Saateker İrecep, Galatasaray bir gol attı mı, İrecep Âdem’in karşısına geçer, davulun önünde sekerek oynar, olmadık oyun çıkarır, bol da bahşiş verirdi. Galatasaray maçlarını davul zurna eşliğinde izlemeyi Saateker İrecep icat etmişti.
Maç sözünü duyunca, Âdem’in gözleri bir daha parladı:
“Gene maç mı var ağam,” dedi “Aha Güççük Bekteş’inen emrinizdeyim. Ne zaman ferman ettiniz de Âdem boynunu kılıca vermedi gurban olduklarım…”
Âdem, oğlu Bekteş’e bağırdı:
“Bekteş! Davulu, zurnayı kap da gel, gene maç varımış…”
On beş gün önce Galatasaray İtalyan Gâvuru ile bir maç daha oynamış, maç iki iki berabere bitmişti. O gün Galatasaray’ın her atağında Âdem ile Güççük Bekteş ortalığı bir birine katmış, Galatasaray gol attıkça coşan gençler, davulun üstüne para yağdırmışlardı. Âdem çomağı davulun ortasına vurdukça ‘göo binlikler’ yerlere savrulmuştu…
Her meclisin adamıydı Âdem. Vardığı yer topal ise yeker, kör ise şaşı bakardı. Ulu bir abdaldı babası: Güngörmüş, kahır çekmiş, feleğin çemberinden kırk kere geçmiş Kör Bekteş… Âdem onun oğluydu ne de olsa. Onun rahle-i tedrisinden geçmişti yıllarca. Küçük bir çocukken, düğünlere gittiğinde ahırlarda, tandır damlarında, babası ile koyun koyuna yatmıştı. Ağalar ne isterse yapardı Âdem. Köçek isteseler, belindeki kaşıklarını çıkarır, tebdili kıyafet eder köçek olurdu hemen…
Bu kez ağalar, Âdem’ in bir taraftar olmasını istiyorlardı, Âdem de çoktan ateşli bir taraftar olmuştu. Neylesin, hava kıştı, ekmek de düğünlerden yeşil sahaya kaymıştı. Bir Galatasaray taraftarı olmasa felekten gol yiyip duracaktı zavallı…
On beş gün önceki maçın, daha ilk dakikalarında futbol terimlerini hemen öğrenip, kendi diline çevirmişti Âdem.
“Hopsayit, santirifor, penaltı, avut, sitoper, pavül, libero…” Hepsini bir çırpıda öğrenmişti. Daha o günden, gençlerin kendinden ne beklediklerini sezip maçtaki olaylara müdahale etmeye başlamıştı bile. Gençler de zaten Âdem’in maça müdahil olmasını istiyorlardı.
On beş gün önceki maç İtalya’da oynanıyordu. Galatasaray iyi oynuyordu, gençlerin keyfine diyecek yoktu. Hakem de iyiydi! Genellikle Galatasaray lehine kararlar veriyordu. Gençler sürekli hakeme sitayişte bulunuyor, hakemi alkışlıyorlardı:
“Bravo hakeme!”
“Vay aslanım!”
“Bizim Kaman’da doğmuş büyümüş canım.”
“Bravo, bas kırmızı kartı.”
“At dışarı o Gara’yı.”
Gençler seslerini yükselttiğinde, Âdem davula bir iki çomak döşeyip söze giriyordu:
“Gurban olduklarım, ben deyim de siz inanmayın. Valla-ha da billaha da bu hakemin babası Türk! Aha buruya yazıyom, hemi de bizim Alamancılardan. Bakın hele favülü gene bize verdi yavu.”
“Babası Türk mü?”
“Hee gurban olduğum, Vallaha Türk!”
“Babası kim Âdem? Kaman’dan mı?”
“Kim olacak canım, şanımızı Avrupa’ya yayan Kart Tayır Emmi…”
“Olmaz, yanlışın var Âdem..”
“Kurbanınız oluyum şunun navrağına bir bakın hele. Heç gâvur siması var mı? Aynı bizim Kart Tayır Emmi’ye benziyo. Vayy gurban olduğum Tayır Ağa! Kim bilir bu hakemin anasından ne kadar hayır duva aldı, kaç gece kulucunu kırdı kim bilir. Onun serptiği tohumun hayırını görüyok uşaaak.”
“Penaltı da verir mi Âdem?
“Hakan kalenin önünde yıkılsa, penaltı da verir vallaha. Bir kaşık kan ucu ne de olsa, emmioğluyuk yav…”
“Gol durumu, Hakan, Hakan kaleye gidiyor!”
“Vur ulan! Vur!”
Hakan kalenin önünde düşüyor, gol kaçıyor, Kahvedekiler önce ayağa fırlayıp sonra yerlerine oturuyorlardı. Hakan gol kaçırdıkça Âdem de iç geçiriyordu:
“Dermanı kalmamış Hakan’ın yavu, sabahınan vite yağı mı yemiş bu?”
O gün kahvedekiler hop oturup hop kalkıyordu. Galatasaray gol attıkça Âdem ortada dönüyor, davulu Saateker İreceb’in önünde dövüyordu. “Goool!” sesleri, davul zurna sesleri birbirine karışıyordu…
O gün, maç berabere bitse de, Galatasaray iki gol atmış, Âdem de ekmeğini futbol topundan çıkarmıştı.
Abdallar Mahallesi’nden soğuk geceye karışıp inen taksiler, Karaca’nın kahvesine gelip durdular. İçerisi yine çok kalabalıktı. Âdem, oğlu Güççük Bekteş’in ustaca çaldığı kırık havalar eşliğinde, davulunu başının üstünde çalarak girdi kahveye. Gençler Âdem’i görünce, yel değmiş ekin gibi dalgalandı, kalkıp Âdem ile oynamaya başladılar, kahve düğün evine döndü.
Kısa bir sessizlik oldu. Maç başlayacaktı. Âdem ile Güç-çük Bekteş on beş gün önceki yerlerini aldılar. Sunucu, görüntüler eşliğinde oyuncuları sayıyordu:
“Taffarel, Kaptan Bülent, Popescu, Fatih, Ümit, Okan, Emre, Hakan… Hagi! …
Gençler, Hagi adını duyunca büyük bir uğultu koptu kahvede. Hagi’ye övgüler yağdırıyorlardı.
“Aslanım!”
“Koçum!”
“Bu akşam, bütün İtalya gelse durduramaz Hagi’yi…”
“Bütün İtalya’yı çapraz koşturur bu gece…”
Âdem de, kendisini duyuyormuş gibi çomağını doğrultmuş, ekrandaki Hagi’ ye bağırıyordu:
“Haciiii! Evdeki uşaklar, benim davuldan önce senin ayağana bakıyo. Gurban oluyum bu gâvurlarınan anca sen başa çıkan… En az iki gol bekliyom haaa!”
“Hagi gol atamaz bu gün, aha buraya yazıyom Âdem.”
“Ağzından yel alsın gurban olduğum. Evde Bekteş Usta’nın tütünü yok vallaha…”
Gülüşmeler arasında maç başladı…
Güççük Bekteş, zurnası tetikte, hayran hayran maçı izliyor, bir yandan da kalabalıktaki insanları süzüyordu. Kim bilir kendi çocuklarına neler anlatacaktı. Âdem, kulaklarını gol sesine yatırmış, toplayacağı bahşişleri düşünüyor, ara sıra kalabalığın tepkisine ortak oluyordu.
İtalyan takımındaki zenci oyuncunun yaptığı sert harekete sinirlendi gençler, küfürün
