ён усё адмахваецца, жартуе, што ў замку не хопіць месца для яго бібліятэкі.
– Ха, у гэта можна паверыць.
– Па мне, дык ён папросту не хоча пакідаць свой дуб. Кажа, такога больш няма нідзе.
– І гэта праўда.
– Мы ужо і выкапаць яго прапаноўвалі. Браты Вярнідуб і Вярнігара былі згодныя нават дапамагчы з яго пераносам, але ж – не, ён і на гэта не згодны. Ды і шчыра кажучы, я і сам сумняваюся, што ў нас атрымалася б тое зрабіць. Вы ж таксама там былі, усярэдзіне.
– Разумеем, пра што вы. Ён насамрэч незвычайны.
– Пра што і гаворка. Таму, як ёсць патрэба ў мудрай парадзе – мы на коні, і да яго. Альбо галубінай поштай лістуемся. Калі як. Дарэчы, коней мы вам таксама дамо, не пешшу ж вам дабірацца. Цяпер у нашым каралеўстве супакой, можна за дрэвамі ад чужынцаў не хавацца, – усміхнуўся ён.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
