beni sirenlerle-klaksonlarla,Ve koşuyorum… Ama ben kendimi kaybederim,
Şiir dönüştüğünde, sisli asırları geçerek
Çayırlarla yel değirmenlerine, karlar altında bir kulübe,
Ve boyun eğdiğinde, kadere…
Rus Şiir Sanatında Şiirin ve Şairin Gölgeleri-II
Paul Valery şairin amacını “Şair, dil içinde dil yaratmak için yaşar” şeklinde tanımlamıştır. Pek çok şair varoluş amacını anlatırken şiire başvurmuştur. Ancak şiir onlar için asla bir araç değil, amaçtır. Kendilerini diğer insanlardan ayıran noktanın, dünyaya şiir yazma amacıyla gelmek olduğunu belirtmişlerdir. Amaçları şiire ulaşmaktır. İnsanlardan farklı olduklarını
‘Ah uçurum! Ayırıyorsun onlardan beni,
Yaşıyorum, kendimi hiç anlatamadan insanların arasında,
O kadar az paylaştım ki sevinç ve hüzünlerini’
şeklindeki mısralarla dile getirmişlerdir.
Şairler için şiir yazmanın ilk ve en önemli aşaması kuşkusuz ki, ilham anıdır. Şiirlerinde ilham anının gelişini ‘uzak vadilerden gelen ritmik sesle’, ‘kıvrana kıvrana gelen hayaletler’ veya ‘rüyanın sesinin çağırması’ olarak anlatmışlardır.
Şiiri ise çok farklı şekillerde tanımlamışlardır. Onlara göre şiir “yıldızların yasası ve çiçeğin formülü” gibidir. Yani, o kadar güzel ve kusursuzdur. Şair, hayat karşısına zorluklar çıkarsa dahi şiir yazmaktan vazgeçmeyen, ilham ile dolup taşan kişidir.
‘Ben dünyaya Güneşi görmek için geldim.
Ama gün bittiyse eğer,
Ölüm saatinde,
Ben yine şarkılar söyleyeceğim Güneşe!’
Dmitriy Merejkovskiy
Дети ночи
Устремляя наши очи
На бледнеющий восток,
Дети скорби, дети ночи,
Ждем, придет ли наш пророк.
Мы неведомое чуем,
И, с надеждою в сердцах,
Умирая, мы тоскуем
О несозданных мирах.
Дерзновенны наши речи,
Но на смерть осуждены
Слишком ранние предтечи
Слишком медленной весны.
Погребенных воскресенье
И, среди глубокой тьмы,
Петуха ночное пенье,
Холод утра – это мы.
Наши гимны – наши стоны;
Мы для новой красоты
Нарушаем все законы,
Преступаем все черты.
Мы – соблазн неутоленных,
Мы – посмешище людей,
Искра в пепле оскорбленных
И потухших алтарей.
Мы – над бездною ступени,
Дети мрака, солнца ждем,
Свет увидим и, как тени,
Мы в лучах его умрем.
Gecenin Çocukları
Gözlerimizi dikerek aydınlanan doğuya,
Üzüntünün, gecenin çocukları
Bekliyoruz peygamberimiz gelecek mi acaba?
Kalplerimizde umutlarla,
Yaşanmamışı hissediyoruz,
Yaratılmamış dünyaları,
Canımızdan can vererek özlüyoruz.
Konuşmalarımız cesur,
Ama ölüme mahkum.
Oldukça yavaş gelen ilkbaharın,
Fazlasıyla erken habercisiyiz.
Ölülerin dirilişi,
Derin karanlıklar içindeki,
Sabahın ayazı-hepsi betimler bizi.
Uçurumun kenarındaki adımlarız,
Güneşi bekliyoruz, karanlığın çocuklarıyız.
Işığı görüyoruz, ve sanki parçalanan bir gölge gibi,
Işığın içinde can veriyoruz.
Marina Tsvetayeva
Стихи растут
Стихи растут, как звезды и как розы,
Как красота – ненужная в семье.
А на венцы и на апофеозы —
Один ответ: «Откуда мне сие?»
Мы спим – и вот, сквозь каменные плиты,
Небесный гость в четыре лепестка.
О мир, пойми! Певцом – во сне – открыты
Закон звезды и формула цветка.
Şiirler de Büyür
Şiirler de doğar, tüm güller ve yıldızlar gibi,
Hiç kimse için gerekli olmayan güzellik gibi,
Tüm bu övgülere ise tek bir cevabım var:
“Bütün bu güç bana nereden geldi?”
Biz uyuyoruz- ve işte, taş yığınların içinden,
Beklenmedik bir misafir gökten düşüyor sanki,
Dünya anla! Bir melodi geçer tüm düşlerden,
O ki, yıldızların yasası ve çiçeğin formülü gibi.
Konstantin Balmont
