, məsləkini Nəmrudun, nəmrudçuların zülmündən xilas etdi və tayfasını arxada qoyub səfərə çıxdı. O, Hərran şəhərində dayandı ki, bəlkə burada onu eşidən, sözünü dinləyən ağıllı adamlar tapa. Lakin çox keçmədi ki, buradakı camaatın yoldan azdıqlarını bildi və gördü ki, onlar bir olan Allah deyil, ulduzlara pərəstiş edirlər. Odur ki, onlara öz xətalarını başa salmaq, əqidələrinin puçluğunu açıb göstərmək qərarına
Qurani-Kərim, Bəqərə surəsi, 158-ci ayə və sonrakı ayələr.
Hərran – Əqur yarımadasının böyük şəhərlərindən biri. İraq və Suriya arasında yerləşirdi.
Qurani-Kərim, Ənam surəsi, 76-cı ayə və sonrakı ayələr.
