nəinki peşman olub qorxacaqlar, əksinə, bu dəlillərdən sonra kin və ədavətlərini daha da artıracaqlar. Ona görə də qorxdu ki, düşmənləri birdən onun dəvəsini öldürmək fikrinə düşərlər. Saleh onları bu niyyətdən çəkindirmək üçün dedi: "Olmaya-olmaya o dəvəyə əl vurasınız. Əgər belə bir iş tutsanız, tezliklə sizə böyük bir əzab yetər".
Salehin dəvəsi bir müddət otlaqda otlayır, bir gün suvata gedir, o biri gününü isə başqa dəvələrlə birgə keçirdirdi. Dəvənin bu qəribə adətini biləndən sonra qəbilə üzvlərinin çoxunun Salehə diqqəti artdı. Onlar Salehin peyğəmbərliyinin gerçəkliyinə və çağırışlarının həqiqiliyinə inandılar. Bu hadisə qəbilə başçılarını və dikbaşları dəhşətə saldı. Onlar öz vəzifələrinin və var-dövlətlərinin əllərindən çıxacaqlarından təşvişə düşdülər. Ona görə də ürəyinin dərinliyinə iman nuru hopmuş kasıblara – Salehə inanmış qəbilə üzvlərinə dedilər: "Siz Doğrudanmı Salehi Tanrı tərəfindən göndərilmiş peyğəmbər sanırsınız?" Dedilər: "Bəli, biz onun peyğəmbərliyinə inanır və sizin iman gətirdiyiniz bütlərdən üz döndəririk".
Salehin nəhəng dəvəsinin qorxunc görünüşü var idi. O bir gün qəbilənin heyvanlarını qorxudub dəvələrini ürkütdü. Başqa dəvələri su içməyə qoymadığı üçün qəbilə başçıları Salehin xəbərdarlığına, hədə-qorxusuna baxmayaraq, onun dəvəsini öldürmək qərarına gəldilər. Ancaq sonra əzaba düşəcəklərindən qorxub onu öldürməkdə tərəddüd etdilər. Beləcə bir müddət tərəddüd içində yaşadılar.
Qəbilə başçıları məqsədlərinə çatmaq üçün hiylə işlədib naz-qəmzəli, işvəli qadınlara əl atdılar. Aydındır ki, gözəl qadın nə xahiş etsə, kişilər onların arzularını yerinə yetirmək üçün canlarından da keçərlər.
Bir baxış üçün ürəkləri gedən bu dəli-divanə aşiqlər qəribə və heyrətli mənzərənin şahidi oldular. Məsdə bin Məhrəc gördü ki, gözəl məşuqəsi Səduq Mühəyya qızı yumşalıb özü ona yaxınlıq edir. Qədr bin Salif də belə bir gözlənilməz hadisənin şahidi oldu: Ənizə Qənim qızı onu öz evinə dəvət etdi və ayüzlü qızlarından birini başlıq almadan ona nişanladı. Bu gözəl gəlinlərin öz sevdiklərindən bircə xahişi var idi: Onları bərk narahat edən, başqa dəvələri suya yaxın qoymayan, qəbilənin heyvanlarını qorxudan Salehin dəvəsini öldürmək.
Cavan aşiqlərin ürəklərindəki eşq alovu qüvvələrini, güclərini ikiqat etdi, cürət və cəsarətlərini artırdı və beləliklə, aşiqlər sevgililərinin istəyini yerinə yetirməyə hazırlıq görməyə başladılar. Qəbilənin yeddi nəfər başqa cavanı da onlara qoşuldu. Onlar sözləşib Salehin dəvəsinin qəsdinə durdular. Dəvə suvatdan qayıdanda pusquda duran Məsdə oxunu onun buduna tuşladı. Ox dəvənin sümüyünü sındırdı. Bu anda Qədr bin Salif qılıncını siyirib dəvəyə tərəf cumdu və onun aşıqlığına güclü bir zərbə endirdi. Dəvə diz çöküb yerə yıxıldı. Qədr nizəsini dəvənin sinəsinə soxub onu öldürdü.
Beləliklə, onlar Salehin dəvəsini öldürüb İlahi əmrindən üz döndərərək dedilər: "Ey Saleh, əgər sözlərin düzdürsə peyğəmbərsənsə, vəd etdiyin əzabı bizə göndər".
Saleh dedi: "Mən sizi o dəvəni incitməkdən çəkindirdim, lakin siz əlinizi günaha batırdınız. İndi isə üç gün ərzində sizə yetəcək əzabı gözləyin. Üç gündən sonra siz onun pəncəsinə keçərsiniz".
Saleh bu üç günlük möhlətini bəlkə də ona görə təyin etdi ki, qəbilə başçıları özlərinə gəlsin və əməllərinə görə tövbə edib Allahdan üzr istəsinlər. Ancaq onların ürəklərində qəflət və inadkarlıq elə dərin kök salmışdı ki, İlahi qorxusu təsirsiz oldu. Onlar Salehin sözlərini yalan və sayıqlama sayıb istehza ilə dedilər: "Əzabını tez göndər". Saleh dedi: "Ay camaat, öz bədbəxtliyinizə niyə tələsirsiniz? Niyə Allaha yalvarıb Ondan sizə mərhəmət göstərməsini xahiş etmirsiniz?"
Qəbilə başçıları yoldan azmış, şər qüvvələrə təslim olmuşdular. Onlar tövbə etmək əvəzinə Salehə dedilər: "Biz sənə və tərəfdarlarına uğursuz fal açmışıq, görün indi başınıza nə gələcək?!" Onlardan bir neçəsi bir yerə toplaşıb and içdi ki, gecə qaranlığı düşəcək Salehə və tərəfdarlarına hücum edib qanlarını tökəcək. Qəbilə başçıları sözü bir yerə qoydular ki, bu məsələni gizli saxlayıb heç kimə danışmasınlar.
Bu ağılsızlar güman edirdilər ki, Salehi öldürməklə canlarını əzabdan və qaçılmaz İlahi yazısından qurtaracaqlar. Ancaq Allah onlara möhlət verməyib hiylələrini alt-üst etdi, ədavət və hirslərini öz başlarında çatlatdı. Allah-Taala Salehi və ona qoşulanları qəbilə başçılarının bu qəsdindən xilas etdi. O kafirləri isə verdiyi vəd və öz peyğəmbərinin qələbəsi xatirinə əzab pəncəsinə tapşırdı. İldırım o zalımlardan qisas aldı, onları elə evlərində cansız cismə döndərdi. Daşdan tikdirdikləri uca qəsrlər belə o dikbaşları İlahi qəzəbindən xilas edə bilmədi.
Saleh o cansız bədənləri, sahibsiz görüb qəmgin və üzülmüş halda oradan üz döndərdi, başqa bir diyara yola düşdü.
İBRAHİM VƏ ÖLÜLƏRİN DİRİLMƏSİNİN ƏLAMƏTİ9
Babil camaatı bol nemət içində yaşayırdı. Ancaq onların günləri xoş keçsə də, yollarını azmışdılar. Adamlar öz əlləri ilə düzəltdikləri bütləri allah sayır, onlara pərəstiş və səcdə edirdilər.
Nəmrud bin Kənan Kuş Babil şəhərində hakimiyyəti ələ alaraq özbaşınalıqla camaata hökmranlıq edirdi. Geniş səlahiyyətinə, saysız var-dövlətinə, tükənməz qüdrətinə arxalanan Nəmrud camaatın olduqca cahil və ağılsız olduğunu görüb özünü allah adlandırdı və onları özünə pərəstiş etməyə çağırdı. O, açıq-aşkar görürdü ki, cəhalət hər yeri bürümüş və insanlar yollarından azaraq pozğunluğu özlərinə peşə etmişlər. Nəmrud öz-özünə fikirləşdi: "Bir halda ki, bu adamlar dilsiz-ağızsız qara daşlara, xeyrə-şərə yaramayan gərəksiz bütlərə pərəstiş edirlər, bəs mən niyə allahlığa və sitayişə layiq olmayım? Mənim ki, danışmaq və fikirləşmək bacarığım, ağlım, şüurum var! Vücudum onlar üçün xeyir mənbəyidir. Zərərlərini dəf edirəm, ehtiyaclarını ödəməyə, əzizlərini xar etməyə qadirəm. Onların hamısı üzərində hakimiyyət və qüdrətim var. Deməli, allahlığa və pərəstişə də mən daha layiqəm".
Babil ölkəsi özünün belə bir pozğun və düşkün dövrünü yaşarkən İbrahim dünyaya göz açdı. Allah-Taala ona haqq yolunu göstərdi. İbrahim iti düşüncəsi, güclü dərrakəsi və İlahi vəhyini nuru ilə anladı ki, Allah birdir və O, bütün dünyaya hakimdir. İnsanların yonub düzəltdiyi, sonra isə pərəstiş etdiyi bütlər və heykəllər isə İlahi iradəsinin qarşısında aciz və əhəmiyyətsiz şeylərdir. O qərara gəldi ki, öz tayfasını Allahın birliyinə inanmağa çağırıb onları bütpərəstlik uçurumundan xilas etsin.
İbrahimin qəlbi
Qurani-Kərim, Bəqərə surəsi, 262-ci ayə.
