möhkəmdi,möhkəmdi sütunları,
niyə yazdım bunları?
Adam susub, səs salmır,
ona görə qocalmır,
var yeməyə iştahı,
tanımır da allahı,
qonşu acından ölür,
busa aclara gülür,
yaltaqlanır bu qanmaz,
onunçün da keyfi saz,
dəf kimidir əhvalı,
əskik olmayır yalı,
bəxtəvərdir it kimi,
soyuqdur meyit kimi,
hər sözü bir həndəsə,
əl yetirməz bir kəsə,
doxsana çatıb yaşı,
olub şərin qardaşı,
çox adam tutdurubdur,
xalqa qan utdurubdur,
quzutək bu dövləti
əmir, puçdur niyyəti,
nə olsun çıxıb adı,
bəxtəvərdir arvadı,
qızı zərgər dükanı,
bic oğluna tay hanı,
qeyrətdən bixəbərdir,
millətdən bixəbərdir,
amalı var-dövlət, pul,
özü kölə, nəsli qul,
çirkinə göyçək deyər,
papağa ləçək deyər,
qardaş hardadır, susur,
bacı dardadır, susur,
qohumlar yanır, yansın,
canı var, dinc dayansın,
hürməsin hər yetənə,
qul olsun bu vətənə,
baş əysin hökmdara,
bir günü olmaz qara,
qoy bacarsın seçməyi,
artsın yeyib içməyi,
padşaha ağ olmazlar,
olanlar sağ olmazlar,
sözümün canı budur,
nə şıllaq at, nə qudur,
başını aşağı sal,
bu it damı, bu da yal,
fərqi yox sürün, yaşa,
belə vur ömrü başa,
öl, malını yesinlər,
bir it öldü desinlər,
it dedim, it bağışlar,
hər kəs iti alqışlar…
Yaşı çatıb doxsana,
buna baxıb qorxsana.
Güllər al-əlvan,
açıb çiçəklər,
könül oxşayır,
göy biçənəklər,
yayılıb çölə,
ağ kəpənəklər,
xoş ətirlidir
əsən küləklər.
Azman duruşda,
əsgər dağımız,
göy qurşagıdır,
öz bayrağımız,
cana can qatır,
öz torpağımız,
gör nə gözəldir,
Vətən bağımız!
BƏLKƏ…
Dərd olsaydın, köksümdə yer alardın,
bəlkə qəmsən, bəlkə adi kədərsən,
dərd olsaydın, gözümdə yer salardın,
olsan belə, özgə dərdi qədərsən.
Dünya soyuq, məzarımız nəmişkən,
küləklərin, şaxtaların üzü sərt,
mən demədim, aşıq Veysəl demişkən,
şairlərin sadiq dostu dərddi, dərd.
İstəmirəm, söz söyləyib bezdirim,
mat qalmışam, heç bilmirəm neyləyim,
bəlkə səni ürəyimdə gəzdirim,
bəlkə səni özümə dərd eyləyim?
Batmaz yasa dərd dağını yıxanlar,
üstü-başı demə qarmış şairin,
qoy desinlər gözlərimə baxanlar,
ah, nə gözəl dərdi varmış şairin…
BİZ AYRI DÜNYANIN ADAMLARIYIQ
Bölüb ayırmışıq bir olan dərdi,
mən çarxam, səninsə qolların pərdi,
səndə axşam düşüb, məndə səhərdi,
biz ayrı dünyanın adamlarıyıq.
Mən yerəm, torpağam, sən dişli xışsan,
mən bulud, sən məndən yağan yağışsan,
mən yazam, sən gələn sazaqlı qışsan,
biz ayrı dünyanın adamlarıyıq.
Bir vaxtlar sevgimiz vardı bir qucaq,
sən güldün, mən gülün üstündə saçaq,
mən daşam, sən yanıb qurtarmış ocaq,
biz ayrı dünyanın adamlarıyıq.
Bu göy də həməndi, bu yer də həmən,
nə sən günahkarsan bu işdə, nə mən,
birimiz arıyıq, birimiz çəmən,
biz ayrı dünyanın adamlarıyıq.
Birimiz qürbətik, birimiz durna,
uç get uzaqlara, yorulub durma,
birimiz ət olduq, birimiz dırnaq,
biz ayrı dünyanın adamlarıyıq.
Sən dağsan, mən dağda dumanam, çənəm,
sən sünbül, mən isə saralmış dənəm,
həsrət, qübar sənsən, ayrılıq mənəm,
biz ayrı dünyanın adamlarıyıq…
QÜRBƏT QOCALTDI ŞAİRİ…
Dərdlər, qəmlər məst elədi,
xiffət qocaltdı şairi,
ayrılıqlar qəsd elədi,
möhnət qocaltdı şairi.
Gözlərində alov, cəngi,
hey uçdu bəxt çərpələngi,
payıztək saraldı rəngi,
həsrət qocaltdı şairi.
Bu surətin seyrinə gəl,
nə tez cövrün
