style="font-size:15px;"> Оҳулар – тоғ қизлари,
Осмон эрур кўзлари.
Қулоғингни гуллатар
Булбулларнинг сўзлари.
Тоғларнинг таманноси –
Какликлар – тоғ хумоси.
Тоғда сени тарк этмас
Муҳаббатнинг сафоси.
Гул Ватан, нурли Ватан,
Ям-яшил чинни чаман.
Дилингда юз очгайдир
Саодат солган суман.
БИЗНИНГ ЎЗБЕКИСТОН
Ватан – бу жонингда оққан чашмадир,
Шу боис Ватанга ҳар жон ташнадир.
Ватандан узоқда ҳар ким озурда,
Ватан – остонадан, дилдан бошланур.
Ҳаёт – бу имтиҳон аслида, бор гап,
Ундан хуш ўтмоқлик – энг буюк матлаб.
Ватан – имтиҳоннинг оппоқ қоғози,
Унга доғ тушмаса, яна бир шараф.
Ватан азаллиги – изингдаги нур,
Ватан гўзаллиги – кўзингдаги нур.
Ўзбекистон деса, офтоблангайсан,
Чунки Ўзбекистон – ўзингдаги нур.
Ҳурлик ҳавосидан бутун халқ хуррам,
Тинчликнинг навоси ҳар жонга малҳам.
Олам оразидан англаганим шу –
Бизнинг Ўзбекистон – абадий кўркам.
ҚОМУСИМ
Ўқиб-уқмаганни оқил тан олмас,
Тиланчи титрайди, тетик бўлолмас,
Ҳар китоб бахтингга битик бўлолмас,
Бетимсол бойлигим – бир ганж Қомусим,
Халқим ҳуқуқига таянч Қомусим!
Юртим осмонида Ҳурлик офтоби,
Қомус – давлатимнинг бу – Бош Китоби,
Ҳар боб, ҳар моддаси – ақл хитоби,
Мушкул тилсимимга тилмоч – Қомусим,
Эзгу ниятимга ривож Қомусим!
Тақдир неки битса, бари бўлгайдир,
Одам бор кўнглида зори бўлгайдир,
Миллатим деганнинг ори бўлгайдир,
Миллат мардларининг ори – Қомусим,
Ҳақ деган ҳақгўйнинг ёри – Қомусим!
Умримиз ҳаётнинг асли тўрт фасли,
Адолатга ташна одамзод насли,
Инсон эрки билан инсондир асли,
Сен билан кўксимиз осмон, Қомусим,
Қадру қадриятга қалқон Қомусим!
Давлатим тожи деб бошимда тутгум,
Қувонч кўздан оқса, ёшимда тутгум,
Умринг битди, деса, лошимда тутгум,
Қиёматга қадар жонсан, Қомусим,
Дунё учун дунё, шонсан, Қомусим!
ЭР-ЙИГИТНИНГ ЭЛГА АЙТАРИ БЎЛСИН
Ғофур Ғулом айтган кўксин тўлдириб:
“Йигит омон бўлса, хавфу хатар йўқ”…
Йигит йигитликни юрсин дўндириб,
Бундан ўзга унга асло зафар йўқ.
Дунё кезсин – юртга қайтари бўлсин,
Эр-йигитнинг элга айтари бўлсин.
Бу
