келишади. Улар фойдаланадиган маҳфий қўзиқорин қайнатиш усули туфайли ҳатто зарғалдоқ қўзиқоринлар ҳам ўз рангини тўла сақлаб қолиб, қалпоқчасининг туси заррача ўзгармас эди.
Гингема учар супургисига миниб, Дармонга икки марта келиб-кетди. У жодуловчи дамламалар таёрлаш учун зарур бўлган гиёҳларни теришга маҳаллий аҳолини мажбурламоқчи эди. Лекин ҳар сафар дармонликлар бир зумда қоронғи чакалакзорларда ва чуқур ўрмон жарликларида яшириниб олишар ва ҳатто жодугар ҳам у ерлардан Тамшанувчиларни топа олмас эди. Охир-оқибат Гингема дармонлик саркашларни ўз ҳолига қўйишга қарор қилди – ўшаларсиз ҳам унинг хизматкорлари бисёр.
Бир куни Дило Нови ва унинг хотини Гона қиз кўрдилар. Улар анча қариб қолган пайтларида фарзандлик бўлишди. Қизчанинг ғаройиб зангори кўзлари ва қип-қизил сочларини кўриш учун бутун қишлоқ аҳолиси югуриб келди. Эндигина туғилганига қарамасдан, бу митти мўъжиза худди ниманидир чайнаётгандай, жағларини жуда қизиқ қимирлатиб тамшанарди!
Чақалоққа Корина деб исм беришди. Отаси уни қишлоқдаги энг уста қўзиқорин терувчи қилиб тарбиялашни мақсад қилиб қўйди. Онаси эса унга гиёҳ йиғишнинг барча сирларини ўргатишга аҳд қилди.
Афсуски, кекса ота-онанинг орзулари рўёбга чиқмайдиган армонга айланди. Корина ҳаддан ташқари ялқов ва инжиқ қиз бўлиб ўса бошлади. У ўрмонни кўргани кўзи йўқ, қўзиқоринларни ёқтирмайдиган миттиой бўлиб, қизилбарг ёки марваридгул каби гиёҳларнинг ёнидан жажжи бурунчасини жийириб ўтарди. Гуллар ичида унга фақат қизил атиргуллар ёқади. Бу ўсимликнинг гулбаргларидан хушбўй мой олингани ёки ундан жуда лаззатли мураббо пиширилгани учун эмас, балки ниҳоятда гўзал ва нафис бўлгани учунгина Корина уларни яхши кўради. У атиргулни ўзининг қалин ўсган сочларига қадаб олиб, қишлоқда сайр қилиб юришга ҳамда одамлар унинг ҳусну латофатига завқ ва ҳавас билан боқишларига ишқибоз эди.
Отаси уни хол-хол қўзиқорин териш учун ўрмонга мажбурлаб олиб борганида Корина беш ёшда эди. Бундай қўзиқоринлар ўрмонда жуда кам учрар ва шу боис Когида бозорида жуда юқори қадрланар эди. Дило Новидан бошқа ҳеч ким уларнинг Рутубатли Ботқоқ ўртасидаги Қорақарағай оролида мўл бўлиб ўсиб ётганини билмас эди. У ерлар жуда овлоқ, хавфли, ботқоқдаги ёлғизоёқ йўл эса ниҳоятда тор эди. Бир қадамгина четга чиқсанг, бир зумда қора балчиққа сўрилиб кетасан – ҳатто қичқиришга ҳам улгурмайсан. Лекин Дило буталар ва чириган қарағайлар орасидаги ёлғизоёқ йўлни якка ўзи билар ва қизи ҳам уни яхши эслаб қолишини истар эди.
– Хол-хол қўзиқоринларни ой тўлган пайтда, айниқса, кучли ёмғирдан кейин териш керак, – деди Дило ўрмон сўқмоғида, Коринадан сал олдинроқда борар экан. – Холлари тиниқ рангли қўзиқорин қалпоқчаларини саватга эҳтиётлаб териш керак, қўзиқорин оёқчалари аввал булоқ сувида яхшилаб ювилади, кейин эса саватга марваридгул барглари билан аралаштириб солинади. Ойинг сенга ундан шифобахш дамалама қайнатишни ўргатади, у шамоллашда яхши фойда беради… Гапларимни эштияпсанми, қизим?
– Ҳа, эшитяпман,
