Юрый усё круціў галавой, шукаў дзіця, але яго нідзе не было. Адчуваючы расчараванне, ён перастаў чуць гучныя гукі, няправільныя думкі глушылі галаву да таго часу, пакуль на вочы не трапіліся пыльныя дзверы падвалу са свежымі адбіткамі дзіцячых рук. Сяржант без вагання расчыніў жалезныя дзверы. Яркае дзённае святло ўварвалася ў цёмны падвал і асвятліла маленькае захламленае памяшканне. Страшнымі вачамі адтуль глядзелі мурзатыя дзеці: дзесяцігадовы хлопчык і шасцігадовая дзяўчынка. Брат і сястра прыціснуліся адно да аднаго і з асцярогай думалі пра салдата. Вакол іх было шмат раскіданых фанцікаў і бляшанак ад рознай ежы, святло таксама асвятліла раскладушкі. Гэта маленькае бамбасховішча ратавала дзяцей ужо не першы дзень. Юрый не ведаў дакладна, колькі часу цярпелі ізаляцыі бедныя дзеці. Гледзячы на іх худыя целы і на бледныя твары, якія дзіка і напалохана накіраваліся на яго, хацелася хутчэй вызваліць іх з палону.
– Падымайцеся! Хутчэй! – загадваў Люты.
Салдат адсунуў аўтамат за спіну, каб не палохаць хлопчыка, які чамусьці глядзеў толькі на зброю. Юрый не хацеў залазіць у сховішча і сілком выцягваць дзяцей. Улавіўшы дзіцячыя спалоханыя погляды, здавалася, што траўміраваныя дзеці яго набліжэнне расцэняць як пагрозу, і салдат толькі дадасць болю і злосці ў іх маленькія сэрцы.
– Я вас уратую! Не бойцеся! – угаворваў ён дзяцей, – Вось бачыце, на грудзях сцяг наш. Я свой. Смялей. Ну!
Юрыю Лютаму шанцавала, што варожая артылерыя ссунула цэль, біла крыху далей.
– Давайце ж, сюды, – спакойна казаў Юрый, баючыся яшчэ больш напалохаць дзяцей, – Я вас адвяду ад выбухаў, – працягнуў ён руку.
Каравокая дзяўчынка ў брудных жоўтых нагавіцах і сіняй кофце заплакала, яшчэ мацней схапіўшыся за брата. Хлопчык нешта сказаў ёй на вушка, і сястра, не перастаючы ліць слёзы, забралася яму на спіну. Яны выбраліся наверх па жалезнай лесвіцы.
– Я ўратую вас, даверцеся мне! – казаў Юрый сінявокаму хлопчыку ў цёмнай вопратцы, – Добра?
Старэйшае дзіця адважна кіўнула галавой. Яно больш не моргала пры выбухах, толькі хутка аглядала тэрыторыю. Сяржант адсунуў аўтамат, прыбраў яго са спіны, цяпер ён вісеў пад рукой.
– Залазь мне на спіну і моцна, з усёй сілы, схапіся за мяне. А дзяўчынку я вазьму на рукі, – хутка казаў салдат хлопчыку, – Толькі заплюшчыце вочы і не адкрывайце, пакуль я не скажу, – падміргнуў ён дзецям.
Юрый падняў дзяцей, і цяпер ім трэба было прабіцца праз руіны, затым па траншэі праз поле і схавацца ў лесе. Салдат нават не думаў пра свой атрад, ён нават не меркаваў, дзе яны зараз. Пад рэдкі артылерыйскі агонь Юрый спяшаўся выбрацца з сяла зігзагамі. Ён моцна трымаў дзяўчынку, прыціскаў яе да грудзей, адчуваў, як хутка б'ецца маленькае сэрца, чуў, як цяжка дыхаў хлопчык, прыляпіўшыся да спіны. Цагляныя абломкі перашкаджалі ўпэўнена рухацца наперад, ступню падварачвала, а злавесныя выбухі глушылі вушы і пагражалі ўсёй сваёй моцаю. Калі Юрый выбраўся да поля, то заўважыў удалечыні варожую групу, якакя ішла
