суви соз анҳор.Чўллаб, оғир нолиган
оғочларнинг шамоллар
чавақлаган кўзларидан
томар жонсиз япроқлар.
ҚУЁШ БОТИБ КЕТДИ
Қуёш ботиб кетди. Оғочлар
ҳайкаллардай хаёлчан.
Йиғилган дон.
Чархпалаклар
хомуш тин олган.
Бир қишлоқи ит
Зуҳрога суқланиб ҳадеб акиллар.
Ҳали ўпилмаган қиздай иболи
Зуҳро улкан олма каби ярқирар.
Ёмғир тулпорлари – искаптопарлар
учиб юрар. Ҳаво дим.
Улкан Пенелопа ойдин кечани
тўқий бошлади нурдан.
«Ухланг, бўри келиб қолади» –
қўзиларин ухлатар қўйлар.
«Дугоналар, куз келдими», –
гул овози титраб сўйлар.
Чўпонлар ҳам подани
ҳайдаб олис тоғдан қайтдилар,
эски ковоқхона остонасида
болакайлар ўйнар пайтида
бинолар ёдлаб олган
ишқий лапарлар ҳам
қайта-қайта айтилар.
(БИР ДИЛЛАРКИ, ДИЛЛАР)
Бир дилларки, диллар –
мовий анвор бор,
сўлиган саҳарлар
вақт барглари аро.
Диллар бор қадимги,
соялар, йиллар
соғинчу дардларин
яширган диллар.
Яна бир дилларда
қўрқинч шарпалар,
мевалар қуртлаган,
намчил дафъада
эшитилиб қолар
гоҳо олис сас –
куйган фарёд саси,
қора оқимдай,
бўсасиз, ноласиз –
ўчган хотира.
Дилимни балоғат
тергайди кўпдан,
энди мавҳум сирдан
руҳим-да тўзар,
Уйқу ғажиб қўйган
ғўрлик тошлари
хаёлнинг тубига
отила бошлар.
Худодан узоқсан
дейди ҳар бир тош.
ҚАРИ КАЛТАКЕСАК
Ёлғизоёқ сўқмоқда
миқти калтакесак – чол
(тимсоҳнинг қариндоши)
сурарди роса хаёл.
Яшил суртукли бу зот
келбатида шайтон ҳам
роҳибга ўхшашлик бор.
Хўп мулойим,
бўйнида
оҳорланган оқ ёқа,
такаббур ва хотиржам
бир олим каби боқар.
Омадсиз артистнинг
кўзларидай кўзлари
сўнаётган оқшомни
ачиниш-ла кузатар.
Дўстим, узр, мумкинми,
кичкина савол берсак,
нега фақат оқшомда
ҳассасиз сайр қилмоқ
ёқар, Дон Калтакесак?
Қаригансиз, сал ўйланг,
сизни бирор тун-пунда
қишлоқ шумтакалари
ранжитмоғи мумкин-да.
Не излайсиз сўқмоқдан
самарасиз ўй суриб,
чаламулло файласуф,
қорайиб бўлди ғуруб.
Қаранг, ёз таровати
бино қилган шарпалар
човутлари осмонни
йиртибди бир лаҳзада.
Сўнаётган осмондан
садақа
