mehmonlarga xursandchilik ulashdi. Hamalning ketib qolganidanmi, negadir ko‘nglim g‘ash edi.
Ashula tugab, o‘tirganlar bir muddat tanaffus qildilar. Har kim har tomonga tarqab ketdi. Dadam men bilan birga aylanib kelishni aytganda, Hamal bilan tog‘ga chiqib charchaganimni bahona qilib unamadim. Sho‘rvamni apil-tapil ichdim-da, Hamalning nasibasini olib, uylariga kirdim.
Ichkaridan Sobit akaning dag‘dag‘ali ovozi eshitildi.
– Sen yaramas keksa-qari, nega kattalar o‘tirgan dasturxonga kelib o‘tirding! Gapir! Sekin derazadan mo‘raladim. Sobit aka o‘g‘lini ayamay tarsakilardi.
Hamal miq etmas, Sobit aka esa tobora jazavaga tushardi.
– Hech kimga indamay, mehmon bolani qayerlarga olib ketding. Xavotir olishadi demadingmi? Gapir daydi-sayoq! Mehmonlar ketgach, seni shunday ta’ziringni berayki…
Shaxd bilan ichkariga kirdim.
– Amaki men dadamdan so‘ragandim, Hamalni urishmang, – dedim iltijoli ohangda.
Sobit aka meni ko‘rib, ancha hovuridan tushdi.
– Yaxshi, sen dadangdan ruxsat so‘rabsan, bu yaramas o‘zboshimcha-chi?
– Kechira qoling… Endi unday qilmaydi.
– Sen jiyan, yaxshisi, bu tomonlarga kirma! Bu ahmoq bola bilan o‘ynama!
Sobit aka javondan katta-kichik shishalarni olib xaltaga joyladi-da, indamay uydan chiqib ketdi. Hamal bir nuqtaga tikilib jim turar, chap qulog‘i qip-qizil, qo‘rquvdan rangi dokaday oqarib ketgan edi.
– Meni kechir, Hamal. Hammasiga men aybdorman. Xafa bo‘lma… Dadang baribir seni yaxshi ko‘radi, – dedim uni yupatmoqchi bo‘lib.
Hamal birdan ho‘ngrab yig‘lab yubordi. Uni o‘z holiga qo‘yib, tashqariga chiqdim. Menga hech narsaning qizig‘i qolmagandi. Qani endi, vaqt tezroq o‘tsa-yu, uyimizga ketsam. So‘rida Sobit aka latifa aytarkan, tizzalarini ushlab yoqimsiz xaxolab kular, atrofdagilar olqishlab charchashmasdi. O‘yin-kulgi yarim tungacha davom etdi. «Jonon bo‘laman» qayta-qayta qo‘yilaverdi, qo‘yilaverdi.
Tong otdi. Men ertalabdan zerika boshladim. Hamal bugun menga Zangorko‘lni va undagi antiqa baliqlarni ko‘rsatmoqchi edi. Afsus…
Uni rosa kutdim. Qaytib chiqmadi. Ketayotganimizda ichkari hovli eshigidan mo‘ralab, meni imlab chaqirdi. Chopib bordim. U og‘zi mahkam qilib bog‘langan xaltani qo‘limga tutqazdi. – Dadam bilmasin, xayr, – dedi-da, tezda eshikni yopdi.
Mashina o‘rnidan jilgach, xaltani sekin ochib qaradim. Ildizlari kartoshkaga o‘xshash gul ko‘chatlari. Ishqilib, xaltani olayotganimni dadasi ko‘rib qolmadi mikan. Xayollarimni Komil akaning so‘zlari bo‘lib yubordi.
– Bechora Sobitning ham peshonasi sho‘r ekan. O‘n yillik ro‘zg‘oridan farzandsizlik tufayli ajrashib ketdi. Yana bir bolali ayolga uylanib, undan ham murodi hosil bo‘lmadi.
Shunday yaxshi odam… Bir kam dunyo ekan-da.
Gap orasida Hamal o‘sha ayolning bolasi ekanini ham qistirib o‘tdi.
Uyga qaytarkanmiz, hamma to‘lib-toshib Sobit akani maqtar, uning chindanam shinavanda inson ekanini ta’riflardi. Bu gaplar mening qulog‘imga kirmas, negadir faqat Hamalni o‘ylardim.
YAKSHANBA QUVONCHLARI
Qo‘limiz bo‘shadi deguncha, biz, bolalar ko‘chaga qarab chopamiz. Chunki biri-biridan qiziq o‘yinlar, bolalikning ajabtovur sho‘xliklari asosan ko‘chada bo‘lib o‘tadi-da. Mavsumiga qarab, eshak mindi, quloq cho‘zma, lanka, lappak va dasta o‘yinlari (zuvullab yugurish) quvlashmachoq, yana qanchadan qancha qiziqarli mashg‘ulotlar bizni kutib turadi. Ayniqsa, kechga borib o‘yinlar avjiga chiqadi. Kechki ovqati sovib qolgach, ota-onalar farzandini qidirishga tushar, qo‘lidagi kaltak bilan haybat qilib, quloqsiz bolasini koyiganicha olib ketishi oddiy holga aylangan.
Bunday o‘yinlar yakshanba kuni birmuncha kamayadi.
Ariq bo‘yidagi ajriqqa o‘tirib olib, bozordan qaytayotgan odamlarni tomosha qilamiz. Ular bizga judayam tanish bo‘lib ketgan.
Odatdagidek, birinchi bo‘lib bozordan Potma tatar (Fotima bo‘lsa kerak) qaytadi. Uning ro‘moli iyagi ostidan mahkam bog‘langan, o‘ziga-o‘zi nimalarnidir tinmay g‘udranib yuradigan novcha, ozg‘in kampir.
Potma tatar biz bolalarga mutlaqo e’tibor bermaydi. Daraxtlar tagida aylanib danak teradi va uni xaltasiga solib, yana yo‘lida davom etadi. Faqat bir martagina gapirgani yodimda. Bolalardan biri kutilmaganda unga qarata: «Achin tahiy!» deya qichqirdi. Kampir orqasiga asta o‘girilib: «Tahiy! Tahiy!» dedi-da, qadamini tezlatdi. So‘z qotgan bolaning o‘ziyam tushunmaydigan antiqa «savol-javob»ni eshitib qanchalik xursand bo‘lganimizni bilsangiz edi. Bu beozor kampirning eri va ikki azamat o‘g‘li urushga ketib, qaytib kelmagan emish.
Ana endi ertalab bozorga bir nechta katta-kichik savat va qoshiqdonlar ko‘tarib o‘tib ketgan Dehqon buvaning uzoqdan qorasi ko‘rinadi.
Uning jussasi kichik, sersoqol, olmadekkina keladigan yuzida doim tabassum, mittigina ko‘zlari esa mehrga to‘la edi. Dehqon buva sira shoshilmas, qo‘lidagi gulqaychi bilan savatbop terak novdalarini yo‘l-yo‘lakay qirqib, belbog‘iga qistirib keladi. Bu ajoyib cholni ko‘rganim hamono duch kelgan terak novdasini sindirib, uning kalta-kalta barmoqlariga tutaman. Qariya qo‘limdan novdalarni olar ekan, tabassum bilan ko‘zlarimga boqadi.
– Yashang tag‘o, barakallo tag‘o, – deydi va yana yo‘lida davom etadi.
Savatchi boboga yordamim tekkanidan o‘zimda yo‘q suyunib ketaman.
– Ana ko‘r Xalil kelyapti! – deydi kimdir.
Biz, bolalar ularni jim kuzatamiz. Ko‘r Xalil novcha, yelkalari keng, sochlari oppoq, qirq besh yoshlar atrofidagi kishi. Bukchayib qolgan qari kampir bir yarim, ikki metr keladigan tayoqning oldingi uchini, o‘g‘li Xalil aka esa ortdagi uchini ushlab oladi. Ular xotirjam gaplashib keladilar. Ko‘r Xalil onasiga xuddi yosh boladay erkalik qiladi. Har galgiday, hovuz bo‘yidagi supada o‘tirib, dam oladilar. O‘g‘il shu zahotiyoq boshini qashlashga kirishadi. Ikkala qo‘li bilan qashlayveradi, qashlayveradi. Aytishlaricha, uning boshiga urushda oskolka tekkan va ko‘zlari ko‘r bo‘lib qolgan ekan. Ko‘r Xalilning esi ham joyida emas, u ba’zan onasini bo‘ralab so‘kib qoladi. Kampir o‘g‘lini aldab yupatadi. Tayoqning ikki uchidan ushlab birinketin yana yo‘lga tushadilar.
Ona-bola ortidan ma’yus qarab qolamiz. Kimdir sukunatni buzadi.
– Sattor bobo kelyapti!
G‘amginlik bir zumda tumanday tarqab, uning o‘rnini xursandchilik egallaydi. Sattor bobo attorchilik qilardi. Aksariyat biz uni faqat bozordan qaytayotganida uchratamiz. Sattor bobo oppoq soqol, ikki yuzi qip-qizil, ko‘zlari doim kulib turadigan, nuroniy bir qariya edi. U g‘ing‘illab qo‘shiq xirgoyi qilar, bolalarga ko‘zi tushsa, doim birinchi bo‘lib salom berardi. Eshagi ham kattagina va chopag‘on edi. Jonivorning ikki yonida xurjun, xurjun tepasida bir juft qo‘ltiqtayoq ham bor.
Sattor bobo urush qatnashchisi edi. O‘zining aytishicha, bir oyog‘ini fashistlarga tashlab kelgan. U bolalarga juda mehribon, biz ham uni o‘z bobomizday yaxshi ko‘rardik.
Har yakshanba eshagi xuddi o‘rgatilganday,
