бор. Яхши нонуштага етади, кечки овқатга эса йўқ.
– Қурумсоқлигинг азалдан маълум. Бўл тезроқ, кетдик. Телефонингни оливол. Сеники ҳам меникига ўхшаш “Нокиа”нинг эски русумдагиси-ку, машинада қувватлантириб оласан.
– Сен ўзингнинг тойчоғингдамисан?
Диманинг эски “саккизлик” ВАЗ машинаси бўлиб, шаҳар бўйлаб учириб юрарди. Бу машинани тўрт ой олдин сотиб олганди.
– Агар анавунақа тиқинлар бўлмаса манзилингга йигирма дақиқада етказиб бораман,– ваъда қилди у. – Ҳайронман, шаҳар ҳокимиятдилар қаёққа қарашаяпти? Аҳвол шу тарзда кетаверса, яқинда кунимиз велосипедга қолади, шекилли.
Йигирма дақиқада етиб боришга улгуришмади-ю, ўттиз дақиқадан сўнг Дима Плавникнинг адвокатлик идораси қаршисида тўхташди. Ёнма- ён тизилган “БМВ” ва “Мерседес” сингари ҳайбатли машиналар ёнида Диманики ўйинчоққа ўхшаб қолди. Ҳашаматли идоранинг қабулхонасида уларни ўттиз ёшлардаги баланд бўйли, соч турмаклари ва пардозлари бежирим аёл кутиб олди. Унинг узун оёқлари шу даражада хушбичим эдики, ҳозирнинг ўзидаёқ бемалол гўзаллар кўригига чиқарса бўлаверарди. Бунинг устига юбкаси ҳам тиззасидан анча баландда эди. Эгнига тим қўнғир рангли ишбоп костюми кийган, сочи калта қирқилган, лабларига ёрқин рангли буёқ сурилган, чиройли сузилган қора кўзлар соҳибаси бўлмиш бунақа хонимлар ҳар қандай муссасанинг бебаҳо безаги саналади.
– Жаноб Шарипов, – аёл сўроқ эмас, тасдиқ маъносида мурожаат қилди.
– Шундай, бу менинг вакилим жаноб Сизов, – у сал довдираб турган Димани туртиб қўйди.
– Мен билан юринглар, – таклиф қилди аёл баланд пошнали туфлисида чаққонлик билан бурилиб, – Иосиф Борисович сизларни кутаяпти.
– Қандай гўзал-а, – хўрсинди Дима. У аёлнинг елкасидан келар, Ринат эса бўй борасида баравар эди.
Улар иккинчи қаватга кўтарилишди. Қабулхонада яна бир ёқимтойгина ёшгина аёл ва келувчиларга синчиковлик билан тикилиб қарайдиган ёш йигит бор эди. Сўнгра ўзларини кутишаётган хонага – адвокатнинг улкан иш бўлмасига киришди. Бу ерда идора соҳибидан ташқари яна икки нотаниш кимса ҳам бор эди. Иосиф Борисович Плавник ўрта бўйли, тепакал, ҳаракатчан юзли, ингичка қошли киши бўлиб, калта кузалган соқол ва мўйлови туфайли қиёфаси ёдда тез қоларди. У ингичка йўлли қора-кулранг костюм кийган, қўлини силкитганда бриллиантли тақма тугмалари ярқиллаб кўринди.
Қолган икки киши, чет элликлар бўлишса, бир- бирига ўхшаб кетарди. Бири – узун бўйли, қотмадан келган, қисқа тарашланган сочларига оқ оралай бошлаган, нафис ва қимматбаҳо кўзойнк таққан бўлса, иккинчиси – бўйи сал пастроқ, сочи ва кўзлари очиқ рангда, чап ёноғида чандиғи бор киши эди.
– Келинглар, келинглар, – ўрнидан сапчиб турди адвокат.
У меҳмонлар қошига чопиб бориб, қўлларини қисди ва доира стол атрофига таклиф қилди ҳамда меҳмонлар билан таништирди:
– Мистер Дрюмо – бу баланд бўйли, кўзойнаклиси, – мистер Лекларк – буниси чандиқли киши эди
Сўнг келувчиларни таништирди:
– Жаноб
