yüz göremediği için işte hep lakırtıları o çıkarıyor.”
Babası: “Tayfur’un hâli mahallece malum. O her kadının peşinden havlayan sırnaşık bir köpeğe benzer. Fakat seni Tayfur’la değil, başka bir gençle söylüyorlar.”
Lemiye: “Kim imiş o genç?”
Babası: “Feylesofun büyük oğlu Vahit…”
Bu adın söylenmesiyle sanki birdenbire sıcak bir rüzgâr esmiş gibi, yine yüzü kızaran Lemiye şu kısa cevabı verdi:
“İftira…”
Babası sustu. Karı koca bakıştılar. Cevap doğru mu? Sanki birbirinden onu anlamak istiyor gibiydiler. Lemiye’nin göğsünde bir heyecan kaynaştı. Duramadı, kısa cevabına şu sözleri ekledi:
“İftira atmak için mahallenin en namuslu, en uslu gencini seçmişler.”
Bu gereksiz, bu övücü müdafaadan kuşkulanan Hurşit Efendi büyük bir şaşkınlıkla:
“Mahallenin en namuslu genci Vahit midir?”
Lemiye hararetle:
“Evet…”
“Maymunlukları, şeytanlıkları, edepsizlikleri, dinsizlikleri yedi mahalle aşırıya kadar dillerde gezen bu melun ailenin avukatlığına kalkışmandaki sebebi bana söyler misin?”
“Söylerim… Doğruya şahit olmak, hakka saygı…”
Hurşit Efendi bir cigara yaktıktan sonra:
“Lemiye biliyorsun ki mahallede o aile kimse ile görüşmez gibidir. Bir adamın doğruluğu, eğriliği denemekle anlaşılır. Senin Vahit’le ne alışverişin var ki böyle bir hüküm vermek cesaretini gösteriyorsun?”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
