бўлиб қолади. Гингема бу сирли жумбоқни ҳеч қанақасига еча олмади.
Ниҳоят, орадан ярим аср вақт ўтиб, ёлғизлик Гингеманинг жонига тегди. У ўлардек бўлиб ким биландир сўзлашгиси, дардини айтиб, ҳаётидан нолигиси кела бошлади. Аммо анави қуёнюрак Тамшанувчилар билан дардлашиб бўларканми? Ҳатто унинг қадам товушини эшитишлари билан тутқаноқ тутгандай қалтираб қолишади-ку.
Охир-оқибат Гингеманинг сабри чидамади ва ўзининг асосий афсунини қўллашга қарор қилди. У яна гўзал ёш аёлга айланди ва ўрмон сўқмоғи бўйлаб энг яқин қишлоққа йўл олди. У қишлоқ болаларини сийлаш учун кўп йиллар мобайнида биринчи марта ўз қўли билан варақи пиширди. У бир соатга бўлса ҳам яна Барр граф хоним бўлиб қолгиси ва ўз фуқароларининг нигоҳларида фақатгина қўрқувни эмас, ҳавасни ҳам кўргиси келганди.
Қалин қарағайзорга киргач, Гингеманинг кўнгли қаттиқ ғашланди. Унга гўё ортидан кимдир кузатиб келаётгандай туюлаверди.
Тез орада қирққулоқ буталари орасидан улкан қашқир чиқиб келди ва сўқмоқда тўхтаб, бошини эгганича, қозиқ тишларини ирғайтирди. Гингема титраб кетди – қашқирнинг тишлари темирдан эди!
– Ҳа, соҳибжамол, ўрмонда ёлғиз сайр қилгинг келиб қолдими? – таънаомуз сўради маҳлуқ. – Агар чангалзорда бўзқашқир ҳамла қилиб қолса нима бўлади?
– Қашқир дейсанми? – таажжубланди Гингема. – Мовий ўлкада қашқирлар борлигини эшитмаган эканман. Кучуклар учраб туриши бор гап, лекин хивич билан уларнинг адабини бериб қўйиш мумкин.
– Майли, уриниб кўрақол, – ваҳимали товушда жавоб қилди қашқир ва аёл томонга қадам ташлади.
Гингема тиржайиб қўйди. Жодугарнинг юрагидаги қўрқув хуружидан энди асар ҳам қолмаганди.
“Сеҳргар бўлиш яхши нарса-да, – дея ўйлади у. – Бу темиртишнинг суробини тўғирлаб қўйиш қўлимдан келади…”
Қашқир сакрашга тайёрланиб, орқа оёқларини букди, ана шу тобда Гингема ёш соҳибжамолдан яна бадбуруш кампирга айланди. Қўлини юқори кўтариб, қандоғоч дарахтининг битта шохини синдириб олди. Шох шу заҳотиёқ алангаланди. Гингема ҳайратга тушиб қолган йиртқичнинг шундоққина тумшуғи олдида қўлидаги ёниб турган ёғочни селпиди – ердаги ўт-ўланлар гуриллаб ёна бошлади.
– Нега ҳамла қилмаяпсан? – ишшайиб туриб кесатиқ гап қилди жодугар.
Қашқир қулоқларини қисганича, ерга ястаниб олди ва қўрқувдан кучукболадай ангиллаб юборди.
– Мени кечир, Гингема, сени танимабман. Аслида хизматингга ёлланиш учун ҳузурингга келаётган эдим.
– Менинг хизматимга-я? – ҳайрон бўлди жодугар ва битта қошини чимириш билан оловни ўчирди. – Сенга бунинг нима ҳожати бор? Ўрмонда ўлжа тополмай қолдингми? Бу ерда қуёнлар билан тулкилар ов учун етарли-ку.
Йиртқичнинг кўзлари ёвуз чақнаб кетди.
– Мен қасос олмоқчиман.
– Кимдан?
– Опанг Бастиндадан.
