айтяпман…
Шоислом бу хонадон соҳиби билан шу ерни сотиб олаётган харидор эканини тушунди. Ўрнидан туриб яширинмоқчи бўлди. Уни ўғри деб ўйлашади. Аммо у улгурмади. Хонага анавилар кириб келишди. Уни кўриб, хонадон эгаси қўрқиб ортига тисарилди.
– Ие? Сиз кимсиз? Қандай қилиб бу ерга келиб қолдингиз?
– Мен… Мен… Ўзим ҳам билмайман? – деди у. – Бир аёл… оқ кўйлак кийган аёл… – Шоислом гапириб ҳам улгурмаганди, уй эгаси «жим бўл» ишорасини қилди.
– Ҳа, мен унга сумкасини кўтаришиб юбордим…
– Худо ҳақи, овозингизни ўчиринг! – унинг ёнига келиб вишиллади уй соҳиби.
Шоислом унга ҳайратланиб қаради. У «шошмайтур, ўзим тушунтириб бераман», дегандай имо қилди.
– Бу киши… устами? – сўради харидор.
– Иҳм… жиян бу? Студент! Уй эгасиз қолган бўлса, қараб турибди, – жилмайганча Шоисломнинг елкасига қоқиб деди уй эгаси.
Йигит бу одам нега унинг айбини яшираётганига, жилла қурса, бу уйга нима учун бесўроқ кирганини ҳам суриштирмади. Гўё бу одатий ҳолдек. Улар, яъни уй соҳиби билан харидор анча пайтгача баҳслашишди. Бир тўхтамга келолмай, чиқиб кетишди. Орадан бир мунча вақт ўтиб, уй эгаси тунд қиёфада уйга қайтиб кирди.
– Ҳой, ошна, қани буёққа келинг-чи?
Уй атрофини айланиб юрган Шоислом равон айвонга чиқиб, ўзини Йўлдош ака деб таништирган уй эгасининг рўпарасига келиб ўтирди.
– Хўш, қани энди тушунтиринг-чи, ошна, нима бўлди ўзи?
Шоислом гапни нимадан бошлашни билмай, каловланиб қолди.
– Ҳалиги… у қиз… Дилбар билан вокзалда танишиб қолдим.
– Сумкаларни кўтаришиб юборинг, Қизил деҳқонда тураман, дедими?
– Ҳа, шунга ўхшаш, – «сиз қаердан биласиз?» дегандай уй эгасига ҳайратланиб қаради Шоислом.
– Бир-икки марта тунда учратиб қолдингми? Кейин у сени шу ергача бошлаб келдими?
– Унга қўполроқ гапириб қўйдим, шекилли, хафа бўлиб кета бошлади. Ортидан қувдим… – Шоислом қора терга ботди. – Кейин… унинг шу ёққа кириб кетганини кўриб, кирдим мен ҳам. Уни… уни кўриб… у бирдан ўзгариб қолди. Алжирагандай ғалати гапларни гапирди. Дори ичволганмикин, деб ўйладим. Унақага ўхшамасди. Ёмғир ёға бошлади. У эса қўрқиб кетди. Ҳозир анавилар келади, пулини сўрайди, деди. Кейин… – Шоислом узук ҳақида айтмоқчи эди. Қизнинг «буни мен берганимни ҳеч кимга айтманг», деганини эслаб, узук тақилган бармоғига бир қараб қўйди-ю, индамади.
Йўлдош ака унинг ҳикояларидан ажабланмади. Лекин қорайиб, қовоғи уюлиб борарди. Оғир хўрсинди.
– Минг лаънат ҳаммасига! – деди у тутоқиб. – Домлалари ҳам, экстрасенслари ҳам ҳеч бало қилолмабди-ку!
Йўлдош ака қарсиллатиб столга урди. Шоислом чўчиб тушди.
– Сиз… сиз уни танийсизми? Дилбарни?
– Шуни деб уйни сотолмаяпман. Лаққи кампирлар айтиб қўйяпти. Тайинласам ҳам! Оғзини ёпсанг, кети билан гапиради булар.
Шоислом
