Пераслед мінулага. Дмитрий Максимович Акулич

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Пераслед мінулага - Дмитрий Максимович Акулич страница 18

Пераслед мінулага - Дмитрий Максимович Акулич

Скачать книгу

і, калі ўсе кінуліся ў варонку, каманда адразу ж апынулася ў патрэбным акопе і адразу ж накіравалася да бліндажу. У гэтыя хвіліны сяржант Люты нібы адключыўся ад вайны, яго захапіла важнае пытанне: "Можа, мне здалося?"

      Старшы лейтэнант пра нешта гаварыў у бліндажы з іншым афіцэрам, але да Юрыя не даходзілі яго словы. Тады ж, салдат Люты распіхаў вайскоўцаў і бліжэй падабраўся да свайго камандзіра са словамі:

      – Старшы лейтэнант! Можна звярнуцца?

      – Што ў цябе? – павярнуўся кірпаты камандзір.

      – Я заўважыў у сяле дзіця!

      – Што? – апусціў белыя бровы старэйшы па званні, паправіў каску, – Паўтары!

      – Дзіця! Там, ля царквы! Мне здаецца, я бачыў дзіцяці, жывога дзіцяці! – хутка, але няўпэўнена вымавіў Люты.

      Салдаты заварушыліся, але не змаглі пацвердзіць або абвергнуць словы сяржанта Лютага. Ніхто не бачыў таго, што ўбачыў ён.

      – Ты ўпэўнены? – спытаў афіцэр грубым тонам.

      У размову ўлез невысокі салдат, абаронца сяла.

      – Тут няма жывых, няма жывых цывільных! Мы б заўважылі! – сказаў ён.

      – Але я бачыў худога хлопчыка! – больш упэўнена вымавіў Люты ціхім голасам.

      Юрый і праўда бачыў сярод руін худое, аслабленае цела, якое сядзела каля чырвонай царквы і круціла галавой, але яму ніхто не паверыў. Спачатку Люты сам сабе не паверыў, але за той час, пакуль ішла размова, ён пераканаў сябе ў адваротным. Было страшна памыліцца і не праверыць, страшным было пакінуць дзіця ў зруйнаваным сяле.

      – Лейтэнант, як даўно вы тут? – пацікавіўся старшы лейтэнант штурмавога выратавальнага атрада, разумеючы, што час ідзе супраць яго, супраць параненых у бліндажы.

      – Тры дні! Тут няма ні дзяцей, ні дарослых. Усё праверана! – далажыў салдат.

      Каманда адразу ж выгрузіла боекамплект, а Люты застыў у сваіх думках. "Трэба праверыць царкву. Ён быў там!"

      – Вы двое, узялі параненага! І вы бярыце на насілкі другога! – перадаваў загад старшага лейтэнанта худы салдат з пазыўным "Хмурны".

      Параненыя ўжо ляжалі на моцнай тканіне. Адзін – з акрываўленай нагой, на правай назе быў зацягнуты жгут, другі салдат – з перавязанай галавой і параненай левай рукой. Юрый Люты быў адным з тых, хто павінен быў узяць насілкі, але ён хутка адышоў. Ён адчуў нядобрае, нахлынула пачуццё незваротнасці. Тут жа загудзелі снарады, успыхнулі агнём і зямлёй выбухі. Салдаты яшчэ ніжэй прыселі. У такой сітуацыі мала верылася ў лепшае. Пяхота, якая трымала сяло, прыціскалася да сцен, салдаты штогадзінна падвяргаліся шматлікім нападам. Вораг біў шчодра, яго мучыла адступленне, ён хацеў вярнуць пад свой кантроль стратэгічна важнае сяло. А маладыя і больш дарослыя нашы байцы былі супраць іх мэтаў, ніхто не хацеў аддаваць і метра сваёй зямлі.

      Падчас абстрэлу побач з Юрыем апынуўся невядомы яму салдат, які быў змучаны боем

Скачать книгу