girişine benziyordu. Giriş oldukça dar ve basıktı. Üstelik toprak tam orada çökmüştü. Mağaranın zemini, ormanın zeminine göre bir iki metre aşağıda kalıyordu.
Batı öylece dikilip aşağı baktı. Elini çenesine dayayıp, “Pufi sincabın peşinden koşarken bu çukuru fark etmemiş olmalı.” dedi. “Ya da geç fark ettiğinden zamanında duramayıp içine düştü. Toprak kaydığı için de yukarı çıkamadı demek ki.” Konuyu açıklığa kavuşturduğunu düşünüyordu.
Batı’nın açıklaması kızı ilgilendirmiyor gibiydi. “Nasıl düştüğünü bilemem. Nerede bulduğumu sordun, ben de gösterdim. Hem artık siz de kaybolmadan evinize gitseniz iyi olur.” Sözleri biter bitmez arkasını döndü ve koşarak ağaçların arasında gözden kayboldu.
Ardından bakakaldım. Bu kız kim olduğunu sanıyordu? Sadece ukala değildi, aynı zamanda terbiyesizdi de.
Batı, “Bisikletleri bıraktığımız yere dönsek iyi olur.” dedi. Onu sessizce onayladım. Saatlerdir Pufi’yi bulmak için oradan oraya koşturup yorulmuştuk. Kim bilir bisikletleri bıraktığımız yeri bulmak için daha ne kadar yürüyecektik.
Neyse ki korktuğum başımıza gelmedi. Bisikletleri kısa bir süre sonra bulduk. O patika benzeri dar yola çıkmamız yetmişti. “İşte buradalar!” diye sevinçle bağırdım.
Batı, “Demek ki doğru yönde ilerledik.” diye sevincime katıldı. Ancak bu sevinç kısa sürdü. Bizi tatsız bir sürpriz bekliyordu. Batı’nın bisikletinin arka lastiği patlamıştı.
Batı bisikletini yere yatırıp tekerleği evirip çevirdi. “Yolda patlamış olmalı.” diyerek yüzünü buruşturdu.
“Eve kadar yürümemiz gerekecek.” diye inledim. Kendimi oldukça yorgun hissediyordum.
Batı, “Sen Pufi’yi alıp bisikletinle dönebilirsin.” diye atıldı. “Yolu izlersen kaybolmadan Çörek Hanım’ın evine varırsın.”
“Saçmalama!” diye söylendim. “Seni tek başına bırakacak hâlim yok!” Bunun üzerine Batı’nın yüzüne hafif bir gülümseme yayıldı. Ben önde Batı arkada, Pufi ise ayaklarımızın dibinde hemen yola koyulduk. İkimizin de konuşacak hâli yoktu.
Neden sonra, “Kızın adını bile sormak aklımıza gelmedi.” dedim.
Batı, “Fırsat vermedi ki!..” diye karşılık verdi. “Pek öyle arkadaş canlısı birine benzemiyordu. Kim bilir belki de hiç arkadaşı olmamıştır. Yalnız insanlar, huysuz olurlar!”
Batı’nın da benimle aynı fikirde olmasına memnun oldum. Demek ki kızı geçimsiz bulan bir tek ben değildim.
Çörek Hanım’ın evinin kapısının önünde nalburun minik kamyonetini görünce, “Valizim geldi!” diye sevinçle bağırdım. Adımlarımızı hızlandırdık.
Tam kapının önünde nalburla karşılaştık. Ben adama teşekkür ederken, Batı nalburun kamyonetiyle orada olmasını fırsat bildi; bisikletinin lastiğini gösterdi.
Nalbur düşünceli bir tavırla alnını sıvazladı. “Dükkânı kapatmıştım…” dedi. Ardından Batı’nın yüzünün hafifçe asıldığını görünce, “Ama seni patlak lastikle bırakmam doğru olmaz, değil mi?” diye ekledi. “Hadi, senin külüstürü kamyonete yükleyelim.”
Kamyonet bahçeyi ardında bırakırken, kucağımda Pufi’yle eve daldım. Köpeğimin hâlini fark eden Çörek Hanım, “Birinin iyi bir banyoya ihtiyacı var.” diyerek güldü.
Pufi, “banyo” lafından hiç hoşlanmamıştı. Huysuzca havladı. “Bugün başka huysuzca davranışlar görmek istemiyorum!” diyerek söylendim. Çünkü o kızın ses tonu hâlâ kulaklarımda çınlıyordu.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
