ruhumuz geçmiş devirlerin sonsuz derinliklerine dalarak ve bir düşüncenin imparatorluk harabeleri üstünde bile kalıp yaşayabileceğini bildirerek kendisinin ölmezliği hissini verir. Bunun için Paul ile Virginie’nin bayrak direği yerine kullandıkları bu küçük ağaca Horatius’tan şu beyitleri kazıdım:
“… Fratres Helena, lucidas sidera,
Ventorumque regat pater,
Obsrictis aliis praeter lapiga.”
Sizler gibi güzel bir yıldız olan Helene’nin kardeşleri ve rüzgârların babası kılavuzunuz olsun ve sizin için yalnız sabah rüzgârını estirsin.
Vergilius’un şu beyitini de bir tatamak ağacının kabuğuna kazıdım (Paul bazı kere onun altına oturur ve uzaktan dalgalı denize bakardı.):
“Fortunatus et ille deos qui novit agrestes!”
Bahtiyarsın oğlum ki Tanrı’nı tabiatın sinesinde buldun!
Nihayet şu beyiti de ailenin toplantı yeri olan Madam de la Tour’un kapısının üzerine kazıdım:
“At secura quies, et nescia faîtere vita.”
Burada temiz bir vicdan ve aldatmak bilmeyen hayat vardır.
Bunları hep Latince yazıyordum. Fakat Virginie benim Latincemden hoşlanmıyordu. Kendi bayrak direğinin altına kazıdığım yazıyı fazla uzun ve bilgince buluyordu. Mesela bu son beyitin yerine “daima muzdarip fakat sadık ve vefalı” denmiş olsa daha uygun olacağını söylüyordu.
“Bu söz…” dedim. “daha ziyade faziletin remzi olmaya yaraşır.” Yüzüme baktı ve kızardı.
Bu iki mesut aile, ruhlarındaki incelikleri bütün muhitlerine de aşılıyorlardı. Görünüşte bayağı sayılacak şeylere en ince manalar taşıyan isimler vermişlerdi. Paul ile Virginie’nin ara sıra gidip dans ettikleri bir yer vardı. Muz, portakal ve gül fidanları ile çevrilmiş olan bu çimenlik ortası “Konkordiye” adını almıştı. Gölgesinde Madam de la Tour’la Marguerite’in ilk defa olarak birbirine başlarından geçen felaketi anlattıkları yaşlı ağacın adı “Silinmiş Gözyaşları” idi. Buğday, nohut veya çilek yetiştirdikleri küçük tarlalara “Bretanya, Normandiya” isimlerini vermişlerdi. Domingue ile Marie de hanımlarına bakarak Afrika’da doğdukları yerlerin “Adgola, Foullepointe” diye isimlerini sepet örnek için yetiştirdikleri iki sazlığa vermişler ve oraya bir de bal kabağı dikmişlerdi. Yurtlarından ayrı düşen bu aileler memleketlerinin mahsullerini bu uzak yerlerde yetiştirerek gurbet acılarını azaltır ve yurtlarına ait tadı, hülyalarını böylelikle beslemiş olurlardı. Ah! Ben burada ağaçlara, kayalara, pınarlara verilmiş ne isimler bilirim ki şimdi yerlerinde yıkıntıdan başka bir şey kalmadığı için eski Yunan harabelerini hatırlatırlar ve insanı rikkate getiren isimleri kalmıştır.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
