belirtmişti. Kesinlikle tardi değil. Resepsiyon görevlisine birkaç kez passaggio a livello diyerek kahvaltısını saat altıda istediğini belirttikten sonra eğer otel yönetimi bunu kabul etmezse başka bir otele gideceklerini söylemişti. Passaggio a livello, demişti babası ve resepsiyon görevlisi ona şaşkınlıkla ama fark edilir bir saygıyla bakmıştı.
Babasının bu davranışından sonra kahvaltılarını saat altıda yapmışlardı. Wallander daha sonra sözlükten passaggio a Iivello’nun ne anlama geldiğine bakmış ve hemzemin geçit olduğunu görmüştü. Babasının bu sözlerle aslında başka bir şeyler söylemeye çalıştığını varsaymış ama kurcalamamaya karar vermişti.
Wallander yağmuru dinledi. Geriye dönüp baktığında kısacık Roma gezisi sonsuz ve şaşırtıcı bir deneyim gibi görünüyordu. Sabah kahvaltısını altıda yapmak babasının tek saplantısı değildi. Büyük bir özgüven içerisinde oğluna kenti gezdirmişti. Wallander babasının bu yolculuğa yıllardan beri çıkmak istediğini biliyordu. Bu, Wallander’in katılmasına izin verilen kutsal bir yolculuktu. Wallander, babasının bu yolculuğunda gerek duyduğu parçalardan biriydi. Bu yolculukta Wallander’in tam olarak anlayamadığı gizemli bir şey vardı. Babası iç dünyasında daha önce deneyimlediği bir şeyi görmek için Roma’ya gitmiş gibiydi.
Roma’daki üçüncü günlerinde Sistina Şapeli’ne gitmişlerdi. Babası neredeyse bir saat boyunca şapelin tavanındaki Michelangelo’nun resimlerine bakıp durmuştu. Babası cennette içinden dua ediyor gibiydi. Birkaç dakika sonra Wallander’in boynu ağrımış ve başını indirmişti. Olağanüstü güzel bir şeye baktığının bilincindeydi ama babasının kendisine oranla o tavanda bambaşka şeyler gördüğü anlaşılıyordu. Wallander bir süre sonra babasının homurdanacağını düşünmüş ama yanılmıştı. Kendisi de ressam olan babası, ustasının yapıtlarını hayranlıkla ve saygıyla izlemeyi sürdürmüştü.
Wallander gözlerini açıp camdan dışarı yağmura baktı.
O akşam babasının bir sırrı olduğunu düşünmüştü. Wallander’e göre oldukça pahalı olan Via Veneto’daki restoranlardan birinde babasının ısrarıyla yemek yemişlerdi. Ne de olsa bu, onların birlikte yaptığı ilk ve son Roma gezisiydi. Yemekten sonra bir süre dolaşmışlardı. Hava oldukça güzeldi. Sokaklar kalabalıktı ve babası sürekli Sistina Şapeli’nin tavanından söz edip duruyordu. Otellerine dönerken iki kez yollarını yitirmişlerdi. Resepsiyon görevlisi babasının o çıkışından sonra onlara abartılı bir saygıyla davranmaya başlamıştı. Görevli anahtarlarını verdikten sonra onları başıyla selamlamıştı. Yukarı çıkmış ve birbirlerine iyi geceler diledikten sonra odalarına girmişlerdi. Wallander bir süre Baiba’yı düşünerek sokaktan gelen sesleri dinlemiş, sonra da derin bir uykuya dalmıştı.
Birden bir şey dürtmüşçesine uyanmıştı. İçinde bir tedirginlik vardı. Sabahlığını sırtına geçirip lobiye inmişti. Etraf sessiz ve sakindi. Gece görevlisi televizyon izliyordu. Wallander bir şişe maden suyu istedi. Gece görevlisi genç bir delikanlıydı. Wallander’e İlahiyat Fakültesi’nde okuduğunu, üniversite masraflarını çıkarmak için geceleri çalıştığını söyledi. Siyah ve dalgalı saçları vardı. Padova’lıydı. Adı Mario’ydu ve İngilizcesi kusursuzdu. Wallander elinde maden suyu şişesi lobide durarak Mario’ya babası gece lobiye inecek olursa ya da otelden çıkarsa hiç zaman kaybetmeden kendisini uyandırmasını söyledi. Delikanlı ona baktı. Başını evet dercesine sallayıp eğer yaşlı Sinyor Wallander gece yarısı dışarıya çıkarsa hiç zaman yitirmeden 32 numaralı odanın kapısını vuracağını söyledi.
Wallander’in içgüdüsel bir şekilde olmasını beklediği olay altıncı gece oldu. O gün Forum’a gitmişler, sonra da Doria Pamphili Galerisi’ni dolaşmışlardı. Akşamüstü de Villa Borghese’de bir süre dolaştıktan sonra restoranlardan birinde yemeklerini yemişlerdi. Wallander hesabı görünce şaşkınlıktan ağzı bir karış açık kalmıştı ama ne de olsa son geceleri olduğundan sesini çıkarmamıştı. Mutlulukla dolu yolculukları sona eriyordu. Babası yolculuğun başındaki gibi enerji ve neşe doluydu. Otele yürüyerek döndüler. Yolda bir kafeye girip kahveyle grappa içmişlerdi. Otele geldiklerinde anahtarlarını alıp odalarına çıkmışlardı. Wallander yatar yatmaz derin bir uykuya dalmıştı.
Odasının kapısı gecenin bir buçuğunda vuruldu. Önce bir an için nerede olduğunu anımsamakta zorlanmıştı. Gözlerini ovuşturarak yataktan fırlayıp kapıyı açmış ve gece görevlisi Sinyor Wallander’in babasının az önce otelden dışarı çıktığını söylemişti. Wallander telaşla giyinmişti. Babasına kolayca yetişmiş, onu belli etmeden izlemeye başlamıştı. İçgüdülerinde haklı çıkmıştı. Sokaklar daralmaya başladığında Wallander İspanyol Merdivenleri’ne doğru gittiklerini fark etmişti ama yine de babasına yaklaşmamıştı. Babası daha sonra o ılık Roma gecesinde basamakları çıkmış ve iki kulesi olan kiliseye doğru gitmeye başlamıştı. Wallander ağır adımlarla babasını izlemişti. Babası orada yaklaşık bir saat kadar kalmıştı. Sonra da ağır adımlarla basamakları inmişti. Wallander babasını izlemeyi sürdürmüştü. Bir süre sonra Trevi Çeşmesi’ne gelmişlerdi. Babası omzunun üstünden çeşmeye bozuk para atmamış ama dalgın gözlerle büyük ve görkemli çeşmeden akan suya uzun süre bakıp durmuştu. Loş ışıkta Wallander babasının gözlerinin parladığını görebiliyordu.
Daha sonra da babası otele dönmüştü.
Ertesi gün Alitalia Havayolları’yla Kopenhag’a uçtular. Babası İtalya’ya gelirken yaptığı gibi yine pencere kenarında oturuyordu. Limhamn’a giden feribota bindiklerinde babasına yolculuktan memnun kalıp kalmadığını sormuştu. O da evet dercesine başını sallayıp bir şeyler mırıldanmıştı. Wallander bunun mutluluk homurtuları olduğunun farkındaydı. Limhamn’da Gertrud onları karşılamıştı. Arabayla Wallander’i Ystad’da bırakmışlardı, daha sonra Wallander her şeyin yolunda olup olmadığını öğrenmek için telefon ettiğinde Gertrud babasının stüdyoda çalıştığını ve her zamanki gibi gün batımının resmini yaptığını söylemişti.
Wallander yataktan kalkıp mutfağa giderek kahve yaptı. Babası acaba neden İspanyol Merdivenleri’nde oturmuştu? Çeşmenin başında dururken aklından neler geçiriyordu? Bu soruların yanıtlarını bulması olası değildi. Yine de babasının gizemli iç dünyasına az da olsa girebildiğinin bilincindeydi ve Roma’da o gece neden tek başına yürüyüşe çıktığını soramayacağını da çok iyi biliyordu.
Kahve olurken banyoya gitti. Ne denli sağlıklı ve enerjik göründüğünü sevinçle fark etti. Saçları güneşten açılmıştı. Hamur işlerinden belki biraz kilo almıştı yine de banyodaki basküle çıkmadı. İşin en önemli yanı kendini iyi ve dinlenmiş hissetmesiydi. Bu yolculuğa çıktığı için mutluydu.
Birkaç saat içerisinde yeniden eski yaşamına döneceği gerçeği bile onu tedirgin etmiyordu. Genellikle tatilden sonra emniyetteki işine dönmek zor gelirdi. Son yıllarda bu daha da zor gelmeye başlamıştı. Zaman zaman başka bir iş bulmayı, bir güvenlik firmasında çalışmayı ciddi ciddi düşündüğü oluyordu ama sonuçta o bir polisti ve bu, sonuna değin de böyle gidecekti. Başka bir iş yapması söz konusu bile değildi.
Duş yaparken bir yandan da geçen yazı, İsveç’in Dünya Kupası’nda elde ettiği zaferi ve kurbanlarının kafa derilerini yüzen seri katili düşünüyordu. Roma’da geçirdiği bir hafta boyunca bunları kafasından atmayı başarmıştı.
