ligt, evenals de teergrotten, die erg klinken vergelijkbaar met de oude Griekse tartarus – een afgrond in de ingewanden van de aarde, waar, volgens de legende, Zeus de titanen wierp, het koninkrijk van de doden (val in tartaren). Naarmate de bevolking groeide in Sumer, als het ware gelegen, “in het oosten” van Afrika en het Midden-Oosten groeide ook de onvrede in de Soemerische samenleving, doordat het aantal vruchten, planten en dieren bovendien afnam rond 2500 v. Chr. Sumer werd overgenomen door de staat Het koninkrijk Akkad en de Sumeriërs werden een afhankelijke bevolking, alleen verre herinneringen aan de “gouden eeuw” bleven over, toen de Sumeriërs gelukkig en wel leefden “in Eden” – “op de vlakte”. Tradities over de Hof van Eden werden van generatie op generatie doorgegeven en bereikten de oude Joden, waar ze vervolgens werden opgeschreven in de Pentateuch van Mozes. Volgens moderne gegevens staken oude mensen over van Afrika naar Arabië en kwamen geleidelijk aan bij de Perzische Golf, in die tijd een vruchtbare vallei, vol met zoetwaterbronnen en een rijke flora en fauna. In de oudheid werd de Perzische Golf de Zee van de Zonsopgang genoemd en de Middellandse Zee de Grote Zee van de Zonsondergang.)
15 En de Here God nam de mens en plaatste hem in de tuin van Eden om die te bewerken en te bewaren. (Uit de nederzetting Eridu (het huidige Zuid-Irak, de nederzetting van Abu Shahrein), gelegen aan de oevers van de “wankelende zee” (nu meer dan 100 km verwijderd van de Perzische Golf), de oudste Sumerische legende over het ontstaan van de primaire cultuur van de Sumeriërs was verbonden, Eridu was ook het oudste politieke centrum van het land. Dit is volledig in overeenstemming met de nieuwste wetenschappelijke gegevens dat de mensheid zich in delen vestigde vanuit Afrika via de Bab el-Mandeb Straat en, langs het Arabische schiereiland, ging naar Mesopotamië: de Tigris en de Eufraat.)
Hoofdstuk 8: 4 En de ark rustte in de zevende maand, op de zeventiende dag van de maand, op de bergen van Ararat. (Het ark-schip stopte met dwalen door het water van de vloed en stopte in echte bergen – op Ararat. Dit is een bergketen van waaruit de rivieren de Tigris en de Eufraat ontspringen, in de oudheid lag daar het land Urartu. Als we vergelijken de woorden “ziggurat”, “Ararat” en “Urartu” in medeklinkeruitvoering (zonder klinkers), zoals ze in de oudheid schreven, het zal blijken: ZKRT, RT, RT, en we weten dat het woord “ziggurat” is vertaald uit het Soemerisch als “top, top”, dan kunnen al deze woorden vertaald worden als “bergen, toppen”. Na deze overstroming, die zogenaamd rond 2800 voor Christus plaatsvond, en mogelijk ook andere constante overstromingen in deze regio, ter ere van de” wonderbaarlijke” redding van mensen in het Ararat-gebergte, ziggurats begonnen te worden gebouwd (onder de oudste zijn de ziggurats van de Sumerische god van de hemel Anna en de Sumerische godin van de liefde Inanna in Uruk symbolen van het behoud van mensen na de overstroming en de overwinning van de Zon op de duisternis, zoals Stonehenge in Engeland symbool staat voor de overwinning van de Zon op de duisternis na een mogelijk sterkste uitbarsting in Ulkan in IJsland), en in Egypte – de piramides, de eerste van Djoser’s mastaba (massieve klei “bank”) rond 2700 voor Christus werd omgebouwd tot een trappiramide door de architect Imhotep. Ze bouwden ziggoerats van ruwe baksteen, binnenin had het gebouw een stevige vulling, elke trede was in zijn eigen kleur geschilderd en het heiligdom was bekleed met tegels. De Sumeriërs begonnen ze te bouwen; na hen werden ziggurats gebouwd door andere volkeren die leefden tussen de Tigris en de Eufraat, de laatste – de Babyloniërs. Veel ziggoerats zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven, zij het met sporen van latere reconstructies en in een nogal deplorabele staat. Ziggurats in wat nu Irak is, zijn de architectonische antipoden van de Egyptische piramiden; velen van hen zijn ouder dan de piramides. Daarom vragen wetenschappers zich terecht af of de ziggoerats als voorbeeld dienden voor de Egyptenaren bij de bouw van de piramides, vooral de getrapte. De meeste onderzoekers zagen grote verschillen: de ziggoerats hadden geen binnenruimtes; hun trappen waren altijd buiten, terwijl die van de piramiden binnen waren; de ziggurats eindigden met een heiligdom, de piramiden met een punt, en de eerste piramide was een uitgesneden prisma; ziggurats waren tempels, piramides waren graven of grafstenen. Het verschil in constructie was te wijten aan het verschil in klimatologische omstandigheden in Mesopotamië en Egypte, in Mesopotamië is het klimaat heet en vochtig, en in Egypte is het heet en droog, en daarom bouwden ze op deze manier. A. Azimov beweert dat het geen overstroming was, maar een tsunami, aangezien een gewone overstroming alle drijvende voorwerpen zou wegspoelen in de richting van de Tigris en de Eufraat in het zuidoosten van Mesopotamië, en een krachtige tsunami zou tegen de stroom in gaan – om het noordwesten, net in de richting van het Ararat-gebergte, een mogelijke verklaring zijn geologische verschuivingen of aardbevingen in de Arabische Zee of de Perzische Golf, die een tsunami vormden, dat wil zeggen zeegolven. In de klassieke versie blijft de versie van de overstroming behouden).
Hoofdstuk 10: 7 Zonen van Cush: Seva, Havila, Savta, Raam en Savteha. Zonen van Raama: Sheva en Dedan. (De personificatie van de regio’s in Arabië).
Hoofdstuk 11:2 Toen ze uit het oosten kwamen, vonden ze een vlakte in het land Sinear en vestigden zich daar. (Vanuit het oosten – dit is van Afrika, langs de kust van het Arabische schiereiland tot de vlakte van Mesopotamië – Sumerië, waar ze zich vestigden). 31. Terah nam zijn zoon Abram, en Lot, de zoon van Aranov, zijn kleinzoon, en Sara, zijn schoondochter, de vrouw van zijn zoon Abram, en ging met hen uit Ur der Chaldeeën om naar het land Kanaän te gaan.; maar toen ze in Haran kwamen, stopten ze daar. (Het was de gebruikelijke handelsroute van Ur naar Mesopotamië naar Kanaän, het passeerde een soort boog die vruchtbaar land veroverde en grensde aan de Arabische woestijn – de “Crescent of Abundance”, karavanen van Ur gingen eerst naar het noordwesten, daarna naar de zuidwesten Harran (Sharran. in het Grieks Kraha) is een belangrijke stad aan de noordelijke rand van de “halve maan”, nu is het het zuidoosten van Turkije).
Uit het boek “Locatie van Eden (paradijs) gevonden! Bijbelse archeologie”
Https://ridero.ru/books/mestopolozhenie_edema_raya_naideno/
“Tijdens opgravingen in Jemen, Oman en de Verenigde Arabische Emiraten zijn stenen werktuigen gevonden. Dit suggereert dat mensen zich al zo’n 125—100 duizend jaar geleden vestigden in het zuidelijke deel van het Arabische schiereiland. Lichtgevende chronologische gegevens geven aan dat 130 duizend jaar geleden de Het Arabische schiereiland was relatief heter, er viel meer regen, waardoor het een begroeid en bewoonbaar land werd. Op dat moment daalde het niveau van de Rode Zee en was het zuidelijke deel slechts 4 km. Dit creëerde korte tijd de mogelijkheid voor mensen om over te steken de Straat van Babal-Mandeb, waardoor ze Arabië bereikten en een aantal van de eerste paleolithische vindplaatsen in het Midden-Oosten stichtten – zoals Jebel Faya in de moderne Verenigde Arabische Emiraten (VAE) en Aibut Al Tuwal in het gouvernement Dhofar in de ten zuiden van het moderne Oman (106 duizend jaar geleden) Vroege migranten, op de vlucht voor de klimaatverandering in Afrika, staken de Rode Zee over naar het grondgebied van het moderne Jemen en Oman en verder door het Arabisch Schiereiland op zoek naar gunstigere klimatologische omstandigheden. Tussen de Rode Zee en Jebel Faya (VAE) – een afstand van 2000 km, waar de woestijn nu ongeschikt is voor leven, maar ongeveer 130 duizend jaar geleden, aan het einde van de ijstijd, was de Rode Zee ondiep genoeg om deze over te steken doorwaadbare plaats of op een klein vlot, en het Arabische schiereiland was geen woestijn, maar een groen gebied.
“Onderzoekers van het Oude Testament komen stilaan tot het inzicht dat het bijbelse paradijs echt bestond, maar niet in de hemel was, maar op aarde. De Amerikaanse wetenschapper J. Zarins deed eind vorige eeuw veel wetenschappelijk werk. Met behulp van foto’s verkregen met behulp van ruimtesatellieten en de werken van oude wetenschappers in de geologie, hydrologie, taalkunde, stelde Zarins vast op welke specifieke plek op aarde het bijbelse paradijs zich zou kunnen bevinden… Zoals veel onderzoekers begon Zarins met het bestuderen van de Bijbel, die hij volgens hem “op en neer” las. Dit werd aangevuld met archeologische opgravingen in Saoedi-Arabië, die hij gedurende 10 jaar uitvoerde. Daarna wendde hij zich tot de werken van briljante specialisten van de 20e eeuw in geologie, hydrologie en taalkunde. En tot slot foto’s verkregen van satellieten.
Volgens hem ontstond Eden rond het 6e-5e millennium
