ихтиёрни отамга ташлаб қўювдим.
– Худди мендай бўлган экан-да.
– Тақдирда шу ёзилган экан.
– Ишқилиб, хафа эмасмисиз?
– Йўқ, – деди бу сафар ёлғондан, бироқ ишончсиз овозда. – Тақдирни такбир қилиб бўлмайди, дейдилар. Ўзимни тақдир ихтиёрига қўйдим.
– Акалариз ҳам зўр ичишаркан, зўр ўйнашаркан.
Бу гап Ҳилолага ёқмади. Аммо изоҳ ҳамда эътироз билдириш ҳам ўринсиздай туюлди. Шунга қарамай:
– Ҳа, менинг тўйимда биир ичгилари келибди-да, – деб қўйди. Ўша дамдаги жуда қувноқ кўринишдаги акаларини кўз олдига келтирди у.
11. КАТТА ҲОВЛИДАГИ МАСЛАҲАТ
Акалар эса ўзлари билан овора, тирикчилик ташвишларига ботган: кенжа сингиллари муаммосидан қутулганлару ҳозир у қандай турмуш кечиряпти, нимага зориқяпти – бу билан ишлари йўқдай. Бунақа ишларни бошқариб турадиган, ҳамма муаммолар хусу-сида олдиндан ўйлайдиган онаизорнинг йўқлиги яққол сезилар эди. Ҳовлининг келини Карамгул қайнсинглисидан қутулганидан хурсанд. Фақат унинг шаҳарда, каттагина хонадонга эга бўлгани, бой оилага келин бўлиб тушгани ғашига тегарди. Бу ерда, катта хонадонда эса, аҳвол тобора ёмонлашиб боряпти: олдинга босиш эмас, кун сайин ортга кетиш – ейиш-ичишда ҳаловат йўқ; кийиниш бобида-ку, қарийб икки йилдан буён бирор кўйлак ҳам сотиб олинмаган. Болалар йиртиқ кийимда мактабга қатнайдилар, дарсликлар етишмайди. Мактабдан оч ҳолда қайтганларида нондан бошқа егулик топилмайди. Қишлоқдаги кичкина бир дўконни бошқариб турган Фазлиддин касодга учради. Жуда зарур озиқ-овқат турларидан бўлак бирор нима келтириш иложи бўлмай қолди. Шунда иши юришиб турган қўшниси ва шогирди бўлмиш йигитча дўконга ўзи харидорлигини маълум қилди. У сиртдан савдо олийгоҳида ўқир, Фазлиддиннинг дўконида сотувчилик вазифасини бажарарди. Лекин ҳар қандай одамнинг кўнглини олишда, “ака-ука”, “опа-сингил”лаб, пинжига киришда унга тенг келадиган кимса бу атрофда топилмас эди. Эҳтимол, шу боисдандир, иши юришиб кетган, қисқа вақт ичида ота-она ҳовлисидан алоҳида ажралиб чиқиб, чиройли иморатлар қурган, “Жигули” машинасига эришганди. Давр шунақа одамларга кулиб боқаётганга ўхшарди.
Оилани боқиш – яшаш учун пул керак. На чора, Фазлиддин дўконни шогирдига арзон-гаровга расмийлаштирди. Шунинг устига яна муаммо чиқди. Дам олиш куни чошгоҳга яқин вилоят марказидан акалари, қўшни шаҳарда яшайдиган Ҳабиба опаси бир машина бўлиб келишди. Фазлиддин танг аҳволда. Дўкондан тушган маблағнинг катта қисми зиёфатга сарфланса… Акалари баъзан “шайтон сийдиги”дан “жиндай-жиндай” нўш қилиш одатлари бор. Уйда эса ҳеч вақо йўқ… Фазлиддин бош қашиб турди-да, ниҳоят велосипедни етаклаб чиқди.
– Йўл бўлсин, – отаси билан гаплашиб ўтирган Ҳусниддин ўрнидан туриб, унинг ёнига келди. – Қаёққа отландинг?
– Марказга ўтиб келай, у-бу керак экан.
– Биз зарур нарсаларни келтирганмиз. Беҳуда овора бўлма.
– Аҳ, йўғ-э, ака… – Фазлиддин қувонганини яширолмади. – Унда… анавиндан…
– Э,
