итүчеләрне, саклаучыларны ашату белән интендант взводы шөгыльләнә: учак хәстәре, бәрәңге пешерү, ипи кисү, чәй эчертү – алар өстендә. Барысы да исәпләнгән, чөйләнгән-көйләнгән. Һөҗүм итүчеләрнең авылдан өстерәп менгән озын баскычлары да бихисап иде.
Уен башланырга сигнал биреп, ракета чөелүе булды, биш-ун минуттан уен бетте дә. Шунысы кызык: 7 класстагы Рафаил: «Үтерә генә күрмәгез, сатылам!» – дип кычкырып, һөҗүм итүчеләр ягына чыкты. Аның инде өч ел буе дусты Миннәхмәт укыган класска күчәсе килә, һич җае гына чыкмый иде.
Бөтен эшне «Аҗаган» уены кагыйдәләрен укымаган, әллә сакламаган, Бөек Ватан сугышы белән чагыштырганда чүпкә санаган мәктәп директоры бозган икән. Ул һөҗүм итүчеләрдән торган утыз кешелек удар төркем оештырган да, крепостьны тылдан алу өчен, әйләнгеч урман юлыннан җибәргән. Партизан-диверсантлар уен башланганчы ук юлга чыккан, берничә чакрым кар ерып, крепостьның тылына төшкән, урман эчендә сигнал ракетасын шакаллар кебек көтеп ятканнар.
Ракета оча гына, уен шарты буенча тылдан һөҗүм көтмәгән гарнизонны аптырашта калдырып, ике яклы һөҗүм башлана. Габделхәй Васыйловичның коточкыч тавышы да берни майтара алмый. Дәһшәтле крепость алына һәм тар-мар ителә.
Әллә кайдан директорга ысылдап килгән Габделхәй Васыйлович: «Уеныгыз уен түгел, мәче ние», – дип, авыз тутырып әйтә дә кул селтәп, төшеп китә.
Директор: «Сугышта алай булмый ул, ха-ха-ха!» – дип акланырга маташса да, «Аҗаган» турында сүз чыкса, йөзе кара көйгән Габделхәй Васыйлович теге гыйбарәне генә ысылдый иде: «Уеныгыз уен түгел…»
Өй кыегыннан, болдыр түбәсеннән, ат сарае саламнарыннан чәнти бармак нечкәлегендәге, баздагы бәрәңге үсентесе сыман гына җылы бозлар чөмгереп чыкты. Аны Миннәхмәт күрмәгән дә булыр иде. Түбәнге зират елгасында аунамаган бер уйгылны калдырмыйча, буран малае булып кайтты ул. Әнидән эләгә инде, шулай да кагылганын каккалап, кырылганын кыргалап, салынганын салып, бозланып каткан чалбар балакларын яньчеп-сындырып, сау-сәламәт хәленә кайтарырга азапланганда, муенына тамчы тамды. Мунча ташы кебек кызган тәнне ул калтыратып җибәрде дә, Миннәхмәтнең башында даһи уй туды, әнине өйдән чакырып чыгарып, язның беренче бозын күрсәтим әле! Яз килә икән бит! Март азагында чаңгы ярышына барасы бар анысы. Ләкин эш андамыни? Тамчы тама!
Малайның әсәрләнеп өйгә керүе булды: «Әни, әйдә, бернәрсә күрсәтәм!» – дип кычкыруы булды.
– Кая әле, кая әле, кем кемгә күрсәтер әле монда, – дип, уклау йомарлап чыккан Фәйрүзәтти, малае күрсәткән нәни генә бозны кулы белән сыйпап, кеткелдәп көлеп тә җибәрде.
– Күрсәң, син генә күрәсең инде, улым. Күренерлеге дә юк бит әле моның, – дип, малаеның сизгер йөрәгенә, нечкә күңеленә куанып, уклавын кая куярга белмичәрәк торды да кисмәктәге онга кадады.
Миннәхмәтнең өстеннән киемнәрен кәлтә кабыгын салдырган сыман кубарды да мич башына сөяп куйды. Чалбар да шунда басып тора.
Табынга бер
