Xeyr, xeyr, bu qorxuncdur! Dediklərimi yaxşıca düşün.
O möhtəşəm zəka sahibini, bir uşaq gününə düşmüş halda qoydum. Açarı götürdüm və özünü bir daha otağa qapatmasın deyə geri qaytarmadım. Xanım Hudson dəhlizdə gözüyaşlı halda gözləyirdi. Aşağı enərkən Holmsun hələ də ucadan deyindiyini eşidirdim. Aşağıda fit çalıb araba saxlamaq istəyirdim ki, dumanın içindən bir adam çıxdı.
– Cənab Holms necədir, cənab? – deyə bu adam soruşdu.
Köhnə dostumuz idi. Adi geyimdə olsa da, Skotland Yardın müfəttişi Mortonu tanımağa çətinlik çəkmədim.
– Çox xəstədir, – deyə cavab verdim.
Mənə çox qəribə nəzərlərlə baxdı. O qədər bəlli etməsə də, küçə işığı düşən üzündə bir anlıq xoşbəxtlik ifadəsi görə bildim.
– Bəzi dedi-qodular yayılıb, – dedi.
Onu orada qoyub tələsik, önümdə dayanan arabaya atıldım.
Lover Burxa küçəsi, Nottinq Xill ilə Kensinqton arasında yerləşirdi və hər iki tərəfi qəşəng evlər sıralanmış gözəl bir yer idi. Sürücünün qarşısında dayandığı ev isə köhnə dəbli dəmir çərçivələri, nəhəng qapısı ilə möhtəşəm görünürdü. Qapını qaraqabaq bir xidmətçi açdı.
– Bəli, cənab Kulverton Smit evdədir, Dr. Uatson! Yaxşı, cənab, gözləyin, gəldiyinizi xəbər verim.
– Adım və titullarım cənab Kulverton Smiti çox da təsirləndirməmişdi. Aralı qalmış qapıdan onun cır, cingiltili səsi eşidilirdi.
– O kimdir? Nə istəyir? Allah xatirinə, Staples, sənə neçə dəfə söylədim ki, iş saatlarında narahat edilmək istəmirəm?!
Xidmətçi itaətlə izahata başladı.
– Xeyr, onu görmək istəmirəm, Staples. İşimin bu şəkildə bölünməsinə icazə verə bilmərəm. Evdə yoxam. Belə söylə. O qədər əhəmiyyətlidirsə, səhər gəlsin.
Yenə itaətli mızıltılar.
– Başqa sözüm yoxdur. Ya səhər gələr, ya da gözləyər. İşimə mane olma.
Holmsu xəstə yatağında qıvrılan halda, kömək gətirməyim üçün dəqiqələri sayarkən xəyal etdim. Nəzakətin yeri deyildi. Dostumun həyatı pambıq ipliyindən asılı idi. Qorxaq xidmətçinin cavabı mənə çatdırmasını gözləmədən otağa soxuldum.
Adam hirsdən qudurmuş halda atəşin yanında yellənən kürsüdən ayağa qalxdı. Qarşımda dayanan adamın böyük, sarı sifəti, geniş çənəsi, qaşları altından hirslə yanan təhdid dolu, boz gözləri vardı. Qabarıq alnının ortasına dəbdəbəli şəkildə yana əyilmiş, kiçik, məxməri papaq kölgə salırdı. Adamın kəlləsi inanılmaz dərəcədə böyük idi, amma bədəninin alt tərəfinə nəzər saldıqda nə qədər kiçik və incə olduğunu görüb heyrətə düşdüm. Çiyinləri və kürəyi kiçikkən raxitlik keçirən adam kimi donqarlaşmışdı.
– Nə baş verir? – deyə cingiltili bir səslə qışqırdı. – Bu hörmətsizlik nə deməkdir belə? Sabah səhər görüşə biləcəyimizi söyləmədimmi?
– Çox təəssüf edirəm, – dedim, – amma vəziyyət, həqiqətən də, təcilidir. Cənab Şerlok Holms…
Dostumun adını eşidən kimi bu kiçik adamın üzündə qəribə dəyişikliklər yaranmağa başladı. Gözləri qəzəblə parladı. Gərilmişdi, partlayacaqdı.
– Holmsun yanından gəlirsiniz? – deyə soruşdu.
– Yanından ayrılalı çox olmadı.
– Holmsa nə olub?
– Çox xəstədir. Mən də buna görə gəldim.
Adam oturmağım üçün kürsü göstərdi və öz kreslosuna geri döndü. Bu sırada buxarının üstündəki aynadan onun üz ifadəsini tutmağı bacarmışdım. Sanki üzünə hiyləgər və iyrənc bir gülümsəmə qonmuşdu. Amma dərhal sonra səmimi olduğunu sandığım narahat bir şəkildə mənə doğru əyildi və mən yanılmış ola biləcəyimi düşündüm.
– Bunu eşitdiyimə kədərləndim, – dedi. – Cənab Holmsla zamanında işlə bağlı tanış olmuşduq; qabiliyyətini və xarakterini hər zaman təqdir etmişəm. Mən xəstəliklərlə nə qədər maraqlanıramsa, o da cinayətə eyni şəkildə maraq duyur. Onun üçün bir qatil mənim üçün bir mikrobla eynidir. Mənim də özümə görə həbsxanalarım var, – deyə yandakı masalardan birinin üstünə düzülmüş şüşələri göstərərək davam etdi. – O jelatin içində ən azğın canilər öz cəzalarını çəkməkdədirlər.
– Cənab Holms da sizi bu xüsusi marağınıza görə görmək istəyirdi. Sizə böyük hörməti var və Londonda ona kömək edə biləcək tək insan olduğunuzu düşünür.
Kiçik adam bir an diksindi və başındakı papaq yerə diyirləndi.
– Niyə? – deyə soruşdu. – Cənab Holms niyə ona mənim kömək edə biləcəyimi düşünür ki?
– Şərq xəstəlikləri haqqında məlumatlarınıza görə.
– Yaxşı, tutulduğu xəstəliyin Şərq mənşəli olduğunu haradan bilir?
– Çünki apardığı tədqiqatların birində sahildəki Çinli dənizçilərlə ünsiyyətdə olmaq məcburiyyətində qalıb.
Cənab Kulverton Smit məmnuniyyətlə gülümsədi və əyilərək yerdən papağını götürdü..
– Eləmi? – dedi. – Ümid edirəm vəziyyəti söylədiyiniz qədər ağır deyil. Nə qədər vaxtdır xəstələnib?
– Təxminən üç gündür.
– Sayıqlama varmı?
– Hərdənbir.
– Ay Allah! Narahat olmağa səbəb var. Bu çağırışa cavab verməmək insanlığa sığmaz. İşlərimin bölünməsindən heç xoşlanmıram, Dr. Uatson; amma bu məsələ fərqlidir. Sizinlə gələcəyəm.
Holmsun təlimatlarını unutmamışdım.
– Mənim başqa bir görüşüm var.
– Çox gözəl. O zaman tək gedərəm. Cənab Holmsun ünvanı məndə olmalıydı. Ən gec yarım saat ərzində orada olacağımdan əmin ola bilərsiniz.
Holmsun otağına geri döndüyümdə dərhal içəri girməyə cəsarət edə bilmədim. Mən yoxkən qorxduğum başıma gəlmiş ola bilərdi. Amma içəri girdiyimdə, bir az özünə gəldiyini görüncə
